مدتی است که طرح جا به جایی ایستگاه راه آهن شهر تهران از محدوده مرکزی شهر به بیرون شهر توسط مسئولین پیشنهاد داده شده است. این طرح همانند طرح های دیگر حمل و نقل و ترافیک همواره موافقین و مخالفینی به همراه دارد.
وجود ایستگاه راه آهن در درون شهرها و همچنین شهر تهران مشکلاتی از قبیل آلودگی صوتی ناشی از حرکت قطارها، افزایش آلودگی بصری در مناطق محدوده ایستگاه، مشکلات ایمنی ناشی از هم سطح بودن مسیرهای ریلی با مسیرهای سواره رو و همچنین عدم وجود حریم ایمن برای مسیرهای ریلی و مواردی از این قبیل موافقین را بر این داشته که از این طرح حمایت کنند.
از طرفی وجود ایستگاه راه آهن یا مد ریلی به عنوان یکی از مدهای حمل و نقلی در اغلب شهرهای دنیا از این جهت که در ارتباط با مدهای دیگر حمل و نقل می تواند به درستی تبادلات سفر را تسهیل کند، منتقدین را بر این داشته که با اجرایی شدن این طرح مخالفت کنند.
اما سوال اینجاست که آیا جواب واحدی برای این موضوع وجود دارد یا نه؟
با توجه به موارد مذکور می توان گفت که جواب واحدی برای این موضوع وجود ندارد. در واقع این طرح نیاز به مطالعه و پژوهش در هر مورد دارد تا با بررسی وضع موجود و آتی الگوی سفرهای روزانه شهروندان، آمارگیری و تحلیل داده ها، ارائه سناریوهای مختلف و انتخاب سناریو برتر و بررسی تمامی معایب و مزایا تصمیم گرفته شود که آیا انتقال ایستگاه راه آهن به برون شهر تاثیر مثبتی در تبادلات سفرهای روزانه و کاهش مشکلات دارد یا وجود ایستگاه راه آهن در درون شهر!
چه بسا این که وجود ایستگاه راه آهن برون شهری در موقعیت مناسب در محدوده مرکزی شهرها می تواند کمک بسیار زیادی به کاهش طول سفرها، افزایش جذابیت حمل و نقل عمومی، ایجاد یک نقطه تبادل اصلی با سایر مودهای حمل و نقلی، امکان ایجاد و توسعه TOD و ... کند.
