عضو هیئت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری از وجود هفت هزار کتیبه به زبان فارسی در هند خبر داد که نسبت به آن ها بی توجهی می شود.
مرتضی رضوانفر - عضو هیئت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری - در نشست تخصصی و نمایشگاه «میراث هنری ایران و قفقاز؛ با تأکید بر کتیبه ها و تزیینات معماری» به بیان گوشه ای از این پروژه میدانی که در چند سال گذشته در کشورهای چین، تانزانیا، کنیا، ترکیه، جمهوری آذربایجان، هندوستان، ارمنستان و قفقازِ روسیه، توسط او انجام شده پرداخت.
او با بیان اینکه پروژه میراث مشترک ایرانِ فرهنگی از پنج سال قبل آغاز شده، افزود: این پروژه از جایی شکل گرفت که وزارت امور خارجه اعلام کرد در بعضی از کشورها مانند ازبکستان، ترکمنستان و ارمنستان کتیبه های فارسی زبان را به بهانه های گوناگون از جای اصلی شان برمی دارند یا کتیبه هایی به زبان های دیگر را جایگزین آنها می کنند.
این عضو هیئت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، با اشاره به وجود هفت هزار کتیبه به زبان فارسی در هند و بی توجهی به آنها گفت: تحقیقات صورت گرفته در قالب این پروژه میدانی بسیار خاص بود و برای رسیدن به این هدف بزرگ، نیاز به کمکِرایزن های فرهنگی ایران در کشورهای مختلف و بعضی سفارت خانه ها وجود دارد.
او در ادامه با ارائه تصاویری از کتیبه ها و نانوشته های بررسی شده به اهمیت زبان فارسی در جهان اشاره کرد و گفت: عثمانی ها زبان فارسی را به اروپای شرقی برده اند به گونه ای که این منطقه مملو از کتیبه هایی به زبان فارسی است گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری ، چون زبان فارسی زبان میانجی آن دوره بوده و سند این ادعا، نامه ای است که در موزه واتیکان وجود دارد.
رضوانفر همچنین درباره اهمیت و جایگاه شعر و زبان فارسی با اشاره به تصاویر کتیبه ها گفت: عثمانی و صفویه دو دشمن بودند، اما نکته جالب این است که هر دوی آنها از یک کتیبه و یک شعر به زبان فارسی برای سردر دربار خود استفاده کرده اند که این امر نشان دهنده جایگاه والای زبان فارسی به عنوان زبان جهانی فارغ از سیاست و حکومت و جنگ است.
همچنین نمایشگاه تصاویر آثار و کتیبه های فارسی زبان قفقاز افتتاح شد که آن حاصل یک پروژه پژوهشیِ فراملی منطقه ای است، میراث مشترک ایران و قفقاز با تکیه بر کتیبه ها و تزیینات معماری از زبان تصاویر به نمایش در آمده است.
این روایت تصویری، برآمده از پروژه ای جامع و طولانی مدت است که مرتضی رضوانفر آن را از پنج سال پیش آغاز کرده ، در این پروژه که همچنان هم ادامه دارد، به ردپای میراث های مشترک ایران و جهان از شرق چین تا قلب آفریقا در معماری، تزیینات معماری و کتیبه نگاری ها پرداخته شده است.
« دنیای سفر » این نوشته را از « ایسنا » آورده است. واکاوی، پی گیری، نگارش و آفرینش، شایسته سپاسگزاری است.
