روستا بستر جلوه های ناب طبیعت است. تجلی گاه تصاویر زیبایی که هر نگاه زیبا پسند را به خود جلب می کند.
روستا حوزه های بکر و دست نخورده ای دارد که می شود با برنامه ریزی، آن حوزه را به "عروس گردشگری" تبدیل کرد. می شود از بسیاری مناطق مغفول مانده، ظرفیتی برای جذب گردشگران ساخت. می شود روستاها را به کلونی گردشگری تبدیل کرد. می شود در میان آداب و رسوم برخی روستاها به جلوه هایی رسید که قابلیت ثبت به عنوان میراث معنوی دارد. می شود سبک های از زندگی یافت که توجه به آن سبک زندگی امروز را اصلاح می کند.
بله باید روستا را دید و در سپهر گردشگری برای آن جایگاه ویژه در نظر گرفت. باید برای تحقق گردشگری روستایی هم ظرفیت های خفته روستاها را بیدار کرد و هم امکانات شهری را در خدمت این ظرفیت قرار داد. دیدن برنامه ریزی روستا، گردشگری، این صنعت تمام را از رونقی مضاعف برخوردار می کند که رونق کشور را هم به سوغات می آورد.
به هر حال همانطور که روستایی، به عنوان یک شهروند ایرانی در امروز و فردای این ملک صاحب نقش است، روستا هم صاحب جایگاه خاص خویش در فرایند توسعه در همه ساحت ها به ویژه حوزه گردشگری و صنایع دستی است. دستان هنرمند روستائیان همیشه کارهای بی بدیل خلق کرده که چشم جهایان را هم حتی خیره کرده است. روستاها هم گاه از آثار باستانی برخوردارند که نماد معماری و تجلی یک فرهنگ اند. پس باید بیش از همیشه به روستا نگاه خریدارانه داشت و روستاهای هدف را به درستی شناسایی و برای احیای آن هدف گذاری کرد.
این خبر خیلی خوبی است که امروزه از گیلان می شنویم که مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گیلان ارائه خدمات آموزشی به روستاییان در راستای میزبانی از گردشگران را یک الزام فرهنگی می خواند و هوشمندانه بر توسعه گردشگری روستایی در سایه تعاملات افراد بومی و مسئولان تاکید دارد. رضا علیزاده، به خوبی گیلان زیبا را رصد کرده و بردار را به سمت روستا ها اصلاح مسیر کرده است که این خود نشان موقعیت شناسی اوست؛ "تاریخ کهن، فرهنگ غنی و آداب و رسوم متنوع در استان در صورت فراهم شدن زیرساخت ها، تسهیلات مناسب، فرهنگ سازی و اطلاع رسانی موجبات افزایش ورود گردشگر را فراهم می آورد".
گردشگر که بیاید. بسترها که فراهم باشد آن وقت "خود راه بگویدت که چون باید رفت" راه را که آماده کنیم رهرو آن هم گردشگر هوشمند به خوبی هم "چون رفتن" را در خواهد یافت و هم سوغاتی که جانش را از سیاحت فربه کند انتخاب خواهد کرد. نظرات این مدیر محلی که البته سویه ملی نیز دارد شنیدنی است؛ امروز با ایجاد تغییرات ناشی از رشد شهرگرایی، سکونت گاه های روستایی نقش مهم تری را پذیرفتند و با میراث مادی، معنوی و الگوهای زندگی آرمان گرایانه انسان ها رابطه برقرار کردند.
علیزاده با بیان اینکه رشد شهرگرایی و نبود نشانه های هویتی اصیل فرهنگی و در کنار بی توجهی به حداقل نیازمندی های محیط زیست انسانی در زندگی شهری باعث شده شهرنشینان با میراث روستایی رابطه برقرار کنند، بیان می کند: امروزه میراث روستایی با گردشگری پیوندی ناگسستنی خورده است. این یعنی نمی توان گردشگری را تعریف کرد و برایش برنامه نوشت اما روستا را ندید. نمی شود از جلوه های طبیعت گفت و از گستره میراث کهن نوشت اما بر روستا چشم بست. بلکه همانطور که علیزاده می گوید: تجربه زندگی در روستا سبب آشنایی شهرنشینان با فرهنگ، تاریخ، مذهب و اعتقادها، طبیعت و صنایع دستی می شود و شهرنشینان با ارتباطی متقابل از فرهنگ و مردم بومی اثر پذیرفته و بر فضای جامعه محلی اثرمی گذارند. این تاثیرپذیری و تاثیرگذاری همان تعامل سازنده ای است که فرهنگ ساز می شود.
امید که با به چشم آمدن روستا در نظام گردشگری، شاهد رونق این صنعت زایا و پایا و در سطح کلان تر شاهد رونق توسعه در کور باشیم.
