8 دسامبر 2024 - 15:35
کارشناسان حیات وحش راهکارهای مدیریت «فصل گاوبانگی» را بررسی کردند

زمانی برای حفاظت مرال ها

3 سپتامبر 2023 - 07:00 dsfr.ir/ff77x

زمانی برای حفاظت مرال ها
پیام ما
زمانی برای حفاظت مرال ها

حامد تیزرویان: در این سال ها مهم ترین چیزی که درک کردیم مشارکت و بهره گیری از توان مردم محلی بوده است، محلی ها با هزینهٔ شخصی در منطقهٔ خودشان با جان و دل کار می کنند.

به گزارش «دنیای سفر» به نقل از روزنامه «پیام ما»، این روزها همه غصهٔ جنگل های هیرکانی را می خورند ، جنگل هایی که توانستند خود را از عصر یخبندان زنده بیرون بکشند و حالا برخی گونه های گیاهی ارزشمندش مانند درخت انجیلی که بومی ایران است، در شومینه ها می سوزد. ویلاسازان هم به جان این جنگل ها افتاده اند و آنها را تکه تکه می کنند. مقایسهٔ آنچه در دهه های گذشته در جنگل های شمال دیده می شود با وضعیت امروز بسیار ناراحت کننده است. بااین حال در دنیایی که رانت و ثروت حرف اول را می زند، کسانی هستند که می خواهند از طبیعت کشورمان حفاظت کنند. ما تجربه های موفقی را در پارک ملی گلستان و سایر مناطق شاهدیم که باعث شده است صدای مرال که پیشتر در برخی مناطق شنیده نمی شد، در سال های اخیر بیشتر به گوش برسد. اینها همه از نتایج حفاظت مشارکتی است، شیوه ای که باعث شده شاهد رونق بومگردی ها و تبدیل شدن شکارچیان به حافظان حیات وحش در حاشیهٔ مناطق چهارگانهٔ سازمان حفاظت محیط زیست در شمال کشور و از جمله آنها پارک ملی گلستان باشیم. اینها گفته های هوشنگ ضیایی پیشکسوت محیط زیست در گردهمایی «هم افزایی راهکارهای حفاظت مشارکتی در فصل گاوبانگی» است که گروه های مختلف تجربه هایشان در حفاظت از مرال ها در کیاسر، چلاو، پرور، ارفع کوه و گلستان را شرح دادند.

«اگر اسکندر فیروز امروز کاری را که چند دهه پیش برای گوزن زرد انجام داد، انجام دهد بازرسی سازمان به چند دلیل سراغش می آید؛ اول اینکه گوزن زرد را زنده گیری و به منطقه ای منتقل کرد که زیستگاهش نبود. دوم اینکه چند فرد از این گوزن ها را به خارج از کشور فرستاد. سوم، گوزن زرد را بعد از تکثیر به جزیرهٔ اشک انتقال داد که زیستگاهش نبود و چهارم، برای زیستگاه گوزن اتفاق خاصی نیفتاد. با این حال اسکندر فیروز این ریسک را به جان خرید و ما امروز ژن گوزن زرد را داریم.» احمد دباغیان کارشناس دفتر حیات وحش سازمان حفاظت محیط زیست با بیان این تجربه از این می گوید که آنها نیز در دفترشان تصمیم گرفته اند امسال در فصل گاوبانگی رفتار متفاوتی داشته باشند «این ریسک ممکن است به ضرر من کارشناس باشد، اما به نفع گونه هایی که از آنها حفاظت می کنیم، خواهد بود. ما تصمیم گرفتیم از بخش خصوصی و کارشناسانی که در این حوزه فعالیت می کنند بخواهیم در گاوبانگی مشارکت داشته باشند.»

دباغیان در سخنان خود به گفتهٔ یکی از مدیران سازمان حفاظت محیط زیست ارجاع می دهد. مدیری که گفته بود «ما دولتی ها هر کاری را به مردم واگذار کردیم، موفق بودیم» به نظر او نتیجهٔ این موفقیت غلیان احساسات مردمی برای حفاظت از مرال در جنگل های شمال کشور است که این چند سال اخیر آن را شاهدیم. البته به نظر این کارشناس سازمان حفاظت محیط زیست هر کاری نواقصی دارد که می توان در گردهمایی های منظم با حضور دست اندرکاران آنها را برطرف کرد؛ نمونهٔ آن سرشماری مرال براساس تعداد بانگ ثبت شده است که بایستی دربارهٔ آن بررسی بیشتری صورت گیرد و با کمک کارشناسان یک روش علمی برای سرشماری در همهٔ مناطق اجرا شود.

در کیاسر محیطبان ها نقش راهنما را برای علاقه مندان حفاظت در فصل گاوبانگی دارند. حالا همه می دانند به واسطهٔ یک گونه، مردم عادی هم می توانند شریک حفاظت شوند

ورود گروه های مردمی برای حفاظت

«تا سال ۹۰ نمی دانستم گونهٔ گوزن در ایران داریم، سال ۹۱ عکاسی حیات وحش را شروع کردم و تا سال ۹۳ صرفاً این کار را انجام می دادم، هر چند ایده ای برای حفاظت نداشتم. به مرور و با آشنایی با محیطبان ها فهمیدم مرال ها در این دورهٔ سال به شدت در خطر هستند. من و دوستانم با همفکری با محیطبان ها یک گروه هفت-هشت نفره تشکیل دادیم و از گاوبانگی سال ۹۴ از دوستان مان دعوت کردیم به منطقهٔ کیاسر بیایند تا آنجا خالی نباشد» اینها گفته های حامد تیزرویان عکاس شناخته شدهٔ حیات وحش و از فعالان این حوزه به عنوان یکی از ارائه کنندگان تجربهٔ گاوبانگی در گردهمایی «هم افزایی راهکارهای حفاظت مشارکتی در فصل گاوبانگی» است. «حفاظت از منطقهٔ کیاسر با آن وسعت سخت است، اما تلاشمان را از آن سال تا به امروز انجام دادیم. ما از ۲۰ نفر شروع شدیم و حالا ۱۵۰ تا ۱۲۰ نفر علاقه مند حفاظت در فصل گاوبانگی هستیم. برای امسال هم تعداد چادرهای ثابت مان ۵ عدد است و دو سه گشت سیار در منطقه داریم.»

در کیاسر در این سال ها محیطبان ها در فصل گاوبانگی نقش راهنما را برای علاقه مندان حفاظت دارند. دستاورد تیزرویان و دوستانش گرچه افزایش حفاظت در منطقه بوده است، اما آنها یک دستاورد دیگر هم داشتند. «یکی از بهترین دستاوردهای ما این بوده که همه متوجه شدند به واسطهٔ یک گونه، مردم عادی هم می توانند شریک حفاظت شوند، چیزی که قبل از گاوبانگی مشابه آن را نداشتیم. بسیاری افراد هیچ شناختی از کوهستان و حیات وحش ندارند، ولی زمان گاوبانگی می گویند بیاییم و حفاظت کنیم، آن ها در خلال این فعالیت با گونه های دیگر هم آشنا می شوند. تعداد این افراد هم کم نیست و چند هزار نفر در سطح کشور می شوند.»

تنها مردم از سایر شهرها و مناطق ایران نیستند که نسبت به مرال در گاوبانگی حساس شده اند. دایرهٔ تأثیرگذاری چنین فعالیت هایی بسیار بیشتر است «در این سال ها مهمترین چیزی که درک کردیم مشارکت و بهره گیری از توان مردم محلی بوده است. محلی ها با هزینهٔ شخصی در منطقهٔ خودشان با جان و دل کار می کنند. این تلاش آنها واقعاً ستودنی است. همهٔ اینها باعث شده است تعداد مشاهدات مرال هم بیشتر شود. البته ما کار دقیقی دربارهٔ جمعیت انجام ندادیم، ولی نسبت به سال های قبل شکار کمتر شده و گله ها افزایش یافته است. علاوه بر اینها مردم محلی گروه هایی تشکل داده اند که در طول سال حفاظت را انجام دهند.»

اهالی «ارفع کوه» با یک نامهٔ ۸۵۰ امضایی درخواست کردند که منطقه شان ارتقای درجهٔ حفاظتی پیدا کند. نگرانی آنها این بود و هست که رگهٔ زغالسنگ پیدا شود و منطقه شان از بین برود

حفاظت در زمان گاوبانگی در همهٔ مناطق ساده نیست. در کیاسر به گفتهٔ تیزرویان جاده ای وجود ندارد که همین باعث شده است داوطلبانی که توان فیزیکی ندارند، با چالش مواجه شوند. «در این سال ها یکی دو چادر اضافه کردیم تا کسانی که توان کوهنوردی ندارند در این فعالیت شریک شوند . علاوه براین در سال های اول با مشکلات دیگری هم مواجه بودیم. شرایط کوهستان سخت است و گروهی از داوطلبان تجهیزات کافی نداشتند که به مرور آنها برطرف شد. یکی دو سال قبل چالش ورود خانم ها پیش آمد که تعدادی از خبرنگاران با پیگیری این مشکل را برطرف کردند . تهدید شکارچی ها را هم داریم. مسئلهٔ دیگر گروه های کوهنوردی با تعداد زیاد است. گاهی شاهدیم ۵۰ نفر با لباس رنگی از بخش امن زیستگاه رد می شوند یا گروه های آفرود که یکسری ضوابط را رعایت نمی کنند. تعداد روستاها در کیاسر زیاد است و نمی توان همه را کنترل کرد که با محیطبان برای ورود هماهنگ شوند.»

در کنار همهٔ این مشکلات یک مسئلهٔ دیگر هم وجود دارد ، داوطلبان به قصد دیدن مرال آمده اند و با ندیدن این گونه سرخورده می شوند. «باید از ابتدا افراد را توجیه کرد که شما برای حفاظت می آیید و نه دیدن مرال، ضمن اینکه باید از ابتدا باید توضیح داد که آنها در تور شرکت نکرده اند و وارد یک برنامهٔ حفاظتی شده اند». البته تنها چالش ها به عامل انسانی برنمی گردد ، گاه آسمان و شرایط جوی یاری نمی کند و باعث می شود داوطلبان ناچار به خروج از منطقه شوند که تیزرویان و دوستانش با این چالش هم برخورد کرده اند.

درس آموخته های این عکاس و فعال حوزهٔ حیات وحش در این هفت-هشت سال کار حفاظتی کم نبوده است. «ما یکسری چادرها را در سال های قبل در مناطق حساس گذاشتیم، ولی بعد فکر کردیم خودش باعث ناامنی است. بنابراین، آنها از منطقه برداشتیم و گشت در آن مناطق را به شکل سیار ادامه دادیم. علاوه براین گونهٔ مرال به شدت وابسته به منابع آبی است. بنابراین، چادر گاوبانگی باید با فاصلهٔ مطمئن از این منابع برپا شود تا مرال مشکل نداشته باشد.» آن ها همچنین در این سال ها فهمیدند همه چیز را نمی توان بنا به سلیقهٔ داوطلب طراحی کرد، بلکه بایستی بنا به اهمیت منطقه افراد را در چادرها تقسیم کرد تا از ازدحام در یک چادر و خالی ماندن بقیه جلوگیری شود. برای آگاهی رسانی طبیعت گردان نیز در مناطقی در جنگل اقدام به نصب بنر کردند. بنرهایی که آنها ضمن درخواست از عدم ورود به مناطق حساس، از گردشگران خواسته شده بود در برنامهٔ گاوبانگی به آنها کمک کنند و برای گزارش هر مورد با شماره تلفن محیط زیست که در بنر آمده است، تماس بگیرند. با همهٔ این فعالیت ها کار حفاظت ساده نیست، «ما سعی کردیم این مقوله را مدیریت کنیم، هر چند سخت است و نتوانسته ایم کامل از پس آن بربیاییم.»

به فرض که آنها بتوانند از پس حفاظت در پاییز بربیایند ، اما چالش مرال ها در فصل های دیگر باقی است. تیزرویان در همین زمینه به شکار ماده ها در بهار اشاره می کند «در فصل گاوبانگی شکار کم می شود و در فصل بهار شکارچی جبران می کند. وقتی مرال باردار است، نیاز به نمک دارد. شکارچی ها هم این را می دانند و به مناطقی که نمک طبیعی در آنها وجود دارد، می روند. متأسفانه ما برنامهٔ حفاظتی برای این زمان که از اواخر اسفند شروع می شود و تا اواسط بهار ادامه پیدا می کند، نداریم.»

تیزرویان و دوستانش برای بالا بردن اثر فعالیت شان سراغ آموزش کودکان هم رفتند، شاید آموزش آنها در آینده به نسلی حفاظت گر منجر شود «در دو سال اخیر فعالیت آموزشی در همهٔ مدارس ابتدایی حاشیهٔ منطقه داشتیم تا بچه ها از اهمیت گونه ها بیشتر مطلع شوند.»

حفاظت جزیره ای جواب نمی دهد

محمد غفاری را همه به نام عمو پیرطاهر می شناسند، او همه را عمو صدا می کند و دیگران هم کلمه عمو را از کنار اسمش برنمی دارند. پیرطاهر زمانی که کودک بود صدای مرال را همه ساله در فصل گاوبانگی در روستای «چلاو» آمل می شنید ، گذر سال ها اما از تعداد بانگ ها کم کرد ، آنچنان که این شنیدن صدا به خاطره بدل شد. او برای بازگشت مرال ها پویش مردمی نجات مرال را با دوستانش راه انداخت. «من ابتدا از خانوادهٔ خود شروع کردم. خانوادهٔ من شکارچی بودند و سال ها تلاش کردم که دست از این کار بردارند. شکارچیانی که تا سن ۷۰ سالگی شکار می کردند، حالا عضو پویش شده اند. پویشی که اعضایش حتی در مواردی تا ۵۰ میلیون تومان به شکل جمعی برای حفاظت هزینه کرده اند.»

انجام این کارها راحت نبود. «ما مشکلات و مسائلی داشته و داریم. کار در محیطی که برخی دوستان انجام می دهند راحت تر است؛ چون منطقه شان جزو مناطق چهارگانه سازمان حفاظت محیط زیست است و حفاظت دائم می شود. آنجا که ما حفاظت می کنیم، هیچ حفاظتی از سوی سازمان ندارد. دور تا دور منطقه ما جامعهٔ محلی است و دامدارها پروانهٔ تعلیف دارند. بنابراین، به تعداد زیاد دام وارد می شود، بدون اینکه ورود و خروج آنها رصد شود. این مسائل باعث شکنندگی منطقه و رو به نابودی رفتن برخی گونه ها شده است.»

پیر طاهر و دوستانش بارها از محیط زیست خواسته اند منطقه شان به مناطق چهارگانه ضمیمه شود. «علیرغم درخواست ما از محیط زیست و منابع طبیعی، اتفاق خاصی نیفتاده است. در این زیستگاه بزرگترین پستاندار جنگلی و بزرگترین گربه سان را هم داریم که نشان دهندهٔ ارزشمندی آن است. اما در همین منطقه دام هایی که باید تا ۱۰ شهریور بروند و هر گله شان تا ۱۰ سگ دارند، بیش از این زمان در منطقه می مانند. حرف ما این است که حفاظت جزیره ای جواب نمی دهد و باید بتوانیم زیستگا ه های مرال را در ارتباط با هم حفاظت کنیم.»

به نظر پیرطاهر هم یک ماه و ۴۰ روز گاوبانگی برای حفاظت کفایت نمی کند؛ «باید ۳۶۵ روز سال از منطقه حفاظت شود. ما در زمان گاوبانگی گشت روزانه و چادر داریم، ولی هیچ وقت منطقه را ترک نمی کنیم. البته بعضی از مرال ها از منطقه ای که حفاظت می کنیم خارج می شوند و همین مشکلی برای ماست.»

پرور و چالش تور گاوبانگی

آصف رضاییان سال ۹۸ با چند کارشناس حیات وحش دیگر مؤسسهٔ رمیاران حیات وحش را تأسیس کردند تا به شکل منظم کار حفاظت انجام دهند ، تمرکز آنها در استان سمنان بوده است؛ منطقهٔ حفاظت شدهٔ پرور، پارک ملی صیدوا و پارک ملی کویر. «پرور یک منطقهٔ ۶۵ هزار هکتاری است که در آن گونه هایی دیده می شود که مشابه آنها را در پارک ملی گلستان هم می توان دید؛ منتها در یک محدودهٔ کوچکتر. کاری که ما پس از چند سال تجربه گاوبانگی انجام دادیم، این بود که یک سری نقاط با هم فکری با محیطبانان جانمایی شدند و در ادامه بازدید میدانی صورت گرفت. در این جانمایی گرچه دسترسی به آب برای چادرها مهم بود، ولی حیات وحش در اولویت قرار گرفت.»

در این منطقه سال های ۹۴ و ۹۵ انجمن آوای پرشیا در فصل گاوبانگی فعالیت می کرد و در این سال ها رمیاران بیشتر در منطقه حضور دارد. «ما تلاش کردیم با کمک جامعهٔ محلی حفاظت را انجام دهیم. یک همیار تمام وقت هم گرفتیم که به کمک محیطبان ها بیاید. البته ما هم گاهی مشابه دیگران با داوطلبانی سروکار داریم که می خواهند حتماً مرال ببینند.»

در پرور چادرها نسبت به توان افراد جانمایی شده است ، در برخی مناطق باید چندین ساعت سربالایی را طی کرد. «بردن چادر به برخی مناطق سخت بود و همینطور رسیدن به این چادر برای داوطلبان. بنابراین، کسانی که توان فیزیکی بیشتری داشتند، این چادر برایشان لحاظ می شد. ما مناطق در دسترس هم برای کسانی که برای تحرک مشکل داشتند، در نظر گرفتیم. خوشبختانه سال قبل همکاری خوبی بین ادارات شهرستان، هلال احمر، میراث و دادگستری در مهدیشهر شکل گرفت و همهٔ آنها درگیر حفاظت از مرال شدند. به عنوان مثال دادگستری نامه زد که ورود به مناطق ممنوع است، ولی با هماهنگی محیط زیست این کار انجام می شد تا به شکل کانالیزه آنها وارد فعالیت گاوبانگی شوند.»

یکی از مهم ترین تهدیدهایی که در پرور وجود دارد، به گفتهٔ رضاییان مربوط به سگ ها است که گاه باعث از دست رفتن مرال می شوند. اما چالش های دیگری نیز مطرح است. «گشت زنی محیطبان ها باید طوری برنامه ریزی شود که توأمان با هم باشد، ولی ما چالش نیرو داریم. کل محیطبان های پرور ۸ نفر هستند که با صیدوا ۱۱-۱۲ نفر می شوند و این عدد بسیار اندکی است. سازمان باید تدبیری برای این موضوع داشته باشد. محیطبان اگر تنگهٔ پرور را رها کند، کل و بز را به واسطهٔ کاهش امنیت در این منطقه از دست می دهد؛ آنجا را نگه دارد، بخش غربی دچار چالش می شود.»

در پرور هم مشابه کیاسر مسئلهٔ شور رفتن مرال وجود دارد. «اشغال زیستگاه توسط دام باعث می شود مرال از لیسه گاه طبیعی خارج شود و به سمت لیسه گاه های دامداران برود که درآنجا کومه دارند و آنها را شکار می کنند.»

رضاییان هم از تبدیل گاوبانگی به تور تجاری نگران است. «قرار نیست گاوبانگی تجاری شود چون راه رفتن روی لبهٔ تیغ است، متأسفانه ما می بینیم که هر ساله برای پرور درخواست تور وجود دارد و تفاوت فعالیت حفاظتی با تور گردشگری در آنها لحاظ نمی شود.»

عاشق وطنم هستم

داریوش احمدی پور اصالتاً سوادکوهی است، کارشناس ارشد محیط زیست گرایش تنوع زیستی دارد و در همان منطقه هم کار حفاظتی انجام می دهد. «تفاوت ارتفاع در منطقهٔ ما بین سه هزار و ۳۰۰ تا ۷۰۰ متر است که همین باعث شده تنوع گیاهی و جانوری داشته باشیم. به عنوان مثال در جنوب غرب قوچ و میش و کبک دری و در شمال آن، مرال و شوکا داریم. بااین حال منطقه به این ارزشمندی به تازگی شکار ممنوع شده است.»

به گفتهٔ این کارشناس محیط زیست اهالی منطقه با یک نامهٔ ۸۵۰ امضایی درخواست کردند که منطقه شان ارتقای درجهٔ حفاظتی پیدا کند. نگرانی آنها این بوده و هست که رگهٔ زغالسنگ پیدا شود و منطقه شان از بین برود. «محرم امسال هم با همین امضا درخواست دادیم که منطقهٔ شکارممنوع ارفع کوه جزو مناطق چهارگانهٔ سازمان باشد؛ منطقهٔ ما موزهٔ طبیعی ملی است، نه جاده کشی و معادن دارد و نه تعداد زیاد روستا در حاشیهٔ آن. اواخر دههٔ ۶۰ و اوایل دههٔ ۷۰ یک جادهٔ جنگلی ۴۰ کیلومتری وسط زیستگاه مرال کشیدند که با طرح تنفس جنگل و بهره برداری نکردن رانش و سنگ و درختان باعث بسته شدن جادهٔ جنگلی شد.»

احمدی پور از سال ۹۶ کار برپایی چادر گاوبانگی را شروع کرده است، در منطقه که دام یکی از چالش های اصلی آن است و دامدار به پروانهٔ ۲۰۰تایی گاه تا ۵۰۰ دام وارد می کند و بیش از بازهٔ زمانی تعیین شده هم در آنجا می ماند. «سال قبل یک گله گوسفند در زمان گاوبانگی بالا آمد و فهمیدیم پروانهٔ پاییزه دارد. منطقهٔ ما ۳۰ هزار هکتار است. اوایل انقلاب می گفتند گله های پرتعداد مرال در آنجا بوده است، ولی از وقتی سلاح خودکار در اختیار اهالی دادند ، ورق برگشت. تنها در یک مورد، آنها گلهٔ ۱۸تایی مرال را به رگبار بستند که در دم ۹تای آنها از بین رفتند و بقیه زخمی و بعدتر تلف شدند. متأسفانه سلاح گلوله زنی هم در منطقهٔ ما هست که قاتل حیات وحش شده است و حیوان فرصت شنیدن صدای پای شکارچی و فرار را پیدا نمی کند.»

این کارشناس محیط زیست سعی می کند از هر فرصتی برای اطلاع رسانی استفاده کند. «در ماه محرم در مساجد روستای حاشیهٔ این منطقه که شکارچی بیشتری هم دارد، دربارهٔ اهمیت حفاظت از حیات وحش صحبت کردم. برای اهالی جالب است که می بینند افرادی از سایر شهرها می آیند و برای مراقبت از گوزن ها می روند.»

تجربهٔ احمدی پور به او نشان داده است که چه زمانی باید در منطقه حاضر باشد «مرال را در هر فصلی نمی شود شکار کرد. در برف یا در پاییز که جنگل پر از برگ خشک است، صدای پای شکارچی را می شنود. ما بیشتر زمان هایی وارد منطقه می شویم که احتمال شکار بالاست. در حال حاضر در حال ساخت پناهگاهی هستیم که از مرال حفاظت کنیم و در فصل سرد منطقه را پوشش دهیم. امسال شش آبشخور تأسیس کردیم که همه با هزینه های شخصی بود و برای آن دو سه کیلومتر وسیله را با اسب و… بردیم. علاوه بر اینها بروشور بین مردم پخش کردیم. به نظر ما اگر منطقه شکار ممنوع ارفع کوه احیا شود، جمعیت مرال آن به مناطق اطراف یعنی لفور و گزور و سوادکوه مرال هم تزریق می شود.»

آنها برای حفاظت چند دوربین تله ای هم نصب کرده اند. دوربین هایی که تصاویری از شکارچیان غیرمجاز ثبت کرده است. متخلفان معمولاً دل خوشی از احمدی پور ندارند. «یک بار وسایل را از داخل چادر ما بردند. یک بار چهار لاستیک لندرور را پاره کردند. یک بار هم با شکارچی متخلف قرقاول درگیر شدم که اسب من را با تبر زد و شکمش را پاره کرد. من عاشق وطنم هستم، عاشق منطقه هستم و آنچه مرا پا برجا نگه می دارد، همین است. خاطرم هست ۴-۵ سال پیش در منطقه رد خون و شکارچی دیدم و فکر می کردم مرال زده اند. نزدیک ماشین دیدم دو مرال ماده با من روبه رو شدند و بی حرکت ایستاندند. من این فرصت را داشتم که زیپ دوربین را باز کنم و از آنها عکس بگیرم. این لحظه بار دیگر امید به من داد که نباید هیچ وقت دست از تلاش بردارم.»

قدردان طبیعت به جای دوستدار طبیعت

پرنیان قنبری از اعضای مؤسسهٔ شیردال یعنی برگزارکنندهٔ این گردهمایی است. او از روند برگزاری گاوبانگی در این سال ها می گوید و اینکه در سال ۱۴۰۱ با ثبت نام اینترنتی این روند منظم تر از قبل شده است. «در پارک ملی گلستان چندین سال است که برنامهٔ گاوبانگی برگزار می شود، ما تنها به آن نظم بیشتری دادیم؛ به عنوان مثال در سال گذشته ثبت نام ها از طریق سایت بود که همین برنامه سبب شد تا از خالی ماندن یک چادر و ازدحام در سایر چادرها جلوگیری شود.»

قنبری برای سال ها سفر کرده است، با این حال تجربهٔ گاوبانگی برای او تجربه ای متفاوت بود. «انگیزهٔ سفرم برای شرکت در گاوبانگی حفاظت از مرال بود، پس از این برنامه با کلی تغییرات به خانه برگشتم. گاوبانگی جدا از فضای طبیعت، فرصت معاشرت با محیطبان ها و مردم محلی را به ما می دهد. علاوه بر آن، داوطلبانی از سراسر ایران گرد هم می آیند که دغدغهٔ مشترکی دارند. تمام اینها این تجربه را شگفت انگیز و شورانگیز می کند و شاید یک دوستدار طبیعت را به یک قدردان طبیعت بدل کند.»

1