اصفهان در بسیاری حوزه های سرمایه گذاری گیر تصویر سابق است، مثلا سرمایه گریزی، مدیریت سنتی، بازاری گری و البته گذشته ای با نام پایتخت صفوی که اگرچه خودش نیست اما روح اش، جولانگه جهان بینی دوسویه اصفهان و جهان هست.
به گزارش «دنیای سفر»، جریان جهانی سرمایه گذاری مستقیم خارجی از ۸۶۵ میلیارد دلار در سال ۱۹۹۹ به ۱.۵۲ تریلیون دلار در سال ۲۰۱۶ افزایش پیدا کرد. سال گذشته، سهم بخش گردشگری در تولید ناخالص داخلی دنیا ۷.۶ تریلیون دلار بود و این بخش پشتیبان یک شغل از هر ۱۱ شغل در اقتصاد جهانی بوده است.
در سال ۲۰۲۵، گردشگران تنها از طریق رزرو پرواز و هتل، صرف نوشیدنی در کافه های کنار خیابان، خرید بلیت نمایش و کرم های ضد آفتاب اضطراری و نمکدان و فلفلدان هایی که روی آن مثلا تحفه فلان نقش بسته است ۱۱.۴ تریلیون دلار درآمد ایجاد خواهند کرد، اما اینجا در اصفهان چه خبر است؟ برای مثال همین چند روز پیش هتل چهارباغ با هزار اما و اگر در کوچه تی بی تی افتتاح شد، کوچه ای با نامی معروف تر که می تواند برند هتل را زیر سایه داشته باشد، در دیگر موارد هم همین طور است.
اصفهان در بسیاری حوزه های سرمایه گذاری گیر تصویر سابق است، مثلا سرمایه گریزی، مدیریت سنتی، بازاری گری و البته گذشته ای با نام پایتخت صفوی که اگرچه خودش نیست اما روح اش، جولانگه جهان بینی دوسویه اصفهان و جهان هست، برای همین است که سرمایه گذار باید راهش را گم کرده باشد که مثلا هتلی، مجموعه ای زبانزد یا کسب و کاری جهانی به اصفهان بیاورد، انگار تصویر گذشته، گویای حال و هوایش در قرن بیست و یکم است.
راه حل کجاست؟ می توان به شکوه و شکایت های درگذشته ماندگان شبه لیبرالیست گوش کرد که با دست دخالت دولت را پس می زنند و همیشه دنبال پیش کشیدن پای همان دولت برای حمایت و انحصار دادن و وام ارزان قیمت یا تسهیل قوانین کارفرمایی و حتی استخدام خارج از شمول قانون کار هستند یا کمی از بیرون به اصفهان هم نگاه کرد تا تصویر پر اعوجاج شهری که نمی تواند فرورفتن زمین، آلایندگی ماشین ها و دودکش های پرکار، کشاورزی پر آب بر و حتی لشکر موتورسیکلت های سرکش اش را چاره سازد، دید و به فکر افتاد برای سرمایه پذیری، بهبود شاخص های کسب وکار، زندگی پذیری شهر و افزایش تعلق خاطر به اصفهان حتی در میان نو خواستگان رانتیری که عطای شهرشان را به لقای شمال، کیش و ترکیه بخشیده اند.
به عبارت دیگر اگر به دولت یا مدیریت شهری بگوییم «فقط حکمرانی ات را خوب انجام بده» شبیه یک جور توصیۀ کلی است اما اگر شهری یا کشوری که می خواهد شهرتش تغییر کند ناگزیر باید نحوۀ مدیریتش را تغییر دهد.
کشوری که تصویر مناسبی نزد دیگران دارد همان کاری را که برای مردمش انجام می دهد، در مقیاس بزرگ تر، برای کل بشریت انجام می دهد، پس باید شاخص کشور - شهر خوب را راه اندازی کند، شاخصی که کشورها - شهرها را بر اساس «خوب بودن شان» برای دنیا رتبه بندی می کند، در حالی که اصفهان هنوز نمی داند چه تحفه ای برای جهان دارد و دلیل خوب بودن اش را تعریف نکرده است.
