19 مارس 2024 - 08:37

کفش پاشنه بلند ؛ مُدی که مردان سرباز ایران باستان آن را آغاز کردند

15 ژوئیه 2019 - 09:00 dsfr.ir/353fu

کفش پاشنه بلند ؛ مُدی که مردان سرباز ایران باستان آن را آغاز کردند
chamedanmag.ir
کفش باستانی

سربازان سوار بر اسب ایران باستان، کفش‎های پاشنه بلند می‎پوشیدند تا پایشان روی رکاب ثابت بایستد.

کفش‎های پاشنه بلند اگرچه امروزه برای جذاب‎تر کردن زنان و در برخی موارد عذاب آن‎ها به بازار ارائه می‎شوند، اما در واقع اول مردان بودند که از این نوع کفش ها استفاده کردند. سربازان سوار بر اسب ایران باستان، کفش‎های پاشنه بلند می‎پوشیدند تا پایشان روی رکاب ثابت بایستد.

باور کردنش سخت است اما اولین کفش های پاشنه بلند در واقع نوعی پای افزار نظامی بودند.

اوایل ۱۶۰۰ میلادی پارسیان و عثمانی های غرب آسیا اسب سواران قهاری بودند که در تمام نبرد هایشان بر زین اسب هایشان سوار بودند. برای ایستادن و کشیدن کمان و تیر انداختن نیاز به کفش هایی با پاشنه های محکم داشتند که به خوبی پاهای آنها را بر رکاب اسب ها نگه دارد.

وقتی شاه عباس اول، پادشاه ایران دریافت که نبرد با نیرو های عثمانی نیاز به قدرت بیشتری دارد، در پی جلب حمایت نیرو های غربی فرستادگان پاشنه بلندش را به اروپا روانه کرد و از همان جا بود که مد کفش پاشنه بلند شروع شد.

پاشنه های بلند در ابتدا جلوه پاهای مردان بوده است نه زنان اما ملکه الیزابت اول، برای آنکه از همه نیرو های مردانهٔ اطرافش عقب نماند، در اولین فرصت یک جفت کفش پاشنه بلند برای خودش فراهم کرد.

شاید این نقل قول معروف را شنیده باشید “من ممکن است که بدن ضعیف و ناتوان زنانه داشته باشم اما قلب و دل شاهانه ای دارم” خوب اینطور که معلوم است الیزابت اول علاوه بر این، کفش های مردانه شاهانه را هم به پا داشته است. این کفش های پاشنه دار نمادی از جاه وجلال او بود و به معنای واقعی به او “بلند مرتبگی” می بخشیدند.

بزنگاه تاریخی کفش پاشنه بلند زمانی بود که پادشاه فرانسه، لویی چهاردهم هوس کرد چنین کفش هایی بپوشد.

لویی چهاردهم به فواید افزایش قد و قامت خود پی برد و چنان که مشهور است یک جفت کفش پاشنه قرمز به پا می کرد (مردی که سال ها بعد در قرن بیستم، منبع الهام کریستین لوبوتان، طراح کفش های زنانه شد).

لویی چهاردهم تاثیر بسیاری بر غرب اروپا داشت از این رو چیزی نگذشت که همه افراد دربار کفش های پاشنه بلند می پوشیدند و چند سانتی متری به قد خودشان اضافه می کردند. نیازی به گفتن نیست که این ماجرا اصلاً باعث خشنودی پادشاه کوتاه قامت نبود.

اوایل ۱۸۰۰ میلادی، مردان شلوار های تنگ می پوشیدند، شبیه جین های تنگی که تا مچ پا بودند و حلقه ای که کف پا قرار می گرفت. برای آنکه آن حلقه در کف پا ثابت بماند، لازم بود که کفش پاشنه داشته باشد.

برای مثال فیتس ویلیام دارسی در رمان غرور و تعصب جین آستن که چنین شلوار هایی می پوشید هم باید یکی از طرفداران کفش پاشنه بلند باشد.

تا حدود سال ۱۹۵۰، پاشنه ها بیشتر از چوب ساخته می شدند، با بافتی بر حول محور اصلی که تا جایی که امکان داشت آن را محکم می کرد. این چوب باید بسیار محکم و در عین حال سبک بود، در نتیجه در انگلستان بهترین انتخاب استفاده از چوب درخت راش و در آمریکا چوب درخت افرا محبوب بود.

در اواخر دوران رنسانس در ایتالیا و اسپانیا، کفشهایی با پاشنه های خیلی بلند و غیر کاربردی به نام “چوپینز” رواج داشت که نشانه ثروتمندی افراد بود. هرچه پاشنه بلندتر بود، لباس بلند تر و تزئین شده تری لازم بود که آنها را بپوشاند و خدمتکاران بیشتری برای کمک به راه رفتن لازم داشتند.

بلندترین “چوپینز” که تا امروز مانده است یک جفت کفش ونیزی است که حدود نیم متر پاشنه دارد. صاحب آن باید دو خدمتکار در دو طرف خود داشت که بتوانند او را سرپا نگه دارند مبادا در کانال سرنگون شود.

تحقیقات نشان می دهد که پوشیدن کفش پاشنه بلند باعث افزایش خطر بیماری های عضلانی و استخوانی، پینه و تاول و درد می شود. بنا بر پژوهش های انجام شده، متوسط زمانی که فرد می تواند کفش پاشنه بلند بپوشد، یک ساعت و شش دقیقه و ۴۸ ثانیه است. هرچند یک پنجم آدم ها می گویند فقط ده دقیقه می توانند آن را تحمل کنند.

« دنیای سفر » این نوشته را از « چمدان » آورده است. واکاوی، پی گیری، نگارش و آفرینش، شایسته سپاسگزاری است.
1