هر روز اخبار گوناگونی مبنی بر تخریب آثار تاریخی در گوشه و كنار كشور به گوش می رسد. بیش از آن كه مساله بودجه برای حفظ آثار تاریخی اهمیت داشته باشد، ناآگاهی در این امر دخیل است.
مهم ترین عامل در حفاظت از آثار تاریخی آگاهی و توجه به آن است. باید توجه داشت كه هر گونه ناآگاهی و بینش سطحی در زمینه میراث فرهنگی تاثیرات مخرب و جبران ناپذیری به بدنه میراث فرهنگی كشور می زند. با اینكه برای حفاظت از میراث فرهنگی در كشور، قوانین و مجازات های فراوانی تنظیم شده است، اما این نارسایی فقط با تمهیدات حل و فصل نمی شود بلكه در این زمینه باید در پی آگاه سازی جامعه بود.
این در حالی است كه در كشورهای پیشرفته حفاظت مطلوب از آثار میراث فرهنگی انجام می شود، در اصل این امر به دلیل آگاهی بخشی جامعه انجام شده است. البته بسترسازی های اقتصادی برای حفاظت از میراث فرهنگی در كشورهای پیشرفته ایجاد شده است و به این ترتیب هر گونه سوداگری اقتصادی در آن وجود ندارد. اما در كشور ما سوداگری باعث بروز مشكلات متعددی در زمینه میراث فرهنگی شده و این امر میراث فرهنگی كشور را با چالش های عدیده ای رو به رو كرده است.
سازمان میراث فرهنگی می تواند با آگاهی بخشی جامعه و استفاده از تاثیر رسانه ها نسبت به آثار ارزشمند باستانی و تاریخی اقدامات لازم را انجام دهد. هم اكنون اقدامات رسانه ها فقط در زمینه اطلاع رسانی از تخریب هاست و تا كنون درباره صیانت از این آثار اقدامی انجام نشده است.
باید توجه داشت كه حساسیت رسانه ها نسبت به تخریب میراث فرهنگی ارزشمند است اما كافی نیست. اگر دیدگاه رسانه ها معطوف به توجه به آثار تاریخی شود در این زمینه می توان شاهد كاهش نارسایی ها بود. متاسفانه تا كنون فقط شاهد بازتاب نارسایی ها از سوی رسانه ها بوده ایم نه فعالیت های فرهنگی و تاثیرگذار. از سوی دیگر اگر امروز در جامعه شاهد تخریب بناهای میراث فرهنگی از سوی برخی سازمان ها هستیم، در اصل این اتفاق به دلیل ناآگاهی و سوداگری رخ داده است.
