دیگر نه اخبار شکار غیرقانونی اروپاییان عجیب می نماید و نه قاچاق پرندگان شکاری توسط شیخ نشینان حاشیه خلیج فارس.
پاییز برای همه علاقه مندان به محیط زیست آغازی برای دلشوره ای تکراری است، به گوش رسیدن شیپور جنگ با حیات وحش و دست به اسلحه شدن برای شکار معدود بازماندگان عرصه طبیعت زخمی کشور و گرفتن عکس یادگاری با لاشه هایی که عده ای با بوی تعفن آن احساس غرور می کنند.
اما در این میان لشکرکشی بیگانگان که متاسفانه با وساطت شوم هموطنان قاچاقچی رخ می دهد، دردی مضاعف دارد؛ دردی که شاید بسیاری عذاب نگفتنش را به شرمندگی واگویی این حقیقت تلخ ترجیح می دهند. دیگر نه اخبار شکار غیرقانونی اروپاییان عجیب می نماید و نه قاچاق پرندگان شکاری توسط شیخ نشینان حاشیه خلیج فارس که با سختگیری های سازمان های مسئول، حاضرند برای گذشتن از سد قانون و رسیدن به تفریح پر مخاطره خود بیش از پیش هزینه کنند و حتی از ابراز علاقه برای خرید ماموران و متصدیان دولتی هم خوفی ندارند. هدف هم چیزی نیست جز رسیدن به آخرین بازماندگان گونه های در خطر انقراض کشور که براساس قوانین بین المللی باید تحت حمایت قرار گیرند. در این میان هم تعدادی از صیادان، اجیر شدگانی هستند که در ازای مبلغی ناچیز توسط سرکردگان باندهای قاچاق استخدام می شوند و - اغلب ناخواسته و نادانسته - تیشه به ریشه حیات زیستمندان کشور می زنند.
از تعداد اندک محیط بانان کشور و تجهیزات سنتی در مقابل این هجمه هیچ انتظاری نیست و در این شرایط، نادرست ترین نشانی، افزایش فشار انتظارات بر سازمان حفاظت محیط زیست کشور است که اعتباراتش به یک شوخی شبیه است. برخورد جدی با متعرضان به عرصه طبیعی کشور مطابق آنچه مورد انتظار مقام معظم رهبری است و در ابلاغ سیاست های کلان محیط زیست به سران سه قوه متجلی شده، جرم انگاری و برخورد جدی و قاطع با حیات وحش خواران است.
