آیا صنعت بسته بندی ایران راهکاری برای ورود محصولات روستاییان به بازار دارد؟
عمده پروژه های بین المللی در عرصه محیط زیست ایران بر محور سرمایه های موجود در روستاها بنا می شود. در این وضعیت صنایع دستی و محصولات دامی و باغی در کنار گردشگری از راهکارهای ایجاد سرمایه مکمل محسوب شده و تسهیلگران پروژه می کوشند با اتصال اهالی منطقه تحت پروژه به بازار درآمدهای مالی جدیدی را به آن ها تزریق کنند. بسته بندی های مطلوب که بتواند بازار و مشتری ها را قانع به خرید محصولات کند از جمله مشکلاتی است که انجمن ها با آن مواجه بوده و موجب می شود محصولات و صنایع دستی در نیمه راه رسیدن به بازار باقی بمانند.
برای رفع این مشکل عموما دست اندرکاران پروژه نمونه هایی از محصولات را به روستاییان عرضه می کنند که در سایر کشورها خریداری کرده اند. تسهیلگران می کوشند با نمایش این کالاها روستاییان و بالاخص زنان را امیدوار به ادامه راهی کنند که پروژه بر مبنای آن کلید خورده است. اما این رویه تا چه حد درست است؟ آیا نمونه هایی از بسته بندی که در فروشگاه های کشورهای مختلف در حجم بالا تولید می شود قابل تعمیم به حجم پایین محصولات روستایی در ایران خواهد بود؟ و آیا بازار بسته بندی ایران راهکارهایی را برای ورود روستاییان دارد؟
نمایشگاه بین المللی بسته بندی که در اولین روزهای دی ماه در محل دائمی نمایشگاه های تهران برگزار شد فرصتی بود که پاسخی برای پرسش های زیر یافته شود. نمایندگانی از کشور ترکیه در کنار صاحبان صنعت بسته بندی ایران در این نمایشگاه حضور برجسته تری داشتند و هر کدام به ارائه محصول خود می پرداختند و هر کدام در سه دسته بندی لیبل ها، ماشین های بسته بندی و پاکت های بسته بندی قرار می گرفتند.
اگر ماشین های بسته بندی را به واسطه مبلغ بالا و نیاز به حجم بالای تولید از این چرخه بیرون بکشیم دو بخش لیبل گذاری و پاکت ها باقی می ماند اما مروری کلی به آن ها نشان می داد روستاییان در بسته بندی با چه مشکلات عدیده ای مواجه خواهند بود. عمده غرفه های نمایشگاهی پایین ترین میزان خرید بسته بندی مناسب برای محصولات باغی و دامی را از یک تن شروع می کردند و در بخش لیبل گذاری نیز 1000 متر کم ترین میزان قلمداد می شد. با جستجوی بیشتر اما می شد به 200 تا 250 کیلو برای هر بسته بندی به شرط چاپ روی بسته رسید اما با توجه به گستردگی محصولات و رقم پایین 200 کیلو برآورد قیمتی که برای بسته بندی در نظر گرفته می شد رقمی حداقلی معادل 20 تا 30 میلیون تومان بود که این امر حتی در یک جامعه روستایی فارغ از هر خانوار نیز مبلغ بالایی است. اگر جستجو را باز هم گسترش داده و هر سالن و غرفه را به دقت جستجو می شد معدود غرفه هایی هم یافت می شدند که در اندازه های محدودتر اما بدون چاپ حاضر بودند محصولات مرتبط با بسته بندی را در کیفیت مطلوب و حجم اندک به فروش برسانند.
نگاهی به آنچه در نمایشگاه بین المللی بسته بندی اتفاق افتاد نشان می دهد روستاییان با چه راه دشواری برای بسته بندی های مطلوب و ورود کالاهایشان مواجهند ضمن اینکه حتی در صورت تحقق این مورد باز ورود به بازار استلزامات ویژه ای را می طلبد که کار تسهیلگر را از صرف ارائه یک بسته بندی خاص در یک کارگاه تسهیلگری دشوارتر می کند. از این روست که دست اندرکاران پروژه باید فارغ از فرآیند یا نتیجه محور بودن و آشنایی با تکنیک های تسهیگری آگاهی های ابتدایی از بازار بسته بندی، محصولات و صنایع دستی داشته باشند و به ذکر نمونه های واقعی و نه آنچه در فروشگاه های کشورهای مختلف یافت می شود بپردازند و در این راستا راه سخت جستجو در بازار را به خود هموار کنند.
