ریو بعد از جام جهانی 2014 فوتبال دومین تجربه میزبانی یک رویداد بزرگ ورزشی را طی دو سال اخیر سپری می کند. تجربه ای که قرار است میلیون ها دلار برای شهری که نیمی فقیر و نیمی شرایط نسبتا خوب دارند، درآمدزایی داشته باشد.
همه متحد نیستند
«ریودوژانیرو» به معنای «رودخانه ژانویه» دومین شهر بزرگ برزیل و سومین منطقه شهری بزرگ آمریکای جنوبی است که حدود هفت میلیون جمعیت دارد. این شهر اما در هر دو میزبانی نتوانسته تمامی بخش های خود را متحد و درگیر چنین رویدادهایی کند. برخلاف میزبانی های مفصل شرق آسیا اینجا کار را ساده گرفته اند. در همان بدو ورود تعداد خیلی محدودی داوطلب کمک یا همان ولنتیر که بعضا هم زبان انگلیسی نمی دانند حضور دارند تا وظیفه خوش آمدگویی و راهنمایی مخاطبان المپیک را انجام دهند. نشانه های المپیکی هم فقط همان عروسک، بج یا لباس المپیک برای فروش هستند، نه برای نشان دادن المپیکی شدن ریو! نمادهای المپیک در نزدیکی ورزشگاه ها برای تعیین اینکه چه رشته ای در آن محل مسابقه دارد، دیده می شود.
قیافه های ناراضی
در مسیری های شهری اوضاع کمی بهتر است.هر چند که باز هم تابلوهای تبلیغاتی یا هر چیزی که نشان بدهد این شهر میزبان المپیک است، دیده نمی شود اما حداقل خط سبزی مسیر حمل و نقل مخصوصی برای وسایل نقلیه مربوط به مسابقات را از مسیر عادی رفت و آمد جدا کرده است. البته حتی با وجود دور زدن ترافیک و دیدن قیافه های ناراضی مردم ریو که کلافه ترافیک هستند، هر مسیری حداقل 40 تا 50 دقیقه زمان بر است.
شهر نقاشی های دیواری
شاید باید نام دوم شهر ریو را شهر دیوار نوشته ها و نقاشی های خیابانی بگذارند. فرقی ندارد که ساختمان مخروبه باشد، نوساز، اداری یا غیر اداری، همه جا نقاشی ها و نوشته های مختلف دیده می شود که نود درصد آن ها رنگارنگ و حرفه ای با طرح های سه بعدی است. پیغام نارضایتی، هشدار، نام چهره های محبوب و غیره. ریو در کل شهر مدرنی نیست. جنگل و دریاهایش آرامش عجیبی به آن داده اند. هر طرف را که می بینید چند برابر کوه های سبز مناطقی مثل نمک آبرود مازندران را مشاهده می کنید، مردمان این شهر هم کمتر با صدای بلند یا بوق ممتد ماشین آرامش شهر را برهم می زنند.
جای شمال و جنوب شهر عوض شده!
بر خلاف تهران، در ریو زاغه نشین ها و محله های فقیر نشین در شمال شهر یعنی همان جایی که سوله ها و ورزشگاه های المپیک احداث شدند، قرار دارند. قطعا بردن فضای المپیک به این سمت برای بهبود شرایط منطقه با ساخت و سازهای دهکده ورزشکاران، خبرنگاران و سالن های ورزشی بوده است.نکته جالب این است که مناطق زاغه نشین در حاشیه اتوبان ها با دیوارهای کاذب منقش به عکس های ورزشی قبل از این مسابقات پوشانده شده تا کمتر در دید خارجی ها قرار بگیرد. هر چه از شمال فاصله بگیری و به سمت ساحل کوپوکاپانا بروی شهر بیشتر به سمت لوکس شدن می رود. بهترین نقاط ریو اطراف مجسمه معروف کوروکوادو هستند. مجسمه ای که تندیسی از مسیح است و جزو یکی از عجایب هفت گانه مدرن دنیا لقب گرفته است. فضای کوروکوادو به نحوی است که نمی شود ریو رفته باشی و آنجا نروی! بلندی کوه در کنار مجسمه عظیم که اقیانوس اطلس و شهر ریو را زیر پای خود دارد و میلیون ها توریست را به سمت خود می کشاند. البته فقط اگر هوا آفتابی باشد می توان بازدید خوبی از کوروکوادو داشت و در غیر این صورت نصف مجسمه داخل مه می رود و امکان بالا رفتن از کوه وجود ندارد. مردم ریو که علاقه ای به صرف هزینه های گزاف برای میزبانی المپیک با شرایط نامطلوب اقتصادی و سیاسی کشورشان نداشتند، مراسم افتتاحیه المپیک را چندان جدی نگرفتند اما بای تشویق ورزشکاران شان در سالن رشته های مختلف کم نمی گذارند. آنها علاقه عجیبی به پرچم خود دارند و حتی در پوشش روزانه خود هم اکثرا لباس زرد رنگ تیم ملی فوتبال کشور وجود دارد. موقعیت جغرافیایی، اقتصادی و سطح رفاهی این شهر مهاجر کمتری به خود جذب کرده اما برای گردش توریستی طرفداران زیادی دارد.
تشکیل خانواده در اولویت
بافت مردمی مردم برزیل نشان می دهد آنها به شدت علاقه مند به تشکیل خانواده هستند و در سنین جوانی ازدواج می کنند و صاحب فرزند می شوند. یک راننده تاکسی ریو می گفت: در سن 22 سالگی دو فرزند پسر دارد. حتی برادر و خواهرهایش هم خانه پدرشان راخیلی زود با ازدواج ترک کردند.
ناامنی و ضعف قوانین
اما آن روی سکه هم این است که در مرکز شهر ریو ناامنی زیادی وجود دارد.آمار دزدی و قتل آنقدر در ریو بالاست که به طنز این موضوع مثل آب خوردن برای گروهی از مردم شده است. ضعف قانون مجازات قتل در ریو برای زیر 18 ساله ها که هفت ماه تا حداکثر 6 سال زندان است، شرایط را برای رفتار بزهکارانه بیشتر فراهم کرده است. نکته جالب این است که بوروکراسی اما در این شهر خیلی قوی است.
خنده به تهدیدها
این روزها از تهدید جدی داعش و زیکا هم در حاشیه المپیک ریو گفته می شود اما این موضوع خارج از ریو خیلی بیشتر جدی گرفته شده تا در درون خود ریو اینجا خبر خاصی از زیکا و ترس مردم از آن به چشم نمی خورد. همچنین با وجود ضعف نظارتی امنیت خوبی در آغاز المپیک برقرار بوده است. به نظر می رسد کسی در المپیک حواسش را پرت این تهدید ها نکرده و همه مشغول کار اصلی خود هستند و حتی با خبر تیراندازی در مرکز رسانه ای هم موج نگرانی به راه نیفتاد.
