دکتر مظفر بختیار، ایران شناس، فارسی پژوه، مترجم و استاد دانشگاه تهران، در 72 سالگی درگذشت.
به گزارش ایسنا، دکتر مظفر بختیار استاد دانشگاه تهران و استاد ممتاز دانشگاه پکن، عصر روز جمعه 23 مرداد در تهران درگذشت و روز شنبه با حضور اعضای خانواده و جمعی از نزدیکان، در مقبره خانوادگی شماره 957 (واقع در جنب قطعه هنرمندان) بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.
یک عضو خانواده دکتر بختیار گفت: "بنا بر وصیت و خواست ایشان، هیچ مراسمی برگزار نمی شود".
در معرفی مظفر بختیار عنوان شده است: دکتر مظفر بختیار از ایران شناسان، فارسی پژوهان، نسخه شناسان و مترجمان برجسته ایران متولد 1322 در چهارمحال و بختیاری بود. پدربزرگ وی فتحعلی خان سردار معظم بختیاری از سران میهن پرست و فرهنگ دوست بختیاری بود که علی اکبر دهخدا در دوران جنگ جهانی اول طی 2 سال و نیم اقامت در منزل وی موسوم به "قلعه دزک" در 32 کیلومتری شهرکرد، بخش عمده کار فیش برداری و تألیف کتاب امثال و حکم و لغت نامه را در آن جا انجام داد.
دکتر مظفر بختیار پس از اخذ دکترای زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران، به عضویت هیأت علمی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران درآمد و پس از سال ها تدریس و تحقیق موفق به کسب رتبه استادی شد. او از متخصصان و پژوهشگران برجسته چین شناسی و فرهنگ های شرق دور بود و دانشگاه پکن در سال 1375 به مناسبت آثار و تحقیقات او در زمینه چین شناسی، عنوان "استاد ممتاز دانشگاه پکن" و منشور ویژه آن دانشگاه را به او اعطا کرد. وی چندین سال از طرف دانشگاه تهران در دانشگاه پکن پایتخت چین و دانشگاه هانکوک سئول پایتخت کره جنوبی به تدریس و تحقیق اشتغال داشت.
برخی از آثار تألیفی وی عبارت اند از: نی نامه، فرقه های صوفیه در چین، فرهنگ چینی به فارسی (به ویراستاری وی)، کتاب ایران، شکوه ایران، علف (ترجمه)، آداب فتوت (ترجمه)، مجموعه آثار رضا عباسی و حیاة الطغرایی (به عربی). از او مقالات علمی و پژوهشی زیادی در نشریات داخل و خارج از کشور به چاپ رسیده است.
بخش عمده کارنامه دکتر مظفر بختیار، تربیت چند نسل از پژوهشگران رشته زبان و ادبیات فارسی است؛ به نحوی که شاگردان وی هم اکنون استادان نام آشنای رشته زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه های ایران و جهان به شمار می روند. دکتر مظفر بختیار تا سال 1388 با رتبه علمی استاد تمام به تدریس در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران می پرداخت.
