بیشتر مسافران مازندران با برپایی چادر، خیابان ها و حاشیه پارک ها را به اقامت در هتل ها و متل ها ترجیح می دهند.
تعطیلات عید فطر تمام شد و اغلب هموطنان یا به خانه برگشته اند و یا در راه بازگشتند. تعطیلات بلند مدتی از این دست محک مناسبی برای ارزیابی صنعت گردشگری کشور در پاسخ گویی به نیاز خیل گردشگران داخلی است.
چون سال های قبل، علیرغم پیشرفت های محسوس، مشکل عمده مسافران عید فطر، یافتن محل اقامت بود. در طول تعطیلات خبرگزاری مهر گزارش داد که بیشتر مسافران مازندران با برپایی چادر، خیابان ها و حاشیه پارک ها را به اقامت در هتل ها و متل ها ترجیح می دهند. در همین زمینه دلاور بزرگ نیا، مدیر کل میراث فرهنگی مازندران به مهر گفته است: "تنها کمتر از ۱۰ درصد از مسافران استان امسال از اقامتگاه های رسمی مانند هتل، متل، هتل آپارتمان و میهمان پذیرها استفاده می کنند که نرخ بالای این اقامتگاه ها از جمله دلایل سردی استقبال است و بقیه یا در ویلاهای شخصی، منزل اقوام، مدارس یا در چادرها اسکان می یابند".
هموطنان بسیاری همانند سال های قبل از یافتن محل مناسب اقامت عاجز ماندند و در نهایت به چادر پناه بردند. اگر چه تمام ماجرا این نیست؛ در حقیقت خانواده های بسیاری اصولا گزینه دیگری جز چادر در سر نداشتند و به همان هم رسیدند. اما در این میان آن ها که گزینه آخرشان چادر بود، چیزی بیشتر از آن دستگیرشان نشد؛ تنها تفاوت آن جا بود که بعد از جستجوی مراکز اقامتی دیگر و نیافتن هیچ کدام، مجبور به چادرخوابی در محل های نامناسب تری شدند.
ساماندهی این وضعیت در گروی افزایش شمار ظرفیت اقامتگاه های ارزان قیمت، نظارت و کنترل بیشتر متولیان امر است تا از شیوع پدیده چادر خوابی گردشگران جلوگیری و صنعت گردشگری استان درآمدزا شود. از سوی دیگر حضور کارتن و تابلو به دستان در همه ایام سال به ویژه پیک سفرها در کنار خیابان های مازندران همچنان به چشم می خورد و ساماندهی این افراد هم چنان بی نتیجه باقی مانده است. ساماندهی این وضعیت نه در مازندران که در استان های دیگر نیز ناموفق بوده است. معاون گردشگری میراث فرهنگی استان همدان گفته است که "متاسفانه با تمام تلاش های انجام شده باز هم شاهد اسکان مسافران در اماکن فاقد مجوز هستیم".
این که انتظار داشته باشیم، همه مسافران انبوه تعطیلات چند روزه امکان اقامت در مراکز مجاز را داشته باشند، چندان منطقی به نظر نمی رسد اما اتخاذ سیاست های درست در برنامه ریزی کلان گردشگری می تواند از هجوم مسافران به چند منطقه خاص کشور، جلوگیری کند و توزیع متعادلی از سفرها را موجب شود؛ در چنین حالتی مشکل اقامت در ایام پیک سفر، از یک معضل حاد به مشکلی با ابعاد کوچک تر تبدیل خواهد شد.
