حیوانی که برای «سگ گلادیاتوربازی» انتخاب می شود از تولگی رژیم غذایی خاص دارد، مدام کتک می خورد و تحریک می شود تا آماده نبرد شود.
دم غروب، صدای عربده سگ ها از میان حلقه ی ایستاده ی چهل پنجاه تماشاگر، به سکوت پاییزی زمینی خالی هجوم می برد و هرچه صدای خرد شدن استخوان ها بلندتر می شود، هرچه سگ ها بیشتر یکدیگر را تکه پاره می کنند، هرچه پوست و گوشت و خون بیشتری بر زمین می ریزد، اسکناس های بیشتری روی هم می نشیند، گوشی های دوربین دار بالاتر می رود و فریاد تشویق تماشاچیان بلندتر می شود. دست آخر اما همه با پایان کار مبهوتند و یکی یکی میدان را در سکوت ترک می کنند.
فرشاد خشنود، آهنگسازی که مهمان ویژه یکی از این نبردهای گلادیاتوری سگ ها در کردان بوده است می گوید: اینجا کسی هست که باغی دارد و در آن سگ نگهداری می کند و به عنوان سگِ نگهبان می فروشد. جمعه ها برنامه ای برگزار می کند که در آن سگ های جنگی را به جان هم می اندازند و شرط بندی می کنند.
او توضیح می دهد: به چندین انجمن حامی حیوانات که عضو بودم گفتم ولی تا امروز کاری از دستم بر نیامده است. هر بار تعداد زیادی جنگ برگزار می شد و تنها یک نبرد نبود. در هر جنگ هم دو تا دوتا حیوان ها را به جان هم می انداختند و پولی وسط می گذاشتند و روی سگی شرط بندی می کردند تا اینکه یکی برنده شود.
خشنود درباره آنکه چه کسانی حق ورود و تماشای این جنگ خونین را داشته اند، می گوید: هر کسی می توانست بیاید. البته جایی نبود که جلوی چشم همه باشد. جایی به نام بهشت سکینه نزدیک کردان بعد از کمالشهر یک بیابانی هست که از دید مردم عادی دور است و خیلی جلوی چشم نیست.
وی که نتوانسته جنگ گلادیاتوری سگ ها را تا انتها تماشا کند تأکید می کند: واقعا اذیت کننده بود منتها من بین آن جمعیت کاری نمی توانستم بکنم. من حتی یکی دو سگ هم از او خریدم که در باغ خودم نگهداری کنم و از آن شرایط بد بیرون شان بیاورم. الان ظاهرا جای باغش را عوض کرده است.
سگ گلادیاتوربازی از همسایه های غربی به کشور آمده است
جنگ حیوانات از سال های دور با اسم های مختلف بسته به نوع حیوان در کشور برگزار می شده است. عنوان «جونگاجنگ» و «ورزاجنگ» برای نبرد گاوها به کار می رود و جنگ خروس ها هم اسم های مختلفی دارد. یک حیوان را با قابلیت هایی ویژه از یک نژاد خاص مثل سگ سرابی یا ورزا یا جونگا (که در گیلان و مازندران این اسم را به کار می برند)، انتخاب می کنند، از تولگی به پرورش آن با رژیم غذایی خاص و تمرین های بسیار سخت و اغلب زجرآور اقدام می کنند که حیوان آماده شود و وقتی به سن مناسب می رسد جثه ای پیدا کند و فارغ از طول عمرش بتواند بجنگد.
سپس حیوان ها را مثل گلادیاتورها وارد یک میدان می کنند و وادارشان می کنند که با هم بجنگند. به جز برنده ها که آن ها هم آسیب می بینند باقی زنده بیرون نمی آیند. برنده ممکن است با آسیب بیرون بیاید اما سرنوشت دیگران مرگ حتمی است. محال است ورزایی از جنگ خارج شود و به دلیل شدت جراحات، همان زمان سلاخی نشده و گوشتش فروخته نشود. در مورد سگ هم در 90 درصد مواقع بازنده با مرگ مواجه است. آسیب ها و شکستگی ها آن قدر شدید است که اگر حیوان همانجا نمیرد هم بعدا جان سالم به در نخواهد برد.
امیر سبزی درباره پیشینه این نوع حیوان آزاری در کشور تأکید می کند: اغلب معتقدند که مبدأ آن از اروپا بوده و بعدها از طریق ترکیه و کشورهای همسایه به ایران آمده است. اما از نظر حقوقی و شرعی ما اصلاً کاری به مبدأ این اتفاق نداریم که در ایران بوده است یا نه. این رفتار بسیار فاجعه آمیز است، تراکنش مالی ناسالم و غیرقابل مهار در آن رخ می دهد و حیوان هایی هم در این میان کشته می شوند و خشونتی را در جامعه ترویج می کند که عریان هم هست.
مصائب کودکان برگزیده برای جنگ و مادران شان
حیوانی که برای این نبردها انتخاب شده از تولگی رژیم غذایی خاص دارد. مستمرا کتک می خورد، تحریک می شود و با سگ های دیگر درگیر می شود. درگیری هایی که البته کنترل شده است تا آسیب نبیند چون باید به قیمت بالایی به فروش برسد. استرس های روزانه به او وارد می شود زیرا چنین حیوانی باید مرتبا در سطح بالایی از استرس باشد و پس از حدود هفت ماه سهمگین برای سگ یا دو سال سیاه برای گاو، تازه حیوان به یک میدان جنگ می رود که بتواند چند دقیقه ای دوام بیاورد و زخمی و فاتح بیرون بیاید و قیمتش برای صاحبش بالاتر برود یا کشته شود و تکه پاره هاش از میدان بیرون برود و اگر گاو است خوراک شود و اگر سگ است در خاک شود.
از سوی دیگر مادری که این توله را به دنیا می آورد نیز معمولا به خاطر نوع نژادش فقط برای زادآوری استفاده می شود، از زندگی طبیعی محروم است و تنها برای «نسل کِشی» نگهداری می شود که تمام توان فیزیکی و بافت استخوان هایش را در این میان از دست می دهد تا توله ای به دنیا بیاورد که یک روز در چنین میدانی کشته شود.
خشونت عریان، روی میزان جرم در جامعه تاثیر مستقیم دارد
امیر سبزی تأکید می کند: در صورت باخت در واقع این حیوانات یکی دو سال زجر می کشند و برای یک جنگ پرورش می یابند. تنها آسیبی که خود حیوان می بیند هم مطرح نیست. بُعد انسانی شرط بندی ها بسیار بسیار کلان و باورنکردنی است. در جنگی مثل وِرزاجنگ که ماهی یک بار یا حتی هر هفته هم ممکن است اتفاق بیافتد در رخداد مشخصی از مناطق مختلف گرد هم می آیند و تراکنش مالی شرط بندی هایی که انجام می شود ممکن است سه تا چهار میلیارد تومان باشد. شرط بندی به لحاظ شرعی حرام است و به لحاظ اخلاقی هم رد شده است و بدتر از همه اینکه این شرط بندی روی جان یک موجود زنده اتفاق می افتد و این با یک قمار معمولی هم متفاوت است زیرا جنگی است که آزار حیوان است و نفس آن هم به لحاظ شرعی حرام است.
این فعال محیط زیست و حقوق حیوانات تصریح می کند: یکی از مشکلات ما این است که خشونت عریان اثر مستقیم روی میزان خشونت در جامعه و حتی میزان جرم دارد و ابعاد اجتماعی آن خیلی گسترده تر از ابعاد محیط زیستی و حتی خود حقوق حیوانات است.
وی درباره اینکه آیا دستگاه های مربوطه با این موضوع برخوردی دارند یا نه می گوید: این اتفاق به هر دلیل تا کنون جمع آوری نشده است. در مورد ورزاجنگ در استان گیلان بارها و بارها برخورد داشتیم اما این برخوردها بی فایده بوده است. البته موردی هم در استان زنجان بود که خیلی سر و صدا می کند و از طرف جامعه نکوهش می شود و موج خبری راه می اندازد و خانم ابتکار هم واکنش نشان می دهد و دستگاه قضایی هم در استان به موضوع ورود می کند و به تذکر و تعهد ختم می شود اما پس از مدتی دوباره میدان جنگ برپا می شود. به نظر می رسد به هر دلیل روی این موضوع حساسیتی که لازم بوده اعمال نشده است.
دستگاه قضایی به دلایل شرعی و قانونی ورود کند
این فعال محیط زیست و حقوق حیوانات درباره اینکه چه نهادهایی در این زمینه مسئولند، می گوید: سازمان محیط زیست و محیط بانان به لحاظ قانونی در این راستا وظیفه ای ندارند و اگر در استان زنجان و گیلان در سوابق این سال های اخیرشان فعالیتی هم بوده به دلیل انتظار عرفی از این نهادها بوده و عملا خارج از حوزه وظایف شان بوده است به دلیل اینکه سازمان محیط زیست اصولا در حوزه حیات وحش مدیریت دارد و قاعدتا این حیوان ها که پرورشی هم هستند ربطی به سازمان محیط زیست ندارد.
در حوزه سازمان دامپزشکی هم ضوابط و قوانینی در این زمینه تعریف نشده و افزون بر این سازمان دامپزشکی ضابط اجرایی و قضایی هم ندارد که بخواهد به موضوع ورود کند. نیروی انتظامی و سایر دستگاه ها هم اغلب تا شکایتی رخ ندهد ورودی نداشته اند و عملا قوه قضاییه است که باید به لحاظ شرعی و قانونی به موضوع ورود کند.
سبزی تأکید می کند: جامعه هم پذیرش این رفتار را ندارد و تنها قشر خاصی که از این اتفاق بهره می برد دنبال تداوم آن هستند. یک ورزا قبل از اینکه به میدان جنگ برود به قیمت گوشتش قیمت گذاری نمی شود. مثلا اگر 2 تا 5 میلیون قیمت گوشت این حیوان باشد قیمت زنده آن از 5 تا صد میلیون تومان قیمت گذاری می شود. اگر برنده باشد ممکن است بیش از 100 میلیون هم قیمت گذاری شود. این ها و معاملات جانبی باعث شده قشر کوچکی که از این موضوع منتفع می شود عملا جلوی قانون و دولت بایستد و فضا را مدیریت کند تا این امکان برایش باقی بماند.
پیدایش شبکه های اجتماعی در سال های اخیر نیز به بازنشر ویدئوها و عکس های این نوع حیوان آزاری دامن زده است اما واقعیت آن است که آنچه در عکس ها دیده می شود یا فیلم هایی که در فضای مجازی از این جنگ ها پر شده است تنها یک تصور محدود از صحنه خونین جنگ را منتقل می کنند و حضور در میان چنین فضای خونین و پر دردی چیز دیگری است. حضور در کنار آدم هایی که از کشته شدن موجودی شادی می کنند که زجر می کشد، عربده می کشد، کور می شود، دستش می شکند، قفسه ی سینه اش شکافته می شود و ستون اسکناس های روی هم نشسته را بلندتر می کند.
عجب قلم عجیب و تاثیرگذاری
تمام صحنه ها پیش چشمم بود و با درد، شکستن استخوان ها را حس کردم. شما باید داستان نویس می شدید اما کمی هم به فکر دل خواننده باشید