28 مارس 2024 - 02:17

مسافرکش های تهران از چه شهرهایی می آیند؟

1 ژانویه 2017 - 14:00 dsfr.ir/q95vb

مسافرکش های تهران از چه شهرهایی می آیند؟
taxi.tehran.ir
تاکسی ها و مسافرکش های شخصی تهران

کسانی که مسیرشان با رانندگان شخصی در محدوده #میرداماد و #ونک گره خورده از اینکه همه راننده ها یک لهجه دارند تعجب می کنند.

اینجا صف هست و هیاهو اما از نوبت خبری نیست. هرکس صدای بلندتری داشته باشد و طوری سر راه مسافران قرار بگیرد که آنها راهی جز سوار شدن نداشته باشند، برنده بازی است و می تواند مسافران بیشتری شکار کند.

مهم نیست از کدام طرف خیابان میرداماد بخواهید به طرف دیگر بروید، به هر حال، تعداد زیادی خودروی شخصی هر دو سر این خیابان و البته در میانه آنجایی که هزاران مسافر از متروی میرداماد خارج می شوند، ایستاده اند که صاحبانشان بر سر تصاحب مسافر با هم می جنگند.

6 ماه است این مسیر همیشگی را طی می کنم و کمتر روزی بوده که صدای دعوای راننده ها آن هم به زبانی که یک کلمه اش را هم نمی فهمم تا نزدیک گیت ورود و خروج مترو شنیده نشود. انبوه ماشین های شخصی، کاری کرده که تاکسی ها عقب تر بایستند و از همان فاصله سعی کنند مشتری هایی را جذب کنند که دلشان می خواهد فقط تاکسی خطی سوار شوند، نه ماشین های دیگر را.

این ماجرا در تقاطع میرداماد و ولیعصر (عج) بحران دیگری هم درست کرده است؛ ترافیک ماشین هایی که می خواهند دور بزنند و پرایدهای مسافرکش، مسیر دور زدن شان را بسته اند و این یعنی هیاهوی چند برابری؛ هیاهویی که با دخالت افسر پلیس هم فرو نمی نشیند زیرا راننده های موفق، آنهایی هستند که درست سر خط پارک کرده باشند و عقب نشینی چند متری هم می تواند باختت را تضمین کند.

اینجا هم تاکسی ها چندمتر آن طرف تر در حالی مسافر جمع می کنند که صدایشان بین بقیه سروصداها کمتر شنیده می شود و ماشین شان هم کمتر پُر. اگر فکر می کنید سرتاسر خیابان میرداماد تنها جایی است که این وضعیت برقرار است، بد نیست سری به زیر پل سیدخندان بزنید، همین طور میدان ونک، ولیعصر (عج) و حتی دورتر.
 
از زمین کشاورزی تا پشت فرمان

مدت هاست جنگ بین صاحبان خودروهای شخصی و تاکسی دارها، سازمان یافته شده است. منصور که راننده تاکسی است، دلیل سازمان یافتگی جناح مقابل را همشهری و همزبان بودن شان می داند. او می گوید: «11 سال است تاکسی دارم و همیشه مشکل ما با راننده های شخصی برقرار بوده اما چند سالی است که اهالی یکی از شهرستان های لرستان، چنان خط های تاکسی را قُرق کرده اند که زور هیچ کس به آنها نمی رسد. همه با هم فامیل یا همشهری هستند و اگر به یکی از آنها بگویی بالای چشمت ابرو است، بقیه چنان بالاخواهش در می آیند که از کرده ات پشیمان بشوی. ما هم خسته شده ایم از بس دعوا کرده ایم. مگر چقدر در می آوریم که بخواهیم از صبح تا شب هم بجنگیم؟»

یکی دیگر از راننده ها آرام، طوری که بقیه نشنوند، می گوید: «بیشتر از 90 درصد راننده های شخصی خط های اطراف از شهرهای کوهدشت و گراب آمده اند؛ بیشتر از همان کوهدشت؛ همه با هم همشهری هستند و هوای هم را دارند. اوایل مسافرها را گذری می زدند. ما هم که همیشه از مسافرکش گذری کشیده ایم و به آن عادت داریم اما الان مدتی است خیلی رسمی می آیند در خط می ایستند. اوایل می گفتند ما فقط وقتی مسافر می زنیم که شما نباشید اما الان ما باید مراقب باشیم مسافر را از ماشین ما پیاده نکنند به هوای اینکه فقط یک مسافر می خواهند تا راه بیفتند. هر لحظه هم آماده دعوا هستند و توی ماشین شان چوب و چماق نگه می دارند. همین چند وقت پیش یکی از آنها شیشه ماشین یکی از بچه ها را آورد پایین. بعد که همشهری هایش پادرمیانی کردند و رضایت نگرفتند، تهدید کردند که اگر شلوغش کنی خودت هم نمی توانی اینجا مسافر بزنی.»

او در ادامه می گوید: «اینها اغلب کشاورز بوده اند؛ هم قدرت بدنی زیادی دارند و هم مقاومت شان زیاد است. نمی خواهم حق و حقوق شان را نادیده بگیرم به هرحال، آنها در هر شرایطی برای سوارکردن مسافرها آماده هستند حتی در ساعاتی از شب که دیگر خبری از تاکسی نیست اما این ها دلیل نمی شود که جای ما را بگیرند. آنها به خاطر شرایطی که دارند، خیلی بهتر از ما کار می کنند. اغلب توی ماشین هایشان می خوابند و هزینه جا و مکان نمی دهند. شب ها تا دیروقت مسافرکشی می کنند و صبح هم اول وقت توی خط هستند. خرج خانواده هایشان را هم به همان قیمت های شهرستان می دهند نه مثل ما که هزینه های زندگی در تهران را می دهیم.»

منصور هم حرف های او را تأیید می کند و می گوید: «من برای ماشین و خط، روی هم 37 میلیون تومان هزینه کرده ام. آن وقت اینها با یک پراید 10 میلیون تومانی و اتحادی که دارند، نمی گذارند ما نفس بکشیم. به خدا ما هم زیر هزار جور قرض و بدهی هستیم و دلیل نمی شود چون با پسرعمه و شوهرخاله و بقیه طایفه، مسافرکشی نمی کنیم حق مان زیر پا گذاشته شود. حتی ما خیلی جاها کوتاه آمده ایم و الان به نوبتی مسافرزدن راضی شده ایم اما آنها رعایت نمی کنند. ما بین خودمان نوبت می گذاریم آنها بین خودشان؛ البته خیلی وقت ها بین خودشان هم نوبت را نگه نمی دارند؛ مثلا یکهو می آیند توی خط، یک مسافر به آنها می رسد لابد وسوسه می شوند و سوار می کنند و همین می شود شروع دعوا و درگیری که خیلی وقت ها به زد و خورد هم می کشد.»
 
زورم نمی رسد

احتمالا شما هم با خودتان می گویید واکنش نیروی انتظامی به این موضوع چیست؟ اصلا اگر دعواها را هم در نظر نگیریم، ترافیک و بند آمدن خیابان آن هم در حضور مأمور نیروی انتظامی چه معنایی می تواند داشته باشد. جواب راننده های تاکسی به این سؤال با لبخندی از روی یأس و افسوس همراه است.

یکی از آنها در جواب این سؤال می گوید: «ما دیگر از نیروی انتظامی ناامید شده ایم. هر کاری بگویید، کرده ایم. رفته ایم با هزار خواهش و تمنا از کلانتری مأمور آورده ایم اما انگار نه انگار. هیچ کاری نمی کنند.»

با دستش مأموری را نشان می دهد که دفترچه جریمه ای در دستش گرفته و سوتی هم در دهانش است اما سعی می کند این طرف را نگاه نکند. به سراغ او هم می روم؛ برای فرار از سرما، روپوش بلندی پوشیده و ماسک زده است. به ترافیک قفل شده و بوق های ممتد ماشین ها اشاره می کنم و می گویم: «چرا برای ساماندهی خودروهایی که سر راه بقیه هستند، کاری نمی کنید؟»

کمی مکث می کند و بعد جواب می دهد: «چکار باید بکنم؟ اینها همه با هم فامیل هستند و من یک سرباز وظیفه ام. اگر با من گلاویز شوند و بلایی سر من بیاورند، چه کسی جوابگوست؟ راننده های تاکسی ها هم سراغ من آمده اند اما به آنها هم گفته ام که زورم نمی رسد چون یکی، دو نفر که نیستند، 20 نفر هستند و من اگر بقیه بچه های این اطراف را هم حساب کنم، چهار نفر بیشتر نیستیم.»
 
برخورد می کنیم

سرباز وظیفه می گوید زورش به مسافرکش ها نمی رسد اما رئیس پلیس راهنمایی و رانندگی تهران بزرگ از آغاز طرح برخورد با ورود مسافربرهای شخصی و غیرمجاز به پایانه های تاکسیرانی خبر می دهد و می گوید: «در راستای ساماندهی حمل و نقل مسافر و برخورد با مسافربرهای شخصی و غیرمجاز در پایانه های تاکسیرانی، این طرح به مرحله اجرا درآمده است و بر این اساس، با تمامی خودروهای شخصی و غیرمجاز که وارد پایانه های مسافربری شده، طبق قانون برخورد خواهد شد.»

او ادامه می دهد: «دوربین هایی هم برای برخورد با ورود خودروهای شخصی و غیرمجاز در ورودی پایانه های تاکسیرانی نصب شده است. علاوه بر دوربین ها، مأموران راهور در تمام پایانه های تاکسیرانی نیز مستقر شده و درباره اعمال قانون این تخلف اقدام خواهند کرد. طبق قانون، توقف وسایل نقلیه در ایستگاه وسایل حمل و نقل عمومی، 30 هزار تومان و حمل مسافر از سوی خودروهای شخصی و غیرمجاز نیز 30 هزار تومان جریمه در پی دارد؛ بنابراین اگر خودرویی شخصی وارد پایانه شده و اقدام به مسافربری هم بکند، در مجموع 60 هزار تومان جریمه خواهد شد.»
 
از فقر می ترسیم، از دعوا و جریمه نه

«چکار کنیم؟» این جواب را اگرچه سرباز وظیفه سر خیابان میرداماد هم به من داده بود اما استیصالی که در چشم های رحمان دیده می شود، زمین تا آسمان با او فرق دارد. یک سال است از کوهدشت به تهران آمده است.

خودش می گوید بیکاری و فقر او را به این شهر بزرگ که از همه چیزش بدش می آید، کشانده است؛ وقتی این حرف ها را می زند به دست های بزرگ و سختی کشیده اش که روی فرمان جا خوش کرده اند، نگاه می کنم. ادامه می دهد: «بله، درست است. ما توی ماشین می خوابیم. هر چقدر بتوانیم بیشتر کار می کنیم و کمتر می خوریم تا تمام این سال هایی که بیکار بوده ایم برای خانواده جبران کنیم. همه ما فامیل و همشهری هستیم. شاید برایتان عجیب باشد که این همه مسافرکش با هم فامیل باشند اما برایتان عجیب نیست که چرا در یک فامیل، این همه بیکار و ناچار وجود دارد که مجبور هستند همه چیز را در شهر خودشان ول کنند و به تهران بیایند، آن هم برای یک قران پولی که می خواهد از دعوا و درگیری به دست بیاید.»

سلیمان هم تازه نامزد کرده و به خانواده نامزدش قول داده اردیبهشت، وقتی که هوا خیلی در کوهدشت خوب است، عروسی بگیرد. می گوید: «اما با کدام پول؟ 29 سالم است و می خواهم ازدواج کنم اما کار ندارم. پدرم یک زمین کشاورزی داشت که تا ما بچه بودیم خرج مان را می داد اما الان که خودمان می خواهیم خانواده تشکیل بدهیم، باید از کجا هزینه هایمان را جور کنیم؟ نه کارخانه ای اطراف مان هست، نه توانسته ایم درس درست و حسابی بخوانیم؛ البته پسرعموی من که لیسانس دارد هم دو ماه است از فشار بیکاری به تهران آمده، اگر کار پیدا نکند باید بیاید توی همین خط، خودش را جا کند.»

او در جواب اینکه حقوق راننده های تاکسی چه می شود، می گوید: «روزی را خدا می دهد خانم! ما جای کسی را تنگ نکرده ایم اما آنها زیاده خواه هستند. به اندازه همه مسافر هست. نکند می خواهند مسافرها را روی هم سوار کنند. ما قانع هستیم. کرایه کم می گیریم، دربستی را ارزان حساب می کنیم و همین ها لج تاکسی ها را درآورده، در حالی که روزی دست خداست.»

رحمان هم درباره جریمه هایی که در راه است، می گوید: «ما از جریمه نمی ترسیم. برای آن هم راهی پیدا می کنیم. ما از اینکه جلوی خانواده مان شرمنده باشیم، می ترسیم. بچه من کلیه هایش مریض است. من دارم به خاطر او از جانم مایه می گذارم. اگر من را جریمه کنند، او را جریمه کرده اند.»

شهری با بیشترین آمار بیکاری

همه کسانی که مسیرشان با راننده های شخصی در محدوده میرداماد، ونک، سیدخندان و ... گره خورده، اوایل از اینکه چرا همه آنها یک لهجه دارند و حال و هوای چهره شان هم یکی است، تعجب کرده اند، آنها از شهری می آیند که بیشترین آمار بیکاری را در کل کشور دارد.

درواقع، کوهدشت بیش ترین آمار بیکاری را در استان لرستان داشته و لرستان بیش ترین آمار بیکاری را در ایران دارد؛ شهری که به گفته فرماندارش، هر روز به شمار بیکارهایش اضافه می شوند و همین موضوع، رکود اقتصادی و فقر را در این شهر را دامن می زند. شهرستان کوهدشت، 14 درصد از مساحت استان لرستان را در بر گرفته و 10 درصد از مجموع جمعیت استان مربوط به هم مربوط به این شهر است پس عجیب نیست که شاهد مهاجرت مردهای خانواده های کوهدشتی به تهران باشیم؛ پایتختی که به گفته آنها باید برای همه جا داشته باشد.

« دنیای سفر » این نوشته را از « باشگاه خبرنگاران جوان » آورده است. واکاوی، پی گیری، نگارش و آفرینش، شایسته سپاسگزاری است.

دیدگاه ها

  • مهدی از رومشگان 21 سپتامبر 2017 - 04:00

    من هم یکی از بچهای مسافرکش هستم.طلاهای زنم رو فروختم با هزار بدلختی یه پراید گرفتم.زن و بچمو به امون خدا ول کردم اومدم تو شهر غریب بدون جای خواب..روری یه وعده غذا میخورم که بتونم یه پولی واس زنو بچم در بیارم آخه بچم سنگ کلیه داره سنگ سازم هست..یک سوال دارم؟آیا با بیرون کردن ما از تهران تمتم مشکلاتتون حل میشه؟بخدا مسافر اندازه همه هست چرا اینقد حرس میخورن تاکسی ها؟؟یه رحمی بهمون بکنید شما رو به خدای محمد

1