ناسا گفته است فقط 68 سال دیگر ماه این گونه می تابد.
شاکی، عموم مردم هستند و متشاکی هم باید خودشان باشند چون هیچ کس مسئولیت را بر عهده نمی گیرد. موضوع دادرسی، وضع بد هوای تهران است. اگر به روزنامه های دهه های 30 و 40 هم نگاهی بیندازیم، شکایت شهروندان از آلودگی هوای تهران از همان سال ها مطرح بوده است و به یقین روزنامه نگاران فعال حوزه محیط زیست در سال های اخیر ابداع خاصی نکرده اند.
به نظر می رسد با جذابیت نوظهور شغل خبرنگاری برای عموم شهروندان و پذیرش رسمی شهروند خبرنگاری، دیگر آنچه در میان مردم ارزش شمرده می شود، در دم اطلاع دادن از رخداد ناگوار است. از صبحِ سحر که هر شخصی با هر جایگاهی، یک نوع صبحانه در شبکه های مجازی برایش مهیاست: در قسمت از دهان افتاده و غیرجذاب صبحانه، عکس حیوانات آزار دیده، عکس تهران آلوده، عکس اهواز آلوده تر و عکس کودکان کار را آماده کرده اند و به جای املت داغ مملو از قارچ و پنیر، عکس های طبیعت افسانه ای همراه با جملات اول هفته، وسط هفته و آخر هفته ات به خیر.
همین روزها بسامد عکس قرص ماه به صورت حیرت آوری بالا رفت و شایع شد: «همه به کنار پنجره ها بیایید»؛ انگار یک انگشت اشاره در شبکه های مجازی به مردم قرص ماه بزرگ و پرنوری را نشان می داد، اما نباید عجیب باشد اگر برخلاف گذشته که عیب و عار بزرگی بود، دیگر فقط نوک انگشت اشاره را ببینیم. چون هوای تهران واقعا آن قدر آلوده است که در روزهایش به سختی می توانیم قرص صورت ماه عزیزان مان را ببینیم. کودکان مان، مادران سالخورده مان و همسران سختکوش مان این روزها ماسک فیلتر دار زده اند و روزها نمی توانیم چهره ماه شان را مانند همیشه کامل ببینیم؛ دیگر دیدن قرص کامل ماه، شب ها که آنان در خانه سرفه های پیاپی می کنند چه لطفی دارد؟
البته شاید با یک مثال بهتر بدانیم که از صبح دقیقا چه می کنیم و چه چیزهایی مصرف می کنیم تا عکس های ماه و حیوان و انسان به اشتراک بگذاریم و همین کار تا چه حد هوا را آلوده تر و پرونده دادرسی را با اطاله بیشتر رو به رو می کند. تلفن همراه بدون برق کار نمی کند و اگر برق نباشد موبایلی نخواهد بود که با آن به دنیای دوستان بپیوندیم. برق انرژی مهمی است که برای تولیدش در ایران تا 99 درصد سوخت های فسیلی را می سوزانند. سوخت های فسیلی هم چیزهای عتیقه ای هستند که تا چند سال دیگر به کلی تمام می شوند.
هزاران مثال دیگر هم می توان به کار گرفت تا یک جمله جامانده از کتاب های درسی، تابلوهای تبلیغاتی و برنامه های تلویزیونی را بهتر متوجه شویم: با هرگونه مصرفِ هرگونه انرژی، داریم به زمین مان آسیب می زنیم. اگر شما هم از سایت یک روزنامه این مطلب را مطالعه می کنید و کاغذی را مصرف نکرده اید که درختی قطع شود، باز هم انرژی فسیلی می سوزانید زیرا کامپیوتر نویسنده و خواننده مسلما به آب کُر وصل نیست و به برق نیاز دارد.
این موضوع تلخ البته تا جایی مصداق دارد که شرایط عجیب حاکم بر تولید انرژی برق در ایران به یک باره متحول شود و بتوانیم از باد، آفتاب، گرمایش زمین و دیگر انرژی های تمام نشدنی، برق تولید کنیم. اگر چنین شد، آن وقت دیگر نه دیدن قرص ماه آسمان باید سخت باشد، نه دیدن قرص ماه صورت عزیزان مان، زیرا به دلیل کم مصرف شدن گازوئیلِ آلاینده، دمای زمین بیشتر از این نمی شود، تالاب ها خشک نمی شوند، ریزگردها بلند نمی شوند و در نهایت پرونده مطول آلودگی به جاهای خوبش می رسد و دیگر علت دادرسی موضوعیت ندارد.
ناسا گفته است فقط 68 سال دیگر ماه این گونه می تابد؛ یعنی 60 سال که گذشت، شاید با متحول کردن نظام تولید انرژی، 68 سال دیگر فرزندان مان قرص کامل ماه را در کنار قرص ماه صورت عزیزان شان، در هوای تمیزتری ببینند.
