این نوع گردشگری به معنی رفتن به سایت هایی است که جذابیت خود را از ادبیات می گیرند.
به گزارش خبرنگار مهر؛ یک تهران شناس، گردشگری ادبی را رفتن به سایت هایی دانست که جذابیت خود را از ادبیات می گیرند و گفت: خانه بسیاری از شاعران و نویسندگان ویران شده و مابه ازای خارجی ندارد.
علیرضا عالم نژاد به نمونه ای از اشعاری که بر کاشی های آثار جهانی ایران نقش بسته است، اشاره و بیان کرد:
زلفین تو دوش دلربایی می کرد با فتنه حدیث آشنایی می کرد
زنگی است ولی غارت لشکرگه دل بر شیوه ترکان ختایی می کرد
دو بیتی است که بر کاشی های تخت سلیمان نقش بسته و یک راهنمای گردشگری می تواند با روایت یک مکان یا یک محوطه بر اساس شعر و ادبیات، خواسته مخاطبان ویژه خود را که علاقه مند به شعر و ادبیا هستند را برآورده کند.
وی در تعریف گردشگری ادبی بیان کرد: این نوع گردشگری به معنی رفتن به سایت هایی است که جذابیت خود را از ادبیات می گیرند. برای نمونه یکی از تورهایی که در محله سنگلج تهران اجرا می شود، گشت و گذار در محله «درخون گاه» و همراه شدن با صادق آریان، شخصیت اصلی داستان «دل کور» اسماعیل فصیح است. یا این که با رمان «من او» می توان با حال و هوای محله خانی آباد و کوچه مسجد قندی آشنا شد.
عالم نژاد با اشاره به این که بسیاری از خانه ها که یک روز شاعران و نویسندگان ایرانی در آن زندگی می کرده اند، امروز وجود خارجی ندارد گفت: گردشگری ادبی، یک گردشگری تخصصی است. گردشگر باید بداند برای چه سفر می کند و چه می خواهد. راهنما هم باید ادبیات و جاذبه های آن را بشناسد، اما ماجرا اینجاست که مکان هایی که در داستان های ما به آن اشاره شده یا شاعران و نویسندگان ما در آن زندگی می کرده اند امروز یا مابه ازای خارجی ندارد یا شرایط مناسبی برای بازدید از آن فراهم نیست؛ به عبارتی ما در ایران، امکانات جذب گردشگر ادبی را داریم، اما این امکانات منبع است نه جاذبه. تا سفری انجام نشود و توری طراحی نشود نمی توان این منابع را به جاذبه تبدیل کرد.
وی یکی دیگر از مشکلات گردشگری ادبی را حساسیت روی بعضی افراد دانست و افزود: ای کاش انحصارگرایی ها و حساسیت ها برداشته شود. متولیان فرهنگی باید به این نتیجه برسند که آیا کسی چون صادق هدایت قابلیت جذب گردشگر ادبی را دارد یا نه؟ اگر دارد خوب چرا روی خانه او به عنوان یک مکان گردشگری سرمایه گذاری نمی کنند!؟
