انتخاب چهره ای که در هیچ یک از گمانه زنی ها نامی از وی برده نشده بود در بین فعالان گردشگری اغلب با سکوت و گاه با تعجب همراه شده است.
بالاخره رئیس جدید سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور انتخاب شد. نام زهرا احمدی پور کمتر از نیم روز در رسانه ها چرخید و عصر همان روز نیز حکمش ابلاغ شد تا پایانی باشد بر گمانه زنی ها و خودگزینه سازی ها.
بعد از ظهر شنبه، 14 آبان، زهرا احمدی پور در مصاحبه با خبرگزاری مهر اعلام کرد: "با من ظهر امروز در رابطه با ریاست سازمان میراث فرهنگی صحبت شد و من این مسئولیت را با کمال میل می پذیرم". ساعتی بعد حکم ریاست ایشان از سوی دفتر ریاست جمهوری ابلاغ شد.
"گردشگری" که هیچ حتی یک "گر" هم در رزومه ایشان دیده نمی شود؛ این یکی از اولین واکنش ها به انتخاب زهرا احمدی پور در بین فعالان گردشگری بود. انتخاب چهره ای که در هیچ یک از گمانه زنی ها نامی از وی برده نشده بود در بین فعالان گردشگری اغلب با سکوت و گاه با تعجب همراه شده است حال آن که فعالان حقوق زنان از این انتخاب به گرمی استقبال کرده اند.
زهرا احمدی پور دارای درجه دکترای جغرافیای سیاسی از دانشگاه تربیت مدرس و البته دانشیار این دانشگاه است. او پیش از این و در دوره اصلاحات، مشاور معاون سیاسی وزارت کشور، عضو کمیته داخلی تدوین برنامه پنج ساله سوم، معاون ورزش بانوان سازمان تربیت بدنی و سرپرست دفتر ارتقای امور هیات علمی دانشکده علوم انسانی بوده است و هیچ گونه فعالیتی در حوزه های تحت اختیار و مدیریت سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری ذیل سابقه کاری و تحصیلاتی وی به چشم نمی خورد.
اگر تلاش فعالان سه حوزه میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور برای تعیین معیارهایی برای رئیس آینده، ورود تشکل ها به موضوع و حمایت از افرادی مشخص، مطرح شدن نام افراد با سابقه عمدتا سیاسی و در نهایت انتخاب چهره ای گمنام در حوزه کاری سازمان میراث فرهنگی را همزمان ببینیم باید پرسید که معیارهای انتخاب رئیس برای حوزه های مهم "میراث فرهنگی"، "صنایع دستی" و "گردشگری" از سوی رئیس جمهوری چه بوده است؟ و این که آیا اهمیت و وظایف معاونت ریاست جمهوری بیشتر مد نظر بوده است یا اهمیت و وظایف ریاست سازمان میراث فرهنگی؟
روشن نیست معیارهای انتخاب رئیس برای حوزه های مهم "میراث فرهنگی"، "صنایع دستی" و "گردشگری" از سوی رئیس جمهوری چه بوده است.
تلاش تشکل ها، خودگزینه سازی برخی از افراد و در نهایت انتخاب در یک نیم روز پاییزی، جایگاه کم رنگ شده سازمان میراث فرهنگی را در تصمیمات کلان کشور نشان می دهد. این که افراد کم تجربه خود را در قواره ریاست سازمان می بینند و مصاحبه های سفارشی ترتیب می دهند و نمایندگانی از مجلس و تشکلاتی را نیز با خود همراه می سازند، هرگز تعبیر خوشایندی برای سازمان عریض و طویلی چون میراث فرهنگی ندارد.
حوزه کاری سازمان میراث فرهنگی چه به لحاظ وظایف محوله و چه به لحاظ جغرافیایی، گسترده است. از این رو صنف ها و تشکل های بسیاری را در زیرمجموعه خود دارد. اگر قدرت و جایگاه سازمان میراث فرهنگی تثبیت شود، مدیران اصناف و تشکل های زیرمجموعه و یا افراد خارج از آن، در سودای ریاست نمی توانند به مانند آن چه که در این دوره دیدیم، رسانه ها را به خدمت گیرند، لابی گری نمایند و در حد یک گزینه ظاهر شوند. به راستی مگر امپراطوری میراث فرهنگی متلاشی شده بود که از هر گوشه یکی برخواست و مدعی پادشاهی شد؟
به هر حال رئیس جمهور، معاون جدید خود را به ویژه در پاسخ به مطالبات زنان معرفی کرد و دکتر زهرا احمدی پور اینک رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور شده است. امیدواریم ایشان در ارتقاء جایگاهِ سازمانیِ سازمان میراث فرهنگی موفق باشند و آن را به سازمانی پراثر که کمتر از سیاست تاثیر می پذیرد، تبدیل کند.
واقعا متاسفم