29 مارس 2024 - 17:35

نیروی انسانی بومی؛ مزیت هتلداری در ایران

11 سپتامبر 2016 - 09:00 dsfr.ir/hr5vi

نیروی انسانی بومی؛ مزیت هتلداری در ایران
armanekerman.ir
هتل کپری گردشگری قلعه گنج در جنوب کرمان

عدم آموزش کارکنان بومی به این معناست که کارکنان از طریق آزمون و خطا اقدام به یادگیری مهارت های شغلی می کنند.

فرشید کریمی، کارشناس ارشد گردشگری و هتلداری در یادداشتی به موضوع استفاده از منابع انسانی بومی در هتل ها اشاره داشته و این عامل را به عنوان مزیتی مهم در صنعت گردشگری و هتلداری ایران معرفی کرده است.

متن کامل یادداشت فرشید کریمی به شرح زیر است:

طی سفرهای اخیری که به کشورهای گوناگون داشته ام، موضوعی نظرم را به خود جلب کرد و آن به کارگیری نیروهای بومی در بخش خدمات از جمله واحدهای اقامتی و پذیرایی یک کشور است؛ موضوعی که در برخی از کشورهایی که در حوزه گردشگری حرفی برای گفتن دارند، دیده نمی شود و یا کمتر دیده می شود.

با نگاهی گذرا به مقاصد گردشگری دنیا در می یابیم که استفاده از نیروهای چند ملیتی برای سرویس دهی به گردشگران در سطوح گوناگون می تواند عامل منفی از لحاظ عدم القای روح مهمان نوازی آن منطقه جغرافیایی باشد؛ برای نمونه برخی از کارکنان واحدهای اقامتی و پذیرایی در کشورهای اطراف، ملیتی متفاوت دارند در حالیکه در کشورمان ایران این چنین نیست و بیشتر استان های کشور از کارکنان بومی منطقه خود بهره می گیرند و این خود نه تنها برای گردشگر خارجی بلکه برای گردشگر داخلی نیز یک جاذبه به شمار می رود.

آن ها که تجربه سفرهای گوناگون را دارند، خوب می دانند که حضور در مراکز گردشگری به ویژه واحدهای خدماتی که از کارکنان بومی بهره می گیرند به دلیل القای حس حضور در فرهنگ مردم مقصد سفر، همواره تجربه ای متفاوت از سایر سفرها بوده است؛ تجربه ای که حس لمس فرهنگ ناب مردم یک منطقه را به گردشگر القا می کند.

همان طور که گفته شد ایران در بخش گردشگری از این امتیاز برخوردار است، به طوری که در جای جای کشورمان شاهد حضور کارکنان بومی در بخش های اقامت و پذیرایی هستیم که از نمونه های بارز این مهم شهرهای نواحی شمالی کشور است که تقریبا همه ما تجربه سفرهای چندین باره به این مناطق را داشته ایم و لذت خوردن خوراک های محلی در کنار خدمات رسانی کارکنان بومی همواره در خاطر ما ماندگار است.

نکته ای که باید مورد توجه قرار گیرد این است که فراوانی نیروی انسانی و یا بومی بودن کارکنان صرفا نمی تواند ضامن عملکرد مناسب در این زمینه باشد، بلکه علاوه بر سطح دانش نظری، آشنایی کارکنان با خدمات حرفه ای و اصل مهمان داری و میزبانی نیز به شکل عملی در این زمینه تعیین کننده است.

در ایران و به رغم برخورداری از این ظرفیت اما کماکان با کاستی هایی در این بخش مواجه هستیم به طوری که هم اکنون ساختار سازمانی منسجمی برای آن وجود ندارد و افراد از آموزش های لازم و موثر در این زمینه برخوردار نیستند و نظارتی نیز بر عملکرد صحیح آنان نه از منظر رعایت اصول بهداشتی، بلکه از نظر نوع رفتار با گردشگران وجود ندارد.

به عبارتی عدم آموزش کارکنان بومی به این معناست که کارکنان از طریق آزمون و خطا اقدام به یادگیری مهارت های شغلی می کنند و از این رو هنوز این ظرفیت آن طور که باید در مسیر درست خود قرار نگرفته است تا بتوانیم به بیشترین بهره وری از آن دست پیدا کنیم.

پیش شرط این مهم دست یابی به برنامه ای هدفمند در راستای توسعه منابع انسانی و برنامه های آموزشی برای کارکنان است. در این زمینه باید ضمن گزینش نیروی انسانی مناسب امکان آموزش این افراد نیز فراهم شود تا بتوان آن ها را به کارکنانی حرفه ای در این بخش تبدیل کرد؛ به عبارتی این مهم، کلید موفقیت در دست یابی به توسعه منابع انسانی بومی و کارا در بخش اقامت و پذیرایی است.

به این ترتیب می توان علاوه بر تقویت هرچه بیشتر خدمات گردشگری، فرصت های مناسب تری را نیز برای معرفی فرهنگ بومی نواحی گوناگون کشور از طریق سرویس دهی مناسب تر به گردشگران داخلی و خارجی فراهم آورد.

1