بار دیگر در 11 مردادماه 1395 اخباری ناگوار دل دوستداران فرهنگ و تاریخ این مرز و بوم را به درد درآورد؛ آیا به راستی پرونده جهانی شدن و ثبت تاریخی شهرستان میبد در خطر است؟
با شنیدن این خبر، در نهایت تاسف، برای میراث کویری کشور کهنسال مان گریستم. باید از صحت این خبر مطلع می شدم، پس سریعا تماسی با رئیس انجمن یاوران یادگارهای فرهنگی میبد گرفتم و جویای صحت و سقم این خبر شدم؛ صد افسوس، لرزش صدا پشت تلفن مهر تائیدی بود بر اخبار ناخوشایندی که شنیده بودم. آری تخریب ها، در نهایت بی خبری مسئولان میراث فرهنگی و نیز یاوران فرهنگی شهر میبد، با هدف بازسازی مسجد جامع خانقاه میبد و در بطن و بافت مسجد صورت گرفته بود. اما به نیتی خیر، کاری شده بود ناروا ...
با این حال اخبار بعدی خوشایندتر بود، با پیگیری های بسیار، دوستداران به میراث فرهنگی وعده دادند که موضوع را پیگیری خواهند کرد، تا صدای میبد به گوش همه دوستداران تاریخ و فرهنگ برسد. مجازات تخریب کنندگان و بازسازی عین به عین بافت تاریخی ویران شده خانقاه از دیگر خبرهای خوشی بود که به گوش می رسید و کورسوی امیدی را در میان این همه ناامیدی روشن می داشت.
پیگیری های مجدانه دوستداران میراث میبد گویا دارد به نتیجه می رسد، هر چند اثر هرگز به آن اصالت و هویت تاریخی خویش بر نخواهد گشت ولی چهره تاریخی شهر حفظ خواهد شد و این داغی خواهد بود بر پیشانی تخریبگران مواریث تاریخی و فرهنگی والبته نگرانی از درخطر قرار گرفتن پرونده ثبت جهانی این اثر همچنان پابرجاست.
و سرانجام زمزمه می کنیم که:
صبر و ظفر هر دو دوستان قدیمند
بر اثرِ صبر نوبتِ ظفر آید
کاش بیاموزیم از دوستداران فرهنگ میبد و الگویی بسازیم از آنان برای حفظ بناهای تاریخی و فرهنگی شهر و دیار خود، نوای ایران سرای من است را از دل سر دهیم، خشت به خشت، آجر به آجر و دلسوز باشیم از برای ایران و یادگارهای تاریخی آن. به امید شکل گیری تشکل هایی برای حفظ بناهای تاریخی تهران و جلوگیری از تخریب این همه خانه تاریخی پایتخت.
