ما خود را و جان خود را به درختان گره زده ایم. رسم وفا را به خوبی می شناسیم و قدردان طبیعت خود هستیم.
جسارت بی شرمانه دست هایی که بیابان را برایمان خواب دیده اند و به هر بهانه و بی هیچ بهانه ای می رود تا به زعم خویش این سرمایه های هزاران ساله را به تلی از خاکستر تبدیل کنند را به حماسه تبدیل خواهیم کرد.
ما شاید آن ققنوسیم که از دل همین آتش های خانمان سوز سر برآورده ایم و شدت آتش ها بیشتر و بیشتر دست هایمان را در هم گره می زند. رسم گره زدن دست ها در همدیگر را بهتر از هرکسی می دانیم. ما در هم گره خورده می رقصیم، کار می کنیم و زندگی را معناهایی تازه می بخشیم. ما حتی خود را و جان خود را نیز به درختان گره زده ایم. رسم وفا را به خوبی می شناسیم و قدردان طبیعت خود هستیم. طبیعتی که زخم خورد اما محافظت نمود، طبیعتی که هر آنچه در چنته داشت را بر کف اخلاص گذاشت و در پیچ وخم تاریخ ما را به اینکی رساند که شاهدش هستیم.
دیگر کسی نمانده که دود آتش سوزی جنگل های زاگروس و سیاهی به جامانده از آن را بر تن رنجورش ندیده باشد. دیگر بی انصافی است که بگوییم کم است و خطرناک نیست. غیرعلمی است که با وضعیت های موجود از آفت گرفته تا آتش، امیدوارانه دل به ترمیم خود به خودی ببندیم و خسران انباشته شده را نادیده بگیریم. دیگر کم خردی است که فکر کنیم فقط زیست محیطی ها باید برای فجایع پیش رو کاری بکنند و خود را به بیراهه بزنیم. اینک زمان آن رسیده که از هر مکان و جایگاهی کمر همت به توقف روند نابودی ببندیم و همگام و همراه آبادانی و ترمیم همه زخم های طبیعت باشیم.
آنان که می بایست در کنارش باشند و در پی عاملین و آمرین هر سوراخ سنبه ای را کاوش کنند؛ چشم بسته و روی برگردانده اند و عملا کاری از پیش نمی برند.
ولی ما نه تاب دیدن و نه طاقت ایستادن داریم، ما گرما را به تن و سختی را به باور خود خریده ایم و تا آخرین درخت خواهیم ایستاد که ایستادگی را زندگی می دانیم. با آخرین درخت خواهیم مرد که آخرین درخت را آخرین انسان می دانیم و با استخوان خویش سقف افق های آینده را برافراشته نگاه خواهیم داشت. زاگروس برای ما زندگی است و در راهش زندگی ها نثار خواهیم کرد.
این مطلب در شمارە دهم (مرداد 1395) ماهنامه چیا، چاپ شده است.
