در ایران ما نگاه اداری نسبت به میراث فرهنگی و گردشگری داشته و داریم که این امر درگیری های بودجه ای نسبت به آن را به وجود آورده است.
ابراهیم بای سلامی در نخستین همایش میراث فرهنگی و توسعه پایدار با بیان این مطلب که مهم ترین جاذبه های گردشگری که در ایران داریم به میراث فرهنگی بازمی گردد گفت: این میراث در قالب ادبیات، هنر، شعر، موسیقی، رقص، معماری ابنیه و ... به تبلور یافته و در شخصیت کنونی اجتماعی و فردی تمام ایرانیان موثر بوده است.
وی با اشاره به اینکه پدیده گردشگری با جابجایی یک میلیارد و دویست میلیون نفر در قالب تورها، اثرات اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی زیادی را در دنیا ایجاد کرده و موضوعی است که باید مورد مطالعه قرار بگیرد؛ افزود: امروزه متخصصان پی برده اند میراث فرهنگی به عنوان جاذبه و ثروت بی انتهای جوامع باید مورد توجه قرار گیرد.
این استاد گردشگری ادامه داد: امروزه گردشگری به یک نیاز و حق تبدیل شده است و همین نیاز و حق طبیعی افراد به سفر کردن است که توجه سیاستگذاران اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی را به خود معطوف کرده است.
وی خاطرنشان کرد: در ایران ما نگاه اداری نسبت به میراث فرهنگی و گردشگری داشته و داریم که این امر درگیری های بودجه ای نسبت به آن را به وجود آورده است اما ما نیازمند رها شدن از این نوع نگاه هستیم.
حمید ضرغام استاد گردشگری دانشگاه علامه نیز در این همایش با بررسی چیستی و ارزش میراث فرهنگی در گردشگری گفت: به موضوع فرهنگ و میراث فرهنگی می توان به صورت اقتصادی نگاه کرد زیرا دوران ما دوران فرهنگی سازی اقتصاد است.
وی افزود: تا سال های 1990 فرهنگ بخشی از سیاست اجتماعی بود و ارتباطی با اقتصاد نداشت اما در دوران ما این نگاه تغییر یافته و تاثیر فرهنگ بر اقتصاد مورد توجه قرار گرفته است. در همین راستا سه مفهوم مختلف کالایی سازی و تجاری سازی فرهنگ و فرهنگی سازی اقتصاد مورد بحث و تحلیل قرار می گیرد.
این استاد گردشگری با بیان اینکه در سه زمینه یاد شده شاهد انتشار انواع مقالات و کتاب ها و اظهارنظرهای مختلف هستیم؛ اظهار کرد: نکته مهم این است که میراث فرهنگی مجموعه ای از ارزش ها و باورهایی است که از گذشته تاکنون به ما رسیده و ارزش انتقال به نسل های آینده را دارند، ضمن اینکه این میراث در دو بخش میراث فرهنگی و طبیعی قابل تقسیم بندی است.
وی تصریح کرد: شناسایی میراث فرهنگی زمینه شناخت هویت و خط حرکت فرهنگی را مهیا می کند؛ از این رو بایستی در حوزه فرهنگ سرمایه گذاری ها در دستور کار و توجه قرار بگیرد. زیرا صنایع فرهنگی علاوه بر موضوعات فرهنگی موجب اشتغال و اثرگذاری بر اقتصاد داخلی می شوند.
ضرغام ادامه داد: آنچه ما از توسعه فعالیت فرهنگی و توسعه سرمایه گذاری در بخش زیرساخت های فرهنگی انتظار داریم می تواند به گسترش دموکراسی و تفاهم متقابل منجر شود. میراث فرهنگی همچنین نقش ویژه ای در توسعه شهری دارند؛ در واقع انتظار داریم با گسترش همکاری ملل، ایجاد مشاغل جدید و به کارگیری این میراث، گردش مالی گردشگری هم افزایش پیدا کند.
این استاد دانشگاه علامه طباطبایی، مزیت گردشگری ایران را در میراث فرهنگی و هنرهای سنتی دانست و خاطرنشان کرد: اگر این میراث به درستی مورد بهره برداری قر ار بگیرد می تواند ایجادکننده غرور ملی در کنار ایجاد درامدهای اقتصادی باشد.
گفته های ضرغام و بای سلامی که به صورت پراکنده در نخستین همایش میراث فرهنگی و توسعه پایدار بیان شد نشان می دهد حتی صاحبنظران این عرصه هم هنوز دیدگاه های کلی را درباره میراث فرهنگی بیان می کنند و از ذکر جزئیات این عرصه به بهانه کوتاه بودن زمان سخنرانی اجتناب می ورزند. اما تا زمانی که برنامه های عمل برای بهره برداری به شرط حفاظت کاملا مشخص نشده و تنها میراث فرهنگی به قالب های بهره برداری کنونی محدود شود نمی توان انتظار زیادی هم به لحاظ اقتصادی و هم به لحاظ حفاظتی از آن داشت.
