یکی از مسئولان محلی مشهد که دستی به قلم و نگاهی در کار رسانه دارد می گفت: مشاور شهردار سن پائولوی برزیل (که از قضا خانم بود) را در برزیل دیده بودم.
وضعش مثل دیگر مردم آن دیار بود و دستش آشنای بطری مشروب. به حال دیگران بود و به سبک دیگران. اما گذرش که به ایران افتاد و تقدیر او را به مشهد کشاند، همه چیز متفاوت شد. نه از "عریان پوشی" سابق خبری بود و نه از دیگر مسائل. پوشیده بود و حالش هم جور دیگری بود.
وقتی هم چادر به سر کرد و به حرم امام امام رضا رفت، حالش به انقلاب دچار شد و چشمانش به اشک نشست. او نه مسلمان بود و نه از اسلام و تاریخ ما چیزی می دانست اما معنویت مکان او را در بر گرفته بود تا اندازه ای که حالش هم خوش شده بود. آنقدر خوش که من در تماشای احوالش، ضرب المثل معروف "شرف المکان بالمکین" را برای خود بر عکس خواندم که حقیقت بود؛ شرف المکین بالمکان!
و این هم شرح حال او بود و هم شرح حال همه ما که در حرم، بزرگی می یابیم. آن بانوی برزیلی، دریافت خود را از فضای حرم در یک جمله کوتاه خلاصه کرد. جمله ای که معنایی بلند دارد؛ آرامش ... اینجا به آرامش ویژه ای رسیدم!
جالب این که کلید واژه "آرامش" را از یک زبان دیگر هم شنیدم؛ سفیر فرانسه. وقتی او را به حرم بردیم، در شکوه بی نظیر حرم، دچار تغییر احوال شده بود و این تغییر در چشمانش هم موج می زد. بعد که از او در باره حرم و فضای که تجربه کرد پرسیدیم گفت: "آرامش... این جا معدن آرامش است. آرامش هم گمشده دنیای امروز است و در غرب نیز این "کیمیا" هر روز کمیاب تر می شود و مردمان، تشنه تر."
این خود می تواند یک فرصت باشد تا ایران با مشهد و قم و شیراز و... آغوش خود را برای "جستجوگران آرامش" بگشاید. و بستر را برای "گردشگری حلال" فراهم آورد که از قضا از جمله صنعت های پر طرفدار هم هست. هم به لحاظ اقتصادی می شود روی آن حساب کرد و هم فراتر از آن می توان از جنبه فرهنگی و معرفی معارف از این فرصت بهره برد.
واقعیت را همه می دانیم که خیلی از گردشگران به دیدن و تامل کردن و فهمیدن علاقه ویژه ای دارند پس همه اهل سیاحت را نباید به یک چشم دید که از قضا میان شان فاصله از "ثری" تا "ثریا" است. ما به برکت حرم های ملکوتی اهل بیت می توانیم مشتاقان "درک تازه" از زندگی را میزبان باشیم و آنان را بر سفره ای بنشانیم که هر آزاد اندیشی بنشیند، به تبلیغ آن برخواهد خاست. پس فرصت را غنیمت بشماریم و نگذاریم دیگران، فرش را از زیر پای ما بکشند.
توجه داشته باشیم که برخی کشور های دنیا برای جذب گردشگر به هر ترفندی دست می زنند و با ساخت جاذبه ها آنان را به دیار خویش می خوانند حیف است که درس نگیریم و گردشگران را برای "گردشگری حلال" به ایران دعوت نکنیم.
حیف است معدن آرامش را داشته باشیم اما "قدحی" از آن را به مردمان دیگر کشور ها تعارف نکنیم. حیف است حرم باشد و امام "حی" باشد و مردمان را به حضورش نبریم.
