تیم کاوش های باستان شناسی در جریان بررسی های اخیر خود در سایت هفت تپه در خوزستان، موفق به کشف کارگاهی شدند که ارتباط نزدیکی با آرشیو الواح گلی بدست آمده از دوران باستانی دارد.
به گزارش خبرگزاری میراث فرهنگی؛ یک تیم کاوشگران باستان شناسی به سرپرستی بهزاد مفیدی نصرآبادی از دانشگاه ماینتز در آلمان، در جریان بررسی های اخیر خود در سایت هفت تپه در خوزستان موفق به کشف کارگاهی شدند که ارتباط نزدیکی با آرشیو الواح گلی به دست آمده از دوران باستانی دارد.
این آرشیو گلی که قدمت آن به دورانی باز می گردد که شهر ایلام به عنوان مرکزی قدرتمند در امپراتوری عیلام شناخته شده بود و گزارش ها از توسعه تجارت، هنر و صنایع دستی دراین تمدن باستانی حکایت دارد. اما در پایان قرن چهاردم پیش از میلاد این شهر به دلایلی که هنوز کاملا روشن نشده رو به زوال و تلاشی گذاشت. از آن پس برخی از معبدها و کاخ ها متروکه و خالی بر جای ماند و مصالح به کار رفته در آن بعدها برای ساخت خانه ها برای سکنه و مردم عادی در آن سرزمین به کار گرفته شد.
در پشت یکی از دیوارهای به جا مانده از این کاخ ها و معبدها، بقایای انسانی از 3400 سال پیش به دست آمده است که در واقع بقایایی از چند صد قربانی قتل عامی که هر یک بالای دیگری به صورت ستون قرار داده شده و بالا رفته بود.
تیم تحقیقات باستان شناسی همچنان مشغول بررسی و مطالعه بیشتر درباره عصر برنز در باستان شناسی ایران است.
در مهرماه سال 88 یک فصل کاوش به صورت مشترک بین دانشگاه ماینز آلمان و پژوهشکده باستان شناسی و به سرپرستی بهزاد مفیدی به انجام رسید.
در این بررسی ها علاوه بر کشف اخیر، پیش تر نیز بررسی هایی در مورد خشت های اصلی بکار رفته در بقایای معماری هفت تپه به ویژه شناسایی ترکیبات خشت های تاریخی محوطه هفت تپه، اقدام به نمونه برداری و بررسی خشت های اصلی همچنین بررسی گور خمره کشف شده دراین سایت باستانی و دیگر آثار و اشیای به دست آمده، صورت گرفته است.
محوطه تاریخی هفت تپه در دشت خوزستان و در میان مزارع نیشکر کشت و صنعت هفت تپه در حد فاصل شهر باستانی شوش و چغازنبیل قرار دارد، این محوطه باستانی شامل یک شهر و اجتماع بزرگ مربوط به دوران ایلام میانه (حدود قرن چهارده پیش از میلاد) است که از تپه های متعددی تشکیل شده است. با توجه به آثار و الواح به دست آمده از این محوطه، احتمالا نام این شهر باستانی کبنک بوده است.
شهر کبنک در اواخر سده چهاردهم پیش از میلاد تخریب شده و پس از ویرانی هیچ گاه رونق قبلی را به دست نیاورده و فقط سکونت گاه های کوچک و استقرارهای موقتی در دوران های متاخرتر پارتی و ساسانی در آن ایجاد شده اند.
