دغدغه های شماری از دانشجویان دانشگاه شریف در خصوص تمرکز گرایی و از بین رفتن داشته های ارزشمند بومی، سبب برگزاری همایشی در سطح دانشگاه صنعتی شریف به نام پویش لباس محلی شد.
همایش پویش لباس های محلی با کمک جمعی از دانشجویان، فارغ التحصیلان و تشکل های دانشگاهی، در دانشگاه صنعتی شریف برگزار شد. دانشگاه صنعتی شریف از 25 تا 31 اردیبهشت، میزبان پویش لباس محلی است. پویشی که در طی برگزاری آن تلاش کنیم و یاد بگیریم که چگونه تنوع فرهنگی را سرمایه ای ارزشمند بدانیم و بتوانیم اقوام مختلف را با فرهنگ و سبک زندگی شان بپذیریم و به آنها احترام بگذاریم.
هامون طهماسبی، دبیر برگزاری پویش لباس محلی دانشگاه شریف، در این همایش گفت: دغدغه های طراحان برنامه، پیرامون تمرکز گرایی و از بین رفتن داشته های ارزشمند بومی، باعث شد که به فکر پویشی بیافتیم که در طی برگزاری آن، یاد بگیریم که چگونه تنوع فرهنگی را سرمایه ای ارزشمند بدانیم و بتوانیم اقوام مختلف را با فرهنگ و سبک زندگی گوناگون شان بپذیریم و به آنها احترام بگذاریم. برگرداندن عزت و ارزشمندی به لباس محلی به عنوان نمادی از داشته های بومی، به ویژه در میان نگاه اقشار تحصیل کرده، علاوه بر ایجاد کردن ظرفیت هایی برای مقابله با مدگرایی و ابتذال سبک پوشش، کمک مهمی به توجه بیش از پیش جامعه به ارزش های بومی خود خواهد کرد.
سارا نادری دانشجوی مهندسی شیمی که با لباس بختیاری حضور دارد گفت: تاریخ این مرز و بوم، همواره بر صلح و صفا و احترام متقابل بین اقوام مختلف اش گواهی می دهد. باید این تنوع فرهنگی و قومی را قدر دانست و به یک فرصت برای کشور تبدیل کرد. اولین گام همین است که ادامه دهنده راه نیاکان مان باشیم و برای زبان، گویش، لهجه، فرهنگ و لباس یکدیگر حرمت و ارزش قائل شویم.
محمود گودرزی دانشجوی هوا فضا با لباس محلی لری گفت: داشته های بومی ما، به اندازه کافی راهگشا هستند اگر فکر و توان مان تنها در تهران و شهرهای بزرگ نماند. هدف من از پوشیدن لباس محلی این است که نشان دهم که برای آیین و فرهنگم ارزش قائل هستم.
بهاره نظری فر دانشجوی صنایع با لباس زیبای کرمانجی اظهار داشت: لباس محلی برای من یعنی نمادی از فرهنگ غنی، اصیل و ارزشمند ایرانی. فرهنگی که حامی توسعه پایدار و متوازن برای همه مردم ایران است. من معتقدم با تقویت دانش های بومی و توسعه الگوهای محلی پیشرفت می توانیم شاهد رفاه و آبادانی همه نقاط ایران عزیز باشیم. لباس محلی یعنی تصویری که می گوید یادمان باشد همه ایران در تهران خلاصه نشده است. یعنی می توانیم به جایی که ریشه در آن داریم برگردیم و گامی برای درمان زخم های بر جای مانده از سال ها بی توجهی و غفلت نسبت به توسعه شهر و دیارمان برداریم.
متین دهقان دانشجوی رشته فیزیک با لباس خراسانی که بر تن دارد گفت: فرهنگ های بومی ما سال ها مورد تجربه و تکامل قرار گرفته اند و بدون شک ظرفیت ارتقای متناسب با نیاز های زندگی امروزه ما را نیز دارا هستند در حالی که اصالت و اصول والای انسانی که بن مایه این فرهنگ ها بوده اند نیز حفظ شود. ما پوشیدن و ترویج لباس محلی را به عنوان نمادی برگزیدیم تا مقدمه ای باشد بر شناخت و انتخاب مجدد فرهنگ های اصیل خودمان و رهایی از مشکلات بسیاری که به واسطه ی گرفتار شدن به الگوهای نامناسب زندگی با آن روبرو شده ایم.
سروش طالبی یکی از دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف در مورد این همایش گفت: در حقیقت، دغدغه اصلی ما راجع به الگوی توسعه ای مبتنی بر تمرکز گرایی بود که به طور نادانسته در حال سیطره بر تمامی ابعاد زندگی جامعه ماست و این مشکلات جدی برای روستا ها و شهرستان ها و نیز برای پایتخت ها ایجاد کرده است. این توسعه نامتوازن، ناپایدار، بی پایه و به باور ما مبتذل، با نابودی منابع طبیعی و سرمایه های فرهنگی و ارزشی این کشور همراه است و خواهد بود.
اجرای موسیقی با لباس محلی و پخش تیزر از شهرهای مختلف از دیگر برنامه های این همایش بود. این دانشجویان امیدوارند که با فرصتی که برای طرح دغدغه های فرهنگی پیرامون موضوع لباس و داشته های بومی ایجاد می شود، توجهات بیشتری را به ضرورت پرداختن به آبادانی و توانمندسازی شهرها و روستاهای کوچک به عنوان بخش مهمی از نقشه راه توسعه پایدار ایران جلب کنند و بدین طریق، قدم موثری را در جهت تمرکز زدایی از پایتخت و جلوگیری از خروج سرمایه های اقتصادی، فرهنگی و انسانی از مناطق کوچک به کلانشهرها بردارند. درخواست دانشجویان از نمایندگان به عنوان نام گذاری روزی به عنوان لباس محلی در تقویم رسمی کشور از دیگر خواسته های دانشجویان بود.
