پژوهشگاه میراث فرهنگی و #گردشگری تاکید کرد: زبان فارسی، زبانی تحمیلی و جایگزین زبان های دیگر رایج در ایران نیست و نباید باشد.
به گزارش «دنیای سفر» از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، مصیب امیری در سومین همایش ملی میراث زبانی که دوم اسفندماه همزمان با روز جهانی زبان مادری برگزار شد، گفت: کمتر کشوری را می توان یافت که ساختاری کاملاً یکدست و همگون داشته باشد و از تنوع به دور باشد.
او ایران را در شمار کشورهایی خواند که از تنوع قومی و زبانی بالایی برخوردار است و افزود: این گوناگونی در گسترۀ کشور پهناور ایران یکی از مصادیق میراث ناملموس و در حوزۀ میراث فرهنگی، شایان توجه بسیار بوده و پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری در راستای یکی از وظایف حاکمیتی خود که پاسداری و حفظ تنوعات زبانی و گوناگونی های فرهنگی است به گوناگونی زبانی، قومی و فرهنگی توجه ویژه دارد.
امیری با بیان این که در طول تاریخ دیرینه ایران زمین، اقوام مختلف در سرزمین مادری خود ایران، به زبان های مختلفی صحبت می کرده اند و در کنار یکدیگر زندگی مسالمت آمیزی داشته اند، اظهار کرد: در جغرافیای ایران زمین گاه در فاصله های مکانی بسیار کوتاه، گونه های زبانی مختلفی رواج دارد و ممکن است تفاوت آن ها در حدی باشد که فهم متقابل را بین گویش وران آن ها دشوار کند که این تنوعِ گویشی بخشی از میراث فرهنگی ما است و وظیفه داریم که آن را از گزندهای گوناگون و خطر نابودی محافظت کنیم.
او افزود: از سوی دیگر، زبان فارسی در کل کشور وظیفۀ برقرار کردن ارتباط بین گویش وران گونه های زبانی مختلف را به عهده دارد. این زبان با پشتوانۀ ادبی و فرهنگی غنی خود که ماحصل تلاش و مشارکت تمامی اقوام ساکن ایران است از دیرباز زبان رسمی و زبان میانجی بوده، یعنی علاوه بر آن که جامعه را با مناسبات رسمی و دولتی مرتبط می کند، زبانی برای ارتباط اقوام مختلف است.
رییس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، ارتباط بین زبان ملی و زبان اقوام را بسیار حائز اهمیت دانست و با بیان این که دولت ها باید اهتمام لازم داشته باشند تا توجه به زبان ملی و رسمی خللی در رشد و احیاء زبان های محلی ایجاد نکند، یادآور شد: خوشبختانه در ایران بر اساس اصل ۱۵ قانون اساسی، اگرچه زبان فارسی زبان ملی و مشترک به شمار می آید و زبان رسمی کشور است و در آموزش، ادارات و رسانه رواج دارد، اما توجه ویژه ای هم به آزادی زبان اقوام شده و اجازه داشتن نشریه، رسانه و آموزش ادبیات زبان مادری در قانون لحاظ شده است.
امیری همچنین بیان کرد: با ایجاد فرصت هایی برای تقویت زبان های محلی می توان جلو بسیاری از سوء استفاده ها و تحرکاتی را که توسط دشمنان علیه زبان ملی و دفاع از زبان های محلی صورت می گیرد گرفت.
رییس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری با بیان این نکته که باید سیاست حاکمان به سمت وحدت ملی، تقویت و حفظ عدالت زبانی باشد، تا جلو هرگونه واکنش منفی گرفته شود، گفت: علاوه بر آن، نقش زبان نسبت به دیگر مؤلفه های هویتی در ایجاد انسجام ملی پررنگ تر و تأثیر آن بیشتر بوده و لازم است همگی برای تقویت جایگاه زبان فارسی به عنوان عامل وحدت بخش و ابزار ارتباطی اقوام مختلف ایرانی بکوشیم، چراکه حفظ وحدت و انسجام ملی در گرو آن است.
او افزود: در واقع یکی از ملزومات انسجام ملی، برخورداری از زبانی است که در گوناگونی زبان ها، نقش زبان میانجی و ابزار ارتباطی بین اقوامی را ایفا و امکان ارتباط را در سطح کشور فراهم کند.
امیری با بیان این که در سیاست گذاری زبانی کشور باید در کنار پاسداری از تنوع قومی- زبانی، به این نقش زبان فارسی توجه ویژه داشته باشیم و اهمیتِ راهبردی آن را درک کنیم، افزود: زبان فارسی، زبانی تحمیلی و جایگزین زبان های دیگر رایج در ایران نیست و نباید باشد، اما مهمترین فصل مشترک ایرانیان و اصلی ترین عنصر هویت ایرانی است و از این رو می تواند عاملی برای گسترش همبستگی ارتباطی و میهنی ایرانیان باشد.
