محدوده تئاتر شهر هر از چند گاهی میزبان غرفه هایی می شود که برخی از آنان رنگ و بوی هنر صنایع دستی دارند و حکایت از تنفس این هنر در قلب شهر؛ تنفسی که به واسطه ارائه برخی آثار صنعتی در میان هنرهای دستی، در حقیقت تنفسی مصنوعی به حساب می آید.
به گزارش «دنیای سفر» محوطه اطراف تئاتر شهر در هفته های گذشته و به دنبال قمه کشی اخیر عده ای اراذل و اوباش با نظارت بیشتری از سوی نیروی انتظامی همراه بوده است و در عین حال میزبان چهلمین جشنواره تئاتر فجر که شامگاه گذشته اختتامیه آن برگزار شد؛ اما فارغ از این دو فضا، در روزهایی غرفه هایی نیز در اطراف آن به چشم می خورد که به کارآفرینان اختصاص پیدا کرده بود و شماری از آنان هم رنگ و بوی هنر صنایع دستی را در خود داشتند.
یکی از صاحبان این غرفه ها درباره اینکه شرایط و معیار تخصیص غرفه ها به افراد چه بوده است، به خبرنگار ایسنا گفت: «غرفه ها تماما رایگان اختصاص داده شدند و معیار اختصاص دادن آن به افراد کار آفرینی بوده است. در حقیقت افراد باید محصولی از خودشان تولید کرده باشند.»
فرش دستبافت و ظروف کار شده ی اصفهان از جمله محصولاتی بودند که در چند غرفه ای که به محصولات صنایع دستی اختصاص داشت، بیش از همه به چشم می خوردند. گویی که این دو محصول در بین خریداران طرفداران بیشتری داشتند و در نتیجه غرفه های متعددی هم به فروش آن ها اختصاص پیدا کرده بود.
فرش دستبافت با توجه به شلوغ بودن غرفه مربوطه، همانطور که انتظار می رفت، استقبال بیشتری را به خود جلب کرده بود؛ اما این استقبال بیشتر به قیمت کردن محدود می شد. قیمت این فرش ها که از ۳۰۰ هزار تومان شروع می شد و تا ۵ میلیون و پانصد هزار تومان نیز می رسید، به گفته یکی از صاحبان غرفه ها چندان با قدرت خرید مردم همخوانی ندارد؛ اما با این حال توریست های خارجی که گذرشان به مرکز شهر می افتد، از این محصولات استقبال خوبی می کنند.
یک صاحب غرفه در همین رابطه به خبرنگار ایسنا گفت: «مردم به فرش دستبافت خیلی علاقه دارند اما قدرت خریدش را ندارند.»
در رابطه با برپایی این غرفه ها چند نکته قابل توجه است. نخست حمایت مالی از کارآفرینان که در ذات خود اتفاق مثبتی در شرایط اقتصادی کنونی قلمداد می شود و دوم کیفیت محصولات.
اما درخصوص کیفیت محصولاتی که در غرفه های مربوط به صنایع دستی برای فروش گذاشته بودند، باید گفت که بیش از همه زیبایی فرش های دستبافتی که در اندازه های کوچک و بزرگ برای فروش ارائه شده بود، خودنمایی می کرد و مابقی، اغلب اشیایی بودند که صرفا نام صنایعِ «دستی» را با خود به یدک می کشیدند و از سوی صاحبانشان به صورت صنعتی تولید و ارائه می شدند.
به عبارتی می توان گفت سناریوی چالش کیفیت محصولات که در سی و پنجمین نمایشگاه بین المللی صنایع دستی هم به نوعی شاهد آن بودیم، همچنان با ارائه آثاری از این دست و در مقیاس کوچک تر همچنان تکرار می شود.
