یکی از ظرفیت های بالقوه در صنعت گردشگری توجه به گردشگری دریا، دریاچه و سواحل است که هم ابعاد گسترده ای برای سرمایه گذاری داشته و هم از جذابیت بالای گردشگری برخوردار است، امروزه در اغلب کشورهای دنیا توجه به تورهای دریایی، حمل و نقل دریایی، ورزش ها و تفریحات آبی، غواصی و سایر سرگرمی های مرتبط با ساحل و فراساحل در صدر برنامه های گردشگری قرار دارد و آب یکی از جاذبههای اصلی در صنعت گردشگری محسوب می شود.
دریاچه ارومیه به عنوان نگین فیروزه ای شمال غرب کشور و بزرگ ترین دریاچه داخلی ایران و درعین حال دومین دریاچه آب شور جهان با مساحتی بالغ بر 6000 کیلومترمربع مابین استان های آذربایجان غربی و شرقی واقع شده است، این دریاچه در سال 1352 در فهرست پارک های ملی کشور قرار گرفت همچنین به عنوان ذخیره گاه زیست کره و تالاب بین المللی جزو مناطق حفاظت شده سازمان محیط زیست است.
دریاچه ارومیه دارای 102 جزیره کوچک و بزرگ بوده که از مهم ترین آن ها می توان به جزایر کبودان، اشک، اسپیر و آرزو اشاره کرد، این جزایر محل زیست و توقف بیش از یکصد گونه پرنده مهاجر از جمله فلامینگو، پلیکان، لک لک، اکراس، اردک سرسفید و گونه های جانوری مانند قوچ و میش ارمنی و گوزن زرد ایرانی است، اورمیانا یا آرتمیا تنها گونه جاندار سخت پوست دریاچه هست که امکان زیست آن در آب شور دریاچه امکان پذیر بوده که براساس یافته های جدید این جاندار در تحقیقات بیولوژیکی، میکروب شناسی، مطالعات ژنتیکی دارای کاربردهای وسیعی است.
سال آبی 98-97 سالی پربار به لحاظ بارش برف و باران در منطقه بود که باعث بالا آمدن تراز اکولوژیک دریاچه و افزایش سطح دریاچه به 2.725 کیلومترمربع شد همچنین تداوم بارش ها در فروردین 99 از یک طرف و اقدامات دولت از قبیل رهاسازی آب سدها، تراز اکولوژیک را به میزان 1271.66 و سطح آن را به 3.070 کیلومترمربع افزایش داد، هرچند که تا رسیدن به تراز اکولوژیک اصلی هنوز فاصله وجود دارد ولی تصور روزهای بهتر برای این پهنه نیلگون دور از ذهن نیست لیکن ادامه اجرای برنامه ریزی های صورت گرفته می تواند امید به احیا کامل دریاچه را تا سال 1404 زنده نگه دارد.
« دنیای سفر » این نوشته را از « میراث آریا » آورده است. واکاوی، پی گیری، نگارش و آفرینش، شایسته سپاسگزاری است.
