تلاش همگانی برای توسعه اقتصادی بدون در نظر گرفتن حفظ محیط زیست و منابع طبیعی طی سال های طولانی گذشته سبب بروز بیابان و از بین رفتن پوشش گیاهی شده که بازگشت از این مسیر، اهتمام برای حیات دوباره طبیعت و ارتقای شاخص های پوشش گیاهی در ایران نیازمند تدبیری حیاتی و همیشگی است.
تکیه به اعداد و ارقام در راستای نشان دادن وضعیت توسعه اقتصادی در همه زمینه ها، یکی از مهمترین پاشنه های آشیل سال های طولانی گذشته در کشورهای مختلف دنیا بوده که در بسیاری موارد، موجب بی توجهی به موضوع حفظ منابع طبیعی و ثروت های خدادادی برای نسل حاضر و نسل های آینده شده است.
این امر تا جایی پیش رفته که در بسیاری از مناطق دنیا، روند کاهش استعدادهای طبیعی و ثروت های خدادادی هر روز با شتاب بیشتری به پیش می رود و پوشش های گیاهی مختلف با تنوع زیستی متفاوت، جای خود را به بیابان و شن های روان و سهمگین می دهند.
توسعه بیابان در نقاط مختلف دنیا و بی توجهی به این امر توسط نهادهای مختلف جهانی موجب شد تا روز ۱۷ ژوئن که مصادف با ۲۷ خرداد است، به نام روز جهانی بیابان زدایی مطرح شود تا نگاه ها به این موضوع مهم، حداقل در یک روز از سال معطوف شده و برنامه ریزی ها به این سمت تغییر یابد.
در ایران نیز با وجود تلاش های مسوولان، سازمان های مردم نهاد و طرفداران محیط زیست، طی سال های طولانی گذشته روند بیابان زایی متوقف نشده ولی گام های بلندی برای جلوگیری از این روند ناراحت کننده برداشته شده است.
طبق برخی آمار منتشر شده، در کشورمان از مجموع ۱۶۴ میلیون هکتار اراضی ملی، ۳۲ میلیون هکتار بیابان، ۸۵ میلیون هکتار مرتع و ۱۴ میلیون هکتار جنگل بوده و ۲۰ درصد از سطح اراضی ملی کشور را اراضی بیابانی تشکیل می دهد.
« دنیای سفر » این نوشته را از « ایرنا » آورده است. واکاوی، پی گیری، نگارش و آفرینش، شایسته سپاسگزاری است.
