مالکان خانه های قدیمی روستای ورکانه که از آن به روستای رنسانس یاد می کنند، به سمت تغییر معماری خانه هایشان برآمده اند آنها خانه های سنگی خود را خراب کرده و به جای آن با آجر و سیمان خانه می سازند.
روستای ورکانه را به دلیل معماری سنگی اش روستایی شبیه به معماری دوره رنسانس می شناسند. روستایی در استان همدان که خانه هایش سر تا سر با سنگ سیاه پوشیده شده است. این روستا به لحاظ کار و استفاده از مصالح بومی و محلی به خصوص مصالح سنگی منحصر به فرد است و کاربرد سنگ به صورت یک مصالح عام و متعارف در چهره و سیمای روستا خودنمایی می کند.
کاربرد سنگ نه تنها در پی، بلکه در قسمت اعظم بناها در ساخت دیوارهای باربر و دیوارهای محوطه و حیاط ها مورد استفاده قرار گرفته و بیشتر سنگ لاشه است که توسط ملات گل کار شده و پهنای این دیوارهای سنگی در طبقه همکف به یک متر هم می رسد و تنها عامل اتصال در دیوارهای سنگی نیز استفاده از تیرهای چوبی است.
سنگ، سنگ لاشه، سنگ مالون، خشت و آجر انواع مصالح متعارف ساختمانی در ابنیه روستای ورکانه است کاربرد سنگ در روستا به علت فراوانی این عنصر در روستا و سختی و مقاومت آن در برابر تغییرات جوی و همچنین کمبود آجر و خشت در منطقه بوده است.
پیشینه روستای ورکانه به بیش از 400 سال می رسد و آنچه از تاریخ برمی آید اینکه نخستین و قدیمی ترین محله آن، محله درب مسجد است. پروفسور توفیق موسیوند مخترع اولین قلب مصنوعی جهان نیز در روستای ورکانه همدان چشم به جهان گشود. این روستا به خاطر موسیوند و معماری زیبایش در میان روستاهای همدان مشهور است اما تمام آنچه که از شهرت این روستا باقیمانده در حال از بین رفتن است.
مالکان خانه های قدیمی در صدد ساخت و ساز بناهای جدید برآمده اند. در میان خانه های سنگی می توان خانه هایی را دید که بلا استفاده رها شده و یا در حال ریزش است. کسی داخل آنها زندگی نمی کند. ساکنان به مناطق دیگر کوچ کرده اند. در کوچه های رو به رو و یا شهر همدان. آنها رفته اند چون از این خانه های سنگی خسته شده اند شاید دیگر معماری نیست که خانه هایشان را بازسازی کند. برخی از دیوارهای سنگی خانه ها فروریخته و برخی دیگر به مرحله خطرناکی رسیده اند. ایرج ورکانه، یکی از ساکنان این روستا بود. اکنون هر هفته به خانه پدری اش در روستا سر می زند.
ایرج می گوید: همین چند روز پیش دیوار بیرونی خانه پدرم فروریخت. شانس آوردیم کسی جلوی دیوار نبوده و گرنه سنگ های سیاه روی سرش آوار می شدند. همیشه یک ماشین جلوی دیوار پارک بود. ولی آن روز ماشینی وجود نداشت. همه از ریزش این دیوار تعجب کردیم. دیگر کسی به خانه اش اهمیت نمی دهد. بنیاد انقلاب اسلامی کف سازی این روستا را تا یک جایی پیش برد اما دیگر آن را رها کرد. شاید اگر گردشگر به این روستا نمی آمد این کار هم انجام نمی شد. ولی به هر حال اتفاق خوبی بود.
ورکانه از شهرت این روستا حرف می زند و با افتخار می گوید که این روستا مورد توجه بسیاری از گردشگران است اما هیچ چیزی عاید روستانشینان از این ورود و خروج گردشگران نمی شود با این حال به خاطر گردشگران کف سازی کردند. اما این روزها همه در حال ساخت و ساز خانه هایشان هستند و دیگر کسی علاقه ای به تعمیر خانه سنگی اش ندارد.
عبدالله ایرجی یکی از مالکان خانه های روستای ورکانه است که خانه سنگی خود را تخریب کرده و اکنون در حال ساخت بنایی 3 طبقه است. او می گوید: شما دلتان به این خانه سنگی خوش است ولی ما دیگر بیزار شده ایم. ساخت خانه سنگی معمار می خواهد اما دیگر کسی نیست. در حالی که ساختن خانه آجری و سیمانی آسان تر است.
در کوچه پس کوچه های روستای ورکانه هر زمان آفتاب غروب می کند و یا طلوع. می شود رقص نور را در میان سنگ های سیاه خانه ها دید. حتی خانه هایی که دیگر مالکی ندارد درشان باز است و محلی برای عکس گرفتن گردشگران شده است.
اما مسئله مهم آن که اهالی روستا نیز با آن درگیر هستند، موضوع فاضلاب روستاست. فاضلاب این روستا مانند یک رودخانه کوچک در حال ریزش به سد اکباتان است. کسی پیگیر ماجرا نیست. اهالی هم می دانند که این اتفاق خوبی نیست ولی هنوز چاره ای برایش پیدا نکرده اند. این موضوع را ایرج ورکانه هم گوشزد می کند و می گوید: این رود پر از فاضلاب بو گرفته و نامه های ما به شورای روستا تا کنون کارساز نبوده است.
این روستا غیر از اصطبل تاریخی اثری برای سرگرمی گردشگران ندارد. جز همان معماری خاص روستا و فضای سبز اطرافش. اگر قرار باشد معماری این روستا از بین برود دیگر گردشگر به چه بهانه ای به این روستا قدم بگذارد؟
« دنیای سفر » این نوشته را از « خبرگزاری مهر » آورده است. واکاوی، پی گیری، نگارش و آفرینش، شایسته سپاسگزاری است.
