اگرچه مینی بارها یکی از ویژگی های بین المللی و از منابع درآمدزای هتل ها محسوب می شود اما امروزه سو استفاده برخی مهمانان از آن ها، نوع نگاه مدیران هتل ها را در این باره تغییر داده است.
اهمیت مینی بار در درآمد هتل ها از یک سو و سواستفاده برخی از مهمانان از سوی دیگر به همراه چالش های قیمت گذاری و تاکتیک های فروش باعث شده است تا این ویژگی همیشگی هتل های بین المللی و بزرگ دستخوش تغییراتی شود و مدیران هتل ها هریک بر اساس تجربیات خویش سیاست های متفاوتی را در پیش بگیرند.
این مهم را Roland Wildberg از کارشناسان صنعت هتل، در یادداشتی این چنین شرح می دهد:
یادم می آید شبی در هتلی در مالزی اقامت داشتم، هوای بارانی و تغییرات ناگهانی دما مرا دچار حساسیت همراه با سردرد زیاد کرده بود به طوری که حتی نتوانستم دعوت مدیرهتل برای صرف شام را هم قبول کنم. بعد از این که تلفنی به پذیرش اطلاع دادم که نمی توانم برای شام بروم، تنها چیزی که می خواستم یک قرص مسکن بود. اما آب؟ درون مینی بار تنها یک بطری آب معدنی 1.5 لیتری بود که مجبور شدم از همان استفاده کنم و آنقدر سردرد داشتم که حتی به برچسب قیمتش هم نگاه نکردم. اما یک ساعت بعد که آرام تر شدم نگاهی به بطری کردم و در کمال تعجب دیدم که قیمت آن 6.5 دلار بود!
الان که بعد از پنج سال این خاطره را مرور می کنم، هنوز از بابت این قیمت شوکه می شوم و دلم می خواهد تلفن بزنم و شکایت کنم اما حقیقت آن است که بسیاری از مهمانان به دلیل دسترسی به مینی بارها به ندرت از آن چشم می پوشند. به طوری که اخیرا تحقیقی که از سوی یک موسسه آلمانی صورت گرفته نشان می دهد که اغلب مهمانان تمایل به استفاده از مینی بارها دارند حتی اگر شارژ آن ها شامل قیمت اتاق نباشد و در مقابل تنها 11 درصد از ایشان، اقلام و قیمت های مینی بارها را مناسب نمی دانند.
اما در طرف دیگر 84 درصد از 500 مدیرهتل در گوشه و کنار جهان که مورد پرسش این تحقیق بودند، اذعان داشتند که حداقل یکبار از سوی مهمانان بابت شارژ مینی بارها سرشان کلاه رفته است! و عمده این ضرر هم به بطری های آب و نوشیدنی های پرشده در بطری بر می گردد چرا که کافیست مهمان یکی از این بطری ها را باز کند، کمی مصرف کند و بعد دوباره در آن را ببندد و درون مینی بار قرار دهد. حتی در این باره گروه هتل های هیلتون هم اعلام کرد که مقدار ضرر نوشیدنی و غذاهای استفاده شده به این روش معادل 5 تا 20 درصد فروش مینی بارهایش بوده است.
تجربیات اینچنینی برای یک بار، اگر چه در ظاهر ممکن است ضرر چندانی برای هتل به حساب نیاید اما باعث حس بدبینی به مهمان می شود طوری که هر مهمان می تواند یک مظنون بالقوه باشد و این بسیار شرم آور است چراکه ماهیت مهمان نوازی بر اساس اعتماد متقابل شکل گرفته است.
برای جبران این ضرر، یکی از راه حل های هتل ها استفاده از مینی بارهای اتوماتیک است. بدین ترتیب که در صورتی که شما از دورن مینی بار چیزی بردارید. دستگاه درون مینی بار برای 14 تا 40 ثانیه صبر می کند و سپس آن خوراکی یا نوشیدنی را به حساب شما منظور می کند.
اما به طور حتم این نمی تواند راه حل مناسبی باشد چرا که ممکن است مهمان اصلا از آنچه که از درون مینی بار برداشته است، استفاده نکند و یا پس از مدت مقرر آن را دوباره سرجایش قرار دهد درحالی که به حساب وی منظور شده است. جالب آن که حتی چند سال پیش یکی از مدیران موسسات گردشگری در آریزونای امریکا در وال استریت ژورنال، یادداشتی را نوشت که ناشی از اشتباه محاسباتی یکی از همین دستگاه های خودکار مینی بار بود به طوری که در هنگام خروج مبلغ 700 دلار برای وی صورتحساب صادر شده بود. بعدها مدیر هتل اعلام کرد که به دلیل بروز چنین اشتباهاتی از خیر استفاده از این دستگاه گذشتند.
حالا مدیران هتل ها دو راه را در پیش می گیرند. عده ای به این نتیجه رسیده اند که بهترین راه، خالی نگاه داشتن مینی بار است تا مهمان خوراکی های خود را درون آن بگذارد. در مقابل عده ای دیگر تا می توانند مینی بارها را مملو از خوراکی های مختلف می کنند. استدلال گروه دوم به نتیجه کنفرانس هتل های لوکس امریکا بر می گردد که در آن عنوان شد این روش (پر کردن مینی بارها) تا 32 درصد می تواند فروش اتاق ها را افزایش دهد. گذشته از این، بسیاری از مهمانان فرصت خرید مایحتاج اینچنینی از بازارها را ندارند. اما در مقابل این دلایل، همچنان ریسک زیان از بابت سو استفاده برخی مهمانان بالاست.
پس بهترین راه حل کدام است؟ شاید "all inclusive" بهترین باشد چرا که از یک سو، هتل با دریافت قیمتی ثابت از مهمان، دیگر دغدغه ای از بابت سواستفاده از مینی بار را ندارد و در سوی دیگر مهمان هم نگران شارژ مینی بار و جستجوی قیمت اقلام درون آن نیست. اما براستی چند درصد از مهمانان توانایی پرداخت چنین خدماتی را دارند؟