28 مارس 2024 - 17:30

روایت هایی درباره رابطه میزبان و میهمان در روستای ابیانه

11 مارس 2017 - 13:00 dsfr.ir/gv2te

روایت هایی درباره رابطه میزبان و میهمان در روستای ابیانه
ویسگون
روستای ابیانه

حضور گردشگران در روستای تاریخی #ابیانه موجب شده برخی از اهالی این روستای #گردشگری از به هم خوردن نظم زندگی شان گله مند شوند.

روستای ابیانه یکی از روستاهای گردشگری جذاب برای گردشگران خارجی و داخلی است که به روستای سرخ نیز معروف است چرا که خانه های آن با خاک و خشت های قرمز رنگ ساخته شده اند و زیبایی بصری این روستا را چند برابر کرده است از سویی این روستا در مکانی قرار گرفته که دور تا دورش کوهستانی است و آب و هوای این روستای تاریخی را متفاوت کرده است.

این روستا به خاطر بافت تاریخی، آب و هوای مطلوب و زنده ماندن برخی از سنت ها و اداب و رسوم از جمله پوشش مردم محلی بین گردشگران شناخته شد اما این شناخته شدن شکلی متفاوت به خود گرفت. اکنون صنعت گردشگری در این روستا به جایی رسیده که هم گردشگر از میزبان ناراضی است و هم میزبان از گردشگر.

چند سالی است که ورود گردشگران به این روستا در ایام عزاداری امام حسین (ع) محدود شده است و هر سال شورای روستا در اطلاعیه ای عنوان می کند که دیگر گردشگران وارد روستا نشوند اما بازهم ازدحام جمعیت در این روستا آزار دهنده است هم برای گردشگران و هم برای ساکنان.

در این باره، احمد نیابتی از راهنمایان گردشگری که تورهای یک روزه به سمت ابیانه برگزار می کند به خبرنگار مهر می گوید: یک روستا را به قطب گردشگری تبدیل کردیم اما به مردم و گردشگران آموزش ندادیم به همین دلیل است که گردشگران وقتی به روستا می روند، برخی از زنان و مردان روستا که لباس محلی به تن کرده اند به گردشگران می گویند، بیایید عکس بگیرید و زمانی که گردشگر با آنها عکس می گیرد طلب پول می کنند و یا مردم روستا تصور می کنند هر اغذیه و هر وسیله ای که داشته باشند را باید به قیمت گزاف به گردشگر بفروشند.

این نظر را نه تنها نباتی که بیشتر راهنمایان گردشگری نیز باور دارند و معتقدند که هم گردشگران و هم میزبان باید آموزش بیشتری می دیدند. درباره مشکلی که اهالی روستای ابیانه با گردشگران دارند نیز، یکی از معتمدان روستا می گوید: من 57 است که به گردشگران روستا در ایام محرم غذای نذری می دهم. گردشگران خارجی یک غذا می گیرند و با احترام می روند اما گردشگران ایرانی هم غذای بیشتری می گیرند و هم غذا را حیف و میل کرده و روی زمین می ریزند ما از این رفتار آن ها ناراحت می شویم. به آنها می گوییم که چرا زیر درختان ما در باغ نشسته اید آن ها خرده می گیرند و می گویند که مگر سایه درخت را خریده اید؟ به این فکر نمی کنند که هر چیزی در این روستا جزو میراث ماست. آن ها نظم مراسم عزاداری های ما را به هم می ریزند.

وی ادامه می دهد: الان دیگر زنان و مردان روستا مرغ و خروس و دام در روستا نگه نمی دارند. سال های گذشته زنان در کوچه می نشستند و مرغ و خروس ها هم در باغ و یا در کوچه بودند. اما دیگر با حضور گردشگران هیچ زنی نمی تواند جلوی در خانه اش بنشیند چون گردشگران از هر رفتار آن ها می خواهند عکس بگیرند به خصوص از آن هایی که لباس سنتی به تن دارند.

این معتمد روستا از آسیب هایی که گردشگران به روستا زده اند می گوید: یک درخت کهنسال در سرچشمه روستا قرار دارد که سوخته است. این کار همان گردشگران است. کسی به رفتار گردشگران در روستا نظارت نمی کند. بچه های ما دیگر به خاطر این حجم زیاد از افراد غریبه و رفتار نادرست گردشگران کمتر به روستا می آیند.

داماد او هم می گوید: شهرداری روزی سه بار روستا را تمیز می کند اما بازهم روستا پر از زباله است چون گردشگران رعایت نمی کنند. آن ها می خواهند وارد هر خانه ای شوند و از هر چیزی عکس بگیرند.

دلخوری گردشگران و میزبانان از یکدیگر در روستای ابیانه همچنان مسئله ای است که حل نشده و مسئولیت آن را هم کسی بر عهده نمی گیرد تنها اقدام انجام شده ورودی ده هزار تومانی برای روستاست که چه در فصل گردشگری و غیر آن از هر مسافر ورودی دریافت می کنند برای اینکه شاید راهی باشد برای اینکه کمتر کسی وارد شود و اینکه اگر گردشگری به روستا می رود از کنار این بودجه برای امور روستا هزینه شود.

1