29 مارس 2024 - 14:07

بازی سیاست و اقتصاد در زمین محیط زیست

21 نوامبر 2016 - 18:20 dsfr.ir/s484r

بازی سیاست و اقتصاد در زمین محیط زیست
idbgbf.org
بیست و دومین نشست اعضای متعهد کنوانسیون تغییرات اقلیمی در مراکش

نکته برجسته اجلاس مراکش، حضور کم نظیر مقامات اقتصادی دولت ها، سرمایه داران و کارآفرینان بخش خصوصی از حدود 200 کشور جهان بود.

با پایان یافتن بیست و دومین نشست اعضای متعهد کنوانسیون تغییرات اقلیمی در مراکش، پرده های جدیدی از نمایش پرچالش رسیدن به یک تفاهم مهم ولی کم فروغ بین المللی به اجرا درآمد؛ نمایشی که نتایج شگفتی ساز انتخابات آمریکا بر آن سایه افکند و بحث ها و حاشیه های زیادی را به پا کرد.

روزهای پرالتهاب هفته گذشته برای بسیاری از دولت ها فرصتی بود تا توانایی خود در اجرای تعهدات نشست سال گذشته در پاریس را مورد ارزیابی قرار دهند. توافق نامه ای که تاکنون 110 کشور جهان از جمله ایران، آن را پذیرفته اند، ولی دونالد ترامپ وعده پاره کردنش را داده است!

بدون تردید نکته برجسته اجلاس مراکش، حضور کم نظیر مقامات اقتصادی دولت ها، سرمایه داران و کارآفرینان بخش خصوصی از حدود 200 کشور جهان بود تا سهم خود را از وعده سالانه صد میلیارد دلار بر گیرند. این در حالی است که سال گذشته سیاستمداران، عابران اصلی فرش قرمزی بودند که فقط چند روز پس از حملات تروریستی پاریس، توسط فرانسوا اولاند برایشان پهن شده بود. با یک مرور کارشناسی در اسناد و نتایج این دو نشست تردیدی نخواهد ماند که سیاست ورزان و نیز فعالان اقتصاد جهانی در زمین محیط زیست به دنبال سهم خواهی هستند.

شاید بتوان ادعا کرد که این سه گروه در فضای غبارآلود مشاجرات شرق و غرب در مورد آثار و نتایج پیمان کیوتو، با یکدیگر به نوعی تفاهم دست یافته اند؛ تفاهمی تکراری برای مقابله با تغییرات اقلیمی و مخرب حیات بشری، در فضایی که تنها نقطه مشترک امضاکنندگان «بی اعتمادی به یکدیگر» است.

گرچه قرار بود کارشناسان و دیپلمات های حاضر در اجلاس مراکش بیش از هر چیز دیگری به یک «نقشه راه» برسند تا بتوانند توافق پاریس را طی سال های آینده به مرحله اجرا برسانند، ولی در این میان 45 دولت اغلب کشورهای فقیر در یک بلوک مستقل مذاکراتی و در اقدامی بدیع توافق کردند تا در مسیر تامین صددرصد نیازهای انرژی خود از منابع تجدیدپذیر تلاش کنند و انرژ ی های فسیلی را به فراموشی بسپارند.

اجماعی که کشورهای جدیدی نیز برای پیوستن به این ائتلاف ابراز علاقه کرده اند و برای کشورهای با اقتصاد وابسته به نفت نظیر ایران پرمخاطره خواهد بود. ولی با کمال تاسف تعداد مطالب، گزارش ها و تحلیل های کارشناسان وطنی در این مورد به تعداد انگشتان یک دست هم نرسید و طبق معمول ما غرق در حاشیه و فارغ از متن، روزگار را به مطالبه گویی گذراندیم و بنا را بر آن گذاشتیم که: چو فردا شود فکر فردا کنیم!

1