ما ایرانی ها یک رفتار عجیب داریم، خوشحال باشیم کار را تعطیل می کنیم ناراحت هم باشیم کار را تعطیل می کنیم. بعد از مدت ها هم اصلا فراموش می کنیم که چرا آن روز تعطیل شده است!
بی سامانی تعطیلات در ایران (یک روزه بودن، پراکنده بودن و اثرات جانبی داشتن بر روز ماقبل و مابعد تعطیلی) نظام اداری را به شدت آزار می دهد. خدمات و جلسات و مکاتبات و تعاملات رسما حول و حواشی تعطیلات پراکنده و بی مورد ما، تق و لق است.
ما ایرانی ها یک رفتار عجیب داریم، خوشحال باشیم کار را تعطیل می کنیم ناراحت هم باشیم کار را تعطیل می کنیم. بعد از مدت ها هم اصلا فراموش می کنیم که چرا آن روز تعطیل شده است!
بگذارید چند سوال بپرسم!
1. چرا، واقعا چرا ما باید روز ملی شدن نفت را در ایران تعطیل کنیم. اتفاق بزرگی افتاده است؟ بله. ولی چه دلیلی دارد که در سالروز این اتفاق بزرگ کار نکنیم؟
2. چرا باید روز 15 خرداد تعطیل باشد؟ مگر ما در 15 خرداد چه می کنیم؟ اگر هم بخواهیم در مراسمی شرکت کنیم، بعدازظهر زمان خوبی است! چرا ناراحتی خود را با کار نکردن نشان می دهیم؟ چرا با کار کردن و تقدیم ثمرات آن به فقرا ناراحتی خود را نشان نمی دهیم؟
اصلا چه لزومی دارد که خوشحالی خود را در روز میلاد حضرات معصومین و مبعث را با کار نکردن نشان دهیم. بزرگان دینی ما هم حتی در روز عزاداری چنین نمی کنند. منافاتی ندارد انسان هم برای آن روز و صاحب آن روز عظمت قائل باشد و در آن روز تکریم آنها را بکند و هم کار/درس خودش را داشته باشد.
3. چرا در ایران پنجشنبه ها و جمعه ها تعطیل است؟ برای جمعه دلیل داریم و قبول. اما برای پنج شنبه نه!
دنیا شنبه و یکشنبه تعطیل است اما 4 روز رابطه مان با دنیا قطع است و اختلاف فاز داریم. آنگاه صحبت از صادرات غیرنفتی و پیشبرد برون گرایی و پیوند راهبردی با کشورها می کنیم.
در نهایت چهار پیشنهاد:
- به جای پنجشبنه ها و جمعه ها، جمعه و شنبه ها تعطیل باشیم.
- روزهای خوش و تلخ ملی و مذهبی (مانند 15 خرداد و مبعث) را تعطیل نکنیم. مگر نگفته اند که کار عبادت است و کار بزرگ ترین تفریح است! [مگر ایام خاص مانند عاشورا و یا نیمه شعبان].
- تعطیلات نوروز را برای کارمندان پنج روز نگذاریم. زمان بیشتری را در اختیار آنان قرار دهیم. و عملا یک تعطیلات بلندمدت قابل برنامه ریزی برای عید نوروز فراهم کنیم.
- در کنار تعطیلات بلندمدت نوروزی، یک مورد دیگر تعطیلات بلندمدت دیگر نیز تعیین کنیم تا مردم بتوانند (اعم از کارمند و محصل) روی آن برنامه ریزی کنند.
و تکرار یک نکته کلیدی:
قرار نیست ما اگر خوشحالیم یا ناراحت با کار نکردن آن را نشان دهیم. بزرگداشت امور فقط با کار نکردن، خودش را نشان نخواهد داد. می شود با کار کردن امور را گرامی داشت.
تغییر پارادایم، اولش همراه با درد و اعتراض همراه است اما بعدها پذیرفته می شود امیدوارم حاکمیت این درد را بپذیرد و اگر هم کمی در آن تردید دارد آن را به رفراندوم بگذارد.
