چیزی شبیه به آگهی ترحیم چاپ و بر در و دیوار نصب کرده اند، «بهترین فرصت سرمایه گذاری در قلب بافت تاریخی تهران، واگذاری 30 باب مغازه». این هم روشی برای اعلام ایجاد «اولین بازار تاریخی و سنتی صنایع دستی در تهران» در بافت تاریخی اودلاجان است که می توان در آن ها سوغات و صنایع دستی فروخت.
به گزارش خبرگزاری ایسنا، هفت سال پیش طرحی برای سر و سامان دادن به مغازه های زیر بازارچه «اودلاجان» در اداره کل میراث فرهنگی تهران مطرح شد، بحثی که در ابتدا، شاید بیشتر به خاطر ترس از بروز دوباره اتفاقی چون «خانه های خالی از سرنگ» در سه سال قبلش (1384) بود که توسط رئیس پلیس وقت تهران آغاز و چندین هکتار بافت تاریخی اودلاجان را یک باره نابود کرد.
اما حکایت بازارچه «اودلاجان» که نخست با نام «سامان دهی بازارچه اودلاجان» مطرح شد و در طول چند سال گذشته با تهیه یک طرح جدید نام «ایجاد بازارچه صنایع دستی» به خود گرفت، قبل از سال1388 آغاز شد. آن زمان، سامان دهی اودلاجان پس از تخریب هایی که در بخش های مختلف این بافت تاریخی رخ داده بود، فقط در حد حرف بود و مطالعاتی که می گفتند در دست انجام است.
با روی کار آمدن محمدحسین فرمهینی فراهانی به سمت مدیریت میراث فرهنگی و گردشگری استان تهران در سال 1388، مطالعه دوباره ی طرح سامان دهی بازارچه ی اودلاجان آغاز شد. مطالعات تا خردادماه 1391 ادامه پیدا کرد، اما تا پایان عمر مدیریت فراهانی در میراث فرهنگی تهران این پروژه به سامان نرسید و هر روز و در هر مناسبت مانند 22 بهمن یا هفته دولت، مدیران مختلف این اداره کل، زمانی را برای افتتاح بازارچه اودلاجان که کمتر از 50 درصد اقدامات ساماندهی اش انجام شده بود، وعده می دادند.
در این طرح سه ضلع مثلث یکی صاحبان مغازه ها، دیگری شهرداری و سرانجام میراث فرهنگی کنار هم قرار گرفتند و در هر قدم می خواستند نهایی شدن طرح هایشان در «اودلاجان» قدیم را فریاد کنند، اما همیشه یک مشکل وجود داشت، هر مدیری که برای پایان این کار قدم برمی داشت، در میانه ی راه یا تغییر می کرد، یا هزار و یک مشکل دیگر جلوی راهش سبز می شد.
در میانه های راه این پروژه، با فروریختن بخشی از سقف ضربی بازارچه به دنبال برخورد یک ماشین سنگین به بدنه ی آن، دل نگرانی ها بیشتر شد و در همین حین، رجبعلی خسروآبادی، مدیر کل کنونی میراث فرهنگی و گردشگری استان تهران، با برگزاری یک جلسه در آذرماه 92 که خبرنگاران نیز در آن حضور داشتند، اعلام کرد؛ قصد دارد کار نیمه تمام اودلاجان را با آغاز کننده ی پروژه به پایان برسد و در آن زمان اعلام کرد، فراهانی مدیر جدید پروژه ی سامان دهی بافت تاریخی اودلاجان است و استدلالش این بود؛ «هر کسی این فرزند را زاییده است باید خودش آن را بزرگ کند.»
هر چند در آن روز اعتراض هایی از سوی خبرنگاران و حتی اعضای شهرداری و سازمان زیباسازی که در این جلسه حضور داشتند مطرح شد، اما کمتر از یک ماه بعد شنیده شد، فراهانی عطای بازارچه اودلاجان را به بقایش بخشیده است.
اوایل سال 94 بود که بهمن نامورمطلق، معاون صنایع دستی و هنرهای سنتی سازمان میراث فرهنگی در نشستی مشورتی با عنوان «راه اندازی بازار صنایع دستی اودلاجان»، این بازارچه را یکی از نقاط کلیدی فروش صنایع دستی در تهران دانست و از آن به بعد بحث ایجاد «راه اندازی بازارچه سنتی صنایع دستی» با هدف داشتن مرکزی مجزا برای فروش صنایع دستی پایتخت برنامه ریزی شد.
و حالا براساس چاپ این آگهی، به نظر می رسد همه ی مشکلات برطرف شده، سقف بازارچه ی اودلاجان در قلب بافت تاریخی تهران مرمت و مغازه ها برای ایجاد بازارچه صنایع دستی و سوغات به راه افتاده اند و فقط تعدادی سرمایه گذار برای 30 مغازه ی بازارچه مورد نیاز است، تا بازارچه احیا شود.
مهدی معمارزاده که در طول چند سال گذشته کارشناس ناظر میراث فرهنگی در احیای اودلاجان بود، بازارچه اودلاجان را یک محرک توسعه در بافت تاریخی اودلاجان دانست و گفت: ما یکی از مهمترین بازارچه های تاریخی کشور را به بخش برنامه ریزی تبدیل کردیم، با توجه به این که «صنایع دستی» تنها چیزی است که در بازار اودلاجان وجود نداشته است، تولید یا تشویق این بحث در بافت تاریخی و توسعه آن، به خصوص با کوچه مروی یک اقدام بسیار مناسب و ارزشمند است.
