19 مارس 2024 - 14:46
در قالب یک مقاله منتشر شد؛

تجربه ایرانگردی یک روزنامه نگار فرانسوی / آنچه از ایران ندیده ایم

16 می 2016 - 12:30 dsfr.ir/l70s6

تجربه ایرانگردی یک روزنامه نگار فرانسوی / آنچه از ایران ندیده ایم
میثم رودکی - دنیای سفر
گردشگران خارجی در حال بازدید از عمارت چهلستون در اصفهان

ژان کلود گینو، روزنامه نگار فرانسوی که به تازگی به ایران سفر کرده، اذعان می کند که میان ایران «به تصویر کشیده شده» و ایران «دید شده» در فرانسه، تفاوت هایی حیرت آوری وجود دارد.

به تازگی ژان کلود گینو، روزنامه نگار فرانسوی به همراه یک گروه فرانسوی به ایران سفر کرده و مقاله کوتاهی با عنوان «Notre aveuglement sur l'Iran» در این زمینه به رشته تحریر درآورده است. ترجمه این مطلب در زیر می آید:

شرایطی دست داد تا من بتوانم در فاصله زمانی آوریل 2015 تا آوریل 2016 به ایران سفر کنم. بار دوم هم که با حدود 30 نفر از هموطنانم به ایران رفتم، همین شوک به من وارد شد. حتی استفاده از کلمه شوک هم نمی تواند برای بیان این احساس کافی باشد. کلمه حیرت شاید مناسب تر است.

یک نکته ای را هم اضافه کنم: گروهی که همراهی می کردم، همگی کاملا - و از روی انتخاب خود - لائیک بودند. هیچکدام از ما کوچکترین خشنودی از روی کار آمدن حکومت اسلامی که سی و هفت سال از آن می گذرد، نداشتیم (از سال 1979). ولی با این حال در طی کیلومترها راه از تهران تا شیراز و عبور از کاشان، ابیانه، اصفهان، نایین، یزد و اردکان، شگفتی مان بیشتر شد. این مساله را از هر طرف که بنگریم به یک نکته می رسیم: ایران هیچ شباهتی با تصویری که در اروپا و مخصوصا در فرانسه از آن ساخته ایم، ندارد.

تمام کسانی که سفر می کنند می دانند که همیشه بین کشور «به تصویر کشیده شده» و کشور «دید شده» تفاوت هایی هست ولی این مساله در مورد ایران حیرت آور است. اشتباه محض در معرفی این کشور و کوری ما در این مورد یک نمونه کامل از «فریب» رسانه ای است. در اکثر موارد، ایران یک کشور بسته و قفل شده در گذشته تداعی می شود با مردمی که در تاریک اندیشی زن ستیزانه ای خفه شده اند، یک جایی مثل عربستان سعودی که زنان را به زورِ کتک، زیر چادر و جهل نگه می دارند. ولی ما با یک واقعیت کاملا متفاوت رو به رو می شویم. در واقع با یک مورد منحصر به فرد!

علی رغم تحریم های بین المللی و محدودیت های طولانی مدت، ایران برای یک بازدیدکننده، کشور بزرگی است (سه برابر فرانسه) که دارای 80 میلیون جمعیت و همچنین تحصیل کرده ترین نیروی جوان در خاورمیانه است. تعداد زنان هیچ وقت تا به این اندازه در دانشگاه و حرفه هایی در زمینه پزشکی، قانون، آموزش و پروش و غیره، زیاد نبوده است.

در طول راه، فرانسوی های گروه از مدرن بودن، تمیزی شهرهای بزرگ و نزدیکی با استاندارد زندگی در اروپا مانند نرخ سواد متعجب شده بودند (اصفهان با بیش از یک و نیم میلیون جمعیت و شیراز با جمعیت کمی بیشتر از اصفهان). به همه اینها ادب و مهمان نوازی ایرانیان را هم اضافه کنیم که در جهان نمونه اش کم دیده می شود.

ایران باستان، ردپا و ظرافت فرهنگی خودش را در این کشور به جا گذاشته است تا آنجا که رانندگان تاکسی برای شما اشعار حافظ، سعدی و عمر خیام را بدون آمادگی از قبل می خوانند. شکافی که بین تصویر رسانه ای-سیاسی ایران و واقعیت پارسی این کشور است تا حدی گیج کننده است که آدم را به پرسش وا می دارد. این کوری از کجا می آید؟

آیا شاهد یک مقاومت اقرار نشده ای هستیم مربوط به دوره ای که، به دلیل خصومت با ایران (همچون آمریکایی ها)، در جنگ ایران و عراق از صدام حسین حمایت می کردیم؟ جنگ وحشتناکی که در سال های 1980 تا 1988، 750 هزار کشته از هر گروه به جا گذاشت. آیا می توان دلیل این فریب را وحشت سکولاریزمی فرانسوی ها از انقلاب مذهبی سال 1979 دانست؟ آیا توضیح این مطلب به رویدادهای نزدیکتر مربوط است؟

با دانستن همه این ها باز هم می بینیم که ایرانی ها فرانسوی دوست هستند. در دوره هجوم گردشگران به ایران (با دو برابر توریست و ماشین های کولردار در سال گذشته که خود شاهدش هستم) تعداد گردشگران فرانسوی از همه بیشتر است و بعد از آن آلمانی ها و ایتالیایی ها. برخلاف آنچه انتظار می رفت این ایرانی که مدت ها مورد بی توجهی قرار گرفته است، مقصد امروزی اروپایی هاست و به زودی آمریکایی ها.

1