درحالی که بازوان اجرایی عرصه گردشگری از بی تمایلی گردشگران ورودی برای سفر در مسیرهای جدید می گویند، محتوای ارائه شده در نمایشگاه های بین المللی، وب سایت ها و رسانه های صوتی و تصویری نیز گزینه متفاوت تری ارائه نمی دهد.
بارها و بارها از تکراری بودن مقاصد سفرهای داخلی و خارجی گفته اند و شنیده ایم. از ریاست سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گرفته تا کارشناسان و مجریان سفرهای داخلی و خارجی همه بر توزیع زمانی و مکانی سفر تاکید می کنند و راهکارهای بسیار ارائه می دهند.
از مزایای چنین تغییری هر چه بگوییم کم است. از کمکی که به انتشار عادلانه ثروت در سطح کشور می کند، از سر و سامانی که به حجم انبوه و بی برنامه سفرهای داخلی نوروز و تابستان می دهد، از تاثیری که بر کاهش نارضایتی مسافران در دوران اوج تقاضا از بی کیفیتی خدمات ارائه شده دارد، از اشتهاری که به فرهنگ و هویت اقوام گوناگون کشور می بخشد و در نهایت از ممانعتی که از تخریب محیط زیست و میراث فرهنگی کشور می کند.
برای رسیدن به چنین مزایایی راهکارهایی از قبیل سامان دهی تعطیلات در کشور، وارد کردن تمام مقاصد در برنامه های سفر تورهای مسافرتی داخلی و خارجی ارائه شده اند. با این حال هیچ یک از این راه حل ها منجر به تحقق این امر نشده است.
در همین راستا «دنیای سفر» در گفتگو با ابراهیم پورفرج"رییس جامعه تورگردانان" به علت یابی دلایل عدم کامیابی توزیع مکانی سفرهای خارجی می پردازد.
پورفرج در پاسخ به این سوال می گوید: مسیر گردشگران ورودی به ایران به دو گونه اصلی تقسیم می شود. گونه اول مسیری است که آثار تاریخی پیش از اسلام را در می نوردد و از شهرهای مشخص و مطرحی نظیر شیراز و کرمانشاه می گذرد. مسیر بعدی آثار تاریخی - فرهنگی دوره اسلامی که به نوعی شاهکار دوره اسلامی طی می کند و شامل شهرهایی نظیر اصفهان و یزد می شود.
وی ادامه می دهد: هنگامی که گردشگر برای اولین بار بخواهد وارد کشور شود، قطعا به دنبال بازدید از برترین و مطرح ترین جاذبه های کشور است؛ آن نوع جاذبه هایی که نتواند در هیچ جای دیگر مشابه ان را ببیند.
رییس جامعه تورگردانان اضافه می کند: به طور معمول سفرهای ورودی در دوره های یک هفته، 10 روزه و دو هفته از بیشترین سطح متقاضی برخوردار است و برای گردشگری که برای اولین بار به ایران می آید، مهمترین مساله بازدید از هایلایت های گردشگری کشور است. محدودیت زمانی گردشگران ورودی و تمایل آنها به بازدید از جاذبه های اصلی کشور مانع از گنجاندن مقاصد تازه در برنامه های سفر این گردشگران می شود.
وی تصریح می کند: درست است که دوره های سفر 21 روزه نیز برای گردشگران ورودی برنامه ریزی و ارائه می شود اما تعداد متقاضیان 3 هفته به دو هفته 30 به 70 درصد است و نهایتا در اغلب موارد سفرها همان مسیرهای همیشگی را طی می کنند.
رییس جامعه تورگردانان بیان می کند: در فصل بهار و در سفرهای 21 روزه، غالبا مسیر تهران، اصفهان، یزد، شیراز، آذربایجان، شهرهای شمال و تهران طی و در فصل های گرم نیز گاهی اوقات مشهد و اهواز اضافه می شود.
وی اضافه می کند: ایران کشوری با جاذبه های متنوع است و اگر قرار باشد تمام این جاذبه ها در برنامه سفرهای گردشگران خارجی گنجانده شود، مدت این سفر از یک ماه نیز تجاوز کرده و هیچ گردشگری در قالب تورهای ورودی در چنین مدت طولانی اقدام به سفر نمی کند؛ زیرا محدودیت های زمانی و مالی افراد مانع از این امر می شود.
ابراهیم پورفرج در پاسخ به این پرسش که آیا انتخاب گردشگران برای طی کردن مسیرهای سنتی نه به سبب عدم آگاهی آنها از دیگر جاذبه ها بلکه به سبب علاقه و انتخاب خود آنها است، می گوید: گردشگران خارجی قبل از ورود به ایران در مورد دوره های تاریخی ایران و جاذبه های آن مطالعه می کنند و اغلب با آگاهی قبلی پا به ایران می گذارند و از انتخاب های خود مطمئن هستند.
وی اضافه می کند: ما نمی توانیم گردشگران را مجبور به انتخاب مسیری کنیم که قصد طی کردن آن را ندارند از این رو چنین پیشنهاداتی شاید در مورد گردشگرانی که برای بار چندم به کشور وارد می شوند و یا در مورد گردشگرانی که خارج از تورهای سازمان دهی شده دست به سفر می زنند، مقدور باشد.
علیرغم گفته های پورفرج به عنوان یکی از فعالان عرصه گردشگری ایران، نگاهی دقیق تر به مجاری اطلاع رسانی و ارتباطی وب سایت های تورگردانان، سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، رسانه های نوشتاری، صوتی و تصویری بین المللی در کنار غرفه آرایی ایران در نمایشگاه های بین المللی که گردشگران ورودی بالقوه از آنها به کسب اطلاعات و تصمیم سفر خود می پردازند، می توان به معرفی مقاصد محدودی به عنوان جاذبه های ایران پی برد.
چنین رویه ای بیانگر نقش کمرنگ ایران در تنوع بخشی به محتوای این کانال ها برای جذب گردشگران بالقوه برای سایر مقاصد ایران است. از این رو تولید محتوا برای معرفی تمام جاذبه های گردشگری در نمایشگاه های بین المللی، وب سایت ها و رسانه های صوتی و تصویری می تواند در فرآیند گزینش مقصد گردشگر نفوذ و آن را به نفع انتخاب مقاصدی متفاوت تر هدایت کند.
مگر خیام، شاعر، عارف، ریاضی دان و جغرافی دان بزرگ ایرانی در سراسر جهان شناخته شده نیست، اما چه چیزی باعث می شود تعداد بازدید کنندگان گردشگران ورودی از آرامگاه این شاعر بزرگ کمتر از حافظیه و سعدیه شیراز باشد.
آیا خلا موجود جز در اطلاع رسانی، ایجاد نیاز و پیشنهادات مناسب برای رفع ان است. آیا وظیفه بازاریابی پویا غیر از ایجاد نیاز و ترغیب به بازدید از جاذبه های جدیدتر و متفاوت تر است؟ وظیفه ای که شاید سال ها است سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری با حضور ضعیف خود در نمایشگاه های بین المللی به فراموشی سپرده و در نتیجه بخش خصوصی نیز در تحقق آن ناکام مانده است.
بابابی خیال!!!
روی هوا صحبت کردن هم اندازه ایی دارد.
مشخصا شما و غیره و ایشون از بازاریابی گردشگری هیچی نمی دونید.
فرق بسیاری بین فعال و دلال گردشگری است.