با بررسی اخبار و اتفاقات صنعت هتلداری کشور در طول سال 94 و بررسی نکات مثبت و منفی، می توان گفت اختلاف نظر و تنش میان مدیران و مسولان بخش عمده ای از این رویدادها را تشکیل می دهد.
به گزارش بازار هتل، مرور سال گذشته با نگاه به نیمه پر لیوانی که هنوز با دید واقع گرایانه، نیمه خالی اش وزن سنگینی دارد، عزمی را در جهت تلاش برای اتحاد هتلداران در قالب یک تشکل صنفی برای پیگیری مطالباتشان نشان داد که گرچه راه درازی تا انسجام و صلابت گفتاری و رفتاری در پیش دارد اما شکل همین حرکت نیم بند را باید به فال نیک گرفت. حرکتی که گرچه شروع آن به سال های دورتر بر می گردد اما در سال گذشته هرچند بنا به دلایلی که جای این نوشتار نیست، موفق به کسب مطلوب خود نشد اما همین که توانست پای مسوولان و دست اندرکاران تصمیمات گردشگری از بخش دولتی را پای میز مذاکره و بعضا چالش با جامعه هتلداران کشور بکشاند، خود شایسته توجه است.
از همین زاویه نگاه، پیش بینی حضور ابرهای دانش زای گروه ها و برندهای خارجی هتلداری در آسمان صنعت هتل کشورمان هم نویدی فرح بخش بود که گرچه اغلب آن ها همچون بیشتر پیش بینی های هواشناسی در حد حدس باقی ماند اما همان اندک هم امید روزهای بهتر را داد.
از این روی به اعتقاد نگارنده، بهترین و شیرین ترین اتفاق سال گذشته صنعت هتل را حضور گروه هتل های آکور فرانسه نه به خاطر صاحب برند هتل هایی که در فرودگاه امام ساخته شد بلکه به دلیل مدیریتی که به آن ها واگذار گردید، باید دانست.
قطار نام گروه و برندها و استفاده شعاری از احتمال حضور آن ها در قامت سرمایه گذار هیچگاه هتلداری ما را به پیش نخواهد برد اما اگر از این همه تنها اندک باری از آنچه که در واگذاری مدیریت به آکور شد، پیروی گردد، بی تردید چرخ توسعه صنعت هتل به گردش در خواهد آمد. در این حالت است که به جای مشاهده چگونگی تبدیل دلار و یورو به گچ و سنگ می توان از دانش بهره برداری آنان آموخت.
اما روی دیگر سکه هتلداری در سال گذشته که «اختلاف» وصله جداناپذیر آن بود، یکی بحث نرخ گذاری هتل ها بود که ابتدا با تنش بین جامعه تورگردانان و هتلداران شکل گرفت؛ جایی که طرف اول در هر فرصتی از ادعای تخلفات هتلداران فروگذاری نکرد و در مقابل طرف دیگر هم با بی اساس خواندن این اتهامات بی سند، سعی در تبری جستن خود داشت تا جایی که سازمان این سوتفاهم را تنها ناشی از عدم درک صحیح آژانس داران از مفاد قرارداد و بازه های زمانی آن با هتل ها دانست. به هر روی این داستان ادامه یافت تا آنجا که خود سازمان بی آنکه انگی از تخلف را بر خود ببیند در حرکتی یک سویه، توافقات قبلی مبنی بر چگونگی نرخ گذاری و افزایش آن را زیر پا نهاد و رای 12 درصدی خود را با توجیه ولی امری این صنعت و دفاع از حقوق مردم به هتلداران تحمیل کرد تا دیگر بار از ضعف های تشکل صنفی هتلداران بهره برده باشد.
ساخت و سازهای هتلی هم بخش دیگری از داستان های هزار و یک شب تخلف بود. آنجا که آنقدر بر طبل اختلافات کوبیده شد تا کسی شیرینی افزایش نمادهای توسعه یافتگی گردشگری را نچشد و در پایان هم سازه ای از هفت خوان گذشته را با بدبینی و نمونه ای از رانت بنگرد. در این بین، شاه بیت غزل به هتل بهرود تهران اختصاص داشت که دست آخر همه ادعاهای تخلفی که حتی شایعه استیضاح شهردار را هم پیش کشیده بود با ریش سفیدی و بی سرانجام از اینکه واقعیت داشتند یا نه، پایان پذیرفت.
وجه مشترک تمام اپیزودهای تخلف در ساخت و ساز هتل در کشورمان همین ادعاهای بین راهی و پایان خوش فیلم هندی آن است که در میان راه، برخی حواس ها به طور خودجوش به جزئیات مجوز و نحوه ساخت متوجه می گردد و فریاد وامصیبتا سرداده می شود اما در آخر، دست در دست یکدیگر روبان گشایش را قیچی می کنند تا ماه حقیقت همچنان پشت ابر بماند و خستگی بر تن سرمایه گذار که کسی از روز نخست تکلیفش را روشن نمی سازد که کدام تخلف است و کدام نه.
ماجراهای هتل های نصرت مشهد و آسمان شیراز با عنوان متعرضین به مناظر حریم های میراث فرهنگی، مجوز محیط زیست هتل ترنج کیش و آشوب و بلواهای ساخت هتل پاسارگاد فرشته تهران و انحراف لوله فاضلاب هتل های اوین و آزادی تهران و تعرض به حریم رودخانه از سوی هتل آرینای جاجرود و... بخشی از سکانس های معروف این داستان دنباله دارند.
اما اتفاقات تلخ سال گذشته با خبر سقوط یکی از کارکنان هتل تارای مهاباد از طبقه چهارم و مرگ مشکوک وی آغاز شد که تجمع اعتراضی، تخریب و آتش سوزی، دخالت نیروهای امنیتی و جراحت و دستگیری را به همراه داشت.
اما تلخ ترین واقعه را فوت چهار مسافر هتل توحید مشهد باید دانست که قربانی استفاده از قرص برنج برای از بین بردن ساس شدند و تسلی خاطر بازماندگانشان تنها ابراز همدردی سازمان گردشگری کشور شد که خود به این هتل گواهی استاندارد داده بود. در سال گذشته «آتش» نیز کم دل ها را نسوزاند. آنجا که در هتل هرمز بندرعباس جان آتش نشان فداکار- برکت جوزی را گرفت و در هتل همای این شهر و هتل آپارتمانی در مشهد، خبر ساز شد.
یادآوری این اتفاقات تلخ، زنده نگاه داشتن صدای زنگ های خطری است که متاسفانه در هیاهوهای فرعی و جانبی گم می شوند؛ اتفاقاتی که دیگر «اختلاف» وصله آن ها نیست و خود بازیگر اصلی است و نباید با ذکر اینکه این اتفاقات ممکن به رخ دادن در هر نقطه دیگری از جهان هستند مشابه آتش سوزی هتلی در دوبی و غیره، توجیه و به دست فراموشی سپرده شوند.
باری، سال 94 هم گذشت تا به رسم امیدواری، چشم انتظار روزهای روشن تری باشیم. انتظاری که همت و اراده می طلبد و نه تلطیف و افزایش تاب آن.
