سابقه مهرپرستی در ایران باستان به قبل از دین اشو زرتشت بر می گردد و مهر و خورشید توتم ایرانی ها بوده است. اسامی همچون مهرداد، مهران، مهربانو، مهربان، مهر (پیمان) از این دسته است.
قبل از تشکیل حکومت مادها و در زمان ایلامی ها میترا جایگاه ویژه ای داشته است. جنگاوری، دلیری، شهریاری، دوستی و برکت از آیین مهری سر چشمه می گیرد. واژه دست مریزاد که با برکت و رزق روزی همراه است نیز واژه مهریست. بنابراین این خصوصیات در بین دهقانان، کشاورزان، جنگ آوران و پیشه وران رواج داشته است. رومیان که علاقه وافری به جنگ آوری داشته آیین مهرپرستی را پیشه کرده و در امپراتوری رم گسترش می دهند.
باورهایی همچون پل صراط، بهشت، برزخ، جهنم، حساب و میزان، ثواب و گناه، غسل بویژه غسل تعمید، تعطیل بودن روز یکشنبه (روز خورشید)، روز تولد مهر (یلدا) و خوردن نان و شراب که هم اکنون در بین مسیحیت رواج دارد از آیین مهری می باشد.
محل برگزاری آیین مهر در غارها است. این معابد طبیعی که معمولا آب یا چشمه ای در آن وجود داشته مکان مناسبی برای عبادت بوده است و اکثر پیام آوران در غارها دین خویش را آغاز نمودند.
معماری کلیساها، مهراب ها، سقاخانه ها، زورخانه، حمام، بازار و حجره ها شبیه به ورودی غار طراحی شده و طاقی بودن این معماری از طاق آسمان و اهمیت آن در آیین مهری است.
سحرخیزی، آب پاشی درب حجره در بامداد، حرمت کاسب، رزق و روزی و برکت در کاسبی به آیین مهر بر می گردد. مهمان و مهرورزی ایرانی نیز ریشه در این آیین دارد.
واژه مهمان که از دو بخش مه به معنی بزرگ و مان به معنی ماندنی تشکیل شده و مهمان برای ما ایرانی ها بزرگ و مقدس است بطوری که این مفهوم در سایر ملل وجود ندارد. پس با تکیه به مهرورزی ایرانی می توان برندی در گردشگری ایران به وجود آورد. بیشتر اعضای خوشه سار با تکیه و ایجاد همین برند به گردشگری بومی می پردازند.
« دنیای سفر » این نوشته را از « کلبه آقامیر » آورده است. واکاوی، پی گیری، نگارش و آفرینش، شایسته سپاسگزاری است.
