یک هنرمند مجسمه ساز معتقد است، مجسمه های ارزشمند نصب شده در شهر باید برای جلوگیری از صدمه دیدن باید به مکان امنی منتقل شوند.
به گزارش خبرگزاری ایسنا؛ جمشید مرادیان با اشاره به تصمیم سازمان زیباسازی شهرداری تهران برای ساخت باغ-موزه مجسمه در تهران اظهار کرد: این فکر کاملا درست و ایده بسیار خوبی برای نگهداری مجسمه های شهر تهران است. خوشحالم که تعداد مجسمه های پایتخت به اندازه ای رسیده که سازمان درصدد مکان یابی باغ-موزه ای برای این آثار است. بارها گفته ام که نحوه نمایش آثار هنری در شهر تهران درست نیست و اگر یک مجسمه یا اثر هنری را کنار بزرگراهی قرار دهیم که اتومبیل ها با سرعت 80 کیلومتر از آنجا عبور می کنند، چیزی به جز آلودگی بصری نیست.
او ادامه داد: بسیاری از شهرهای بزرگ دنیا مثل پاریس و پکن، مکان های مخصوصی برای نگهداری و جانمایی مجسمه های شهری دارند. این کار باعث می شود اگر کسی می خواهد مجسمه ها را ببیند، سوار اتومبیل شود و وقت مثبت خود را روی مطالعه، نظر، نقد، عکس گرفتن و جنبه آموزشی این آثار بگذارد. اینجاست که خوراک «مخاطب خاص» مجسمه ها تأمین می شود. وقتی این آثار در یک جا متمرکز باشند و مدیریت درستی روی آن ها اعمال شود، بسیار کمتر صدمه می بینند.
این مجسمه ساز همچنین بیان کرد: شاهد هستیم که بعضی افراد با اسپری روی مجسمه های شهری یادگاری می نویسند. این کار نشان می دهد هنوز به جایی نرسیده ایم که بدانیم باید برای اثری که هنرمند وقت و هنرش را روی آن گذاشته و برایش هزینه کرده است، اهمیت قائل باشیم. همین کار را با آثار باستانی مان هم می کنیم و تیشه به ریشه فرهنگ مان می زنیم و بعد گریه می کنیم که چرا حافظه تاریخی نداریم. لااقل می توانیم حافظه معاصرمان را حفظ کنیم و از بین نبریم.
مرادیان ادامه داد: من شخصا آماده هستم در زمینه هایی مانند مکان یابی، ابعاد، اندازه، فاصله، نور، سقف و ... برای احداث باغ-موزه مجسمه در تهران با سازمان زیباسازی همکاری کنم تا مکان شایسته ای برای استفاده مردم ایجاد شود. ما 10 اثر از مجسمه های سمپوزیوم آبادان را که من دبیر اجرایی آن بودم به فاصله 50 متر از ورودی فرودگاه در بلوار زیبایی جانمایی کرده ایم و کسی که برای اولین بار به آبادان وارد می شود، می تواند با دیدن این مجسمه ها، یک برخورد فرهنگی-هنری را در بدو ورودش تجربه کند.
این هنرمند همچنین با اشاره به لزوم نگهداری و حفاظت از مجسمه های ارزشمند شهری، گفت: مجسمه های ارزشمندی مانند مجسمه فردوسی که خالق آن ابوالحسن صدیقی است که استادش لقب «میکل آنژ شرق» را به او داده بود، آثار برجسته ای هستند که باید حفاظت شوند. مجسمه فردوسی با وجود ارزش زیادی که دارد در معرض صدمه ها و بلایای طبیعی قرار گرفته است. در حالی که می توانند این مجسمه ها را در موزه های مخصوص نگهداری کنند و کپی آن ها را در شهرها بگذارند.
او افزود: اگر مجسمه های ارزشمندمان را در یک مکان به نمایش بگذاریم، مروری بر آثار هنرمندان هم می شود و کسانی که به موزه یا باغ مجسمه می روند می توانند تاریخ مجسمه سازی معاصر را مرور کنند. همچنین می تواند یک مکان توریستی برای گردشگران باشد و برای آن، بلیت هم فروخته شود تا کم کم هزینه هایش جبران شود.
این مجسمه ساز در بخش دیگری از سخنانش، به نحوه جانمایی مجسمه ها در سطح شهر اشاره و اظهار کرد: می توان طوری برنامه ریزی کرد که برخی از مجسمه ها با دید کارشناسانه در نقاطی از شهر قرار گیرند و برای این که از نظر بصری، فرهنگ مردم مناطق مختلف شهر را به یکدیگر نزدیک کنیم، آن ها را به صورت چرخشی در شهر بچرخانیم و وقتی در تمام شهر جانمایی و به نمایش گذاشته شدند، به باغ-موزه ببریم و مجسمه های جدیدی را که هر سال در دوسالانه مجسمه های شهری یا سمپوزیوم تهران تولید می شوند، جایگزین آن ها کنیم.
مرادیان ادامه داد: گاهی قصد ما ایجاد یادمان یا تثبیت یک خاطره است و مجسمه هایی را مرتبط با یک موضوع خاص در مکان خاصی نصب می کنیم، اما گاهی مجسمه ها مربوط به اتفاق یا خاطره خاصی نیستند. این مجسمه ها را می توان در تهران، در مکان هایی مانند پارک گفت و گو، پارک آب و آتش، پارک های ساعی و ملت در برابر دید مردم قرار داد تا در ساعت های فراغت خود که به فضای سبز می روند، مجسمه هم ببینند؛ اما اگر آن ها را در جایی مثل میدان انقلاب که همه با سرعت در حال عبور از این جای شلوغ و پر سروصدا هستند قرار دهیم، آلودگی بصری تولید کرده ایم. باور کنیم که برای زیباتر کردن شهر، همیشه افزودن لازم نیست، گاهی کاستن هم شهر را زیبا می کند.
این هنرمند همچنین بیان کرد: شهر «چانچون» در چین، منطقه ای بود که هیچ جاذبه گردشگری نداشت تا این که مسؤولان تصمیم گرفتند یک زمین 92 هکتاری را برای ایجاد یک باغ مجسمه در این شهر در نظر بگیرند. آن ها از تمام مجسمه سازان معاصر دنیا دعوت کردند تا در چند سمپوزیوم، آثاری را برای این باغ مجسمه خلق کنند. از آثار این باغ مجسمه، کتاب نفیسی چاپ شد که با قیمت بالایی به فروش رفت، چون کسانی که این کتاب را می خریدند می خواستند بدانند هر کدام از مجسمه سازان حال حاضر دنیا چه تفکراتی را برای خلق آثارشان پیاده می کنند.
مرادیان گفت: من در سال 2003 یک مجسمه 2/5 متری از جنس برنز ساختم که در این باغ مجسمه نصب شد. این مجسمه در ورودی باغ قرار دارد و فقط نام «ایران» روی آن حک شده است. من روی هیچ کدام از آثاری که در خارج از کشور ساخته ام، اسم خودم را ننوشته ام و فقط نام ایران روی آن ها حک شده، چون نام ایران، نام من است.
