چهل زن از اهالی دو روستای «قره قزلو» و «چپقلو» با همکاری طرح بین المللی تالاب ها و با انتخاب معیشت جایگزین به احیای دریاچه ارومیه و تالاب «قره قشلاق» کمک می کنند.
تعداد 20 زن روستای «قره قزلو» حتی از کاشت «گوجه» و «هندوانه» توسط مردانشان به دلیل «پر آب بر بودن» جلوگیری کردند. به جای آن با سرمایه اندک خود کارگاه خیاطی راه انداختند تا با کسب درآمد از دوخت ودوزی که آب نمی خواهد هم کمک خرج خانواده باشند و هم با ذخیره آب، به احیای دریاچه ارومیه وتالاب قره قشلاق کمک کنند.
آنها 5 میلیون تومان سرمایه مشترک را در یک صندوق ریختند. 170 مانتو دوختند اما فقط 2 میلیون تومان فروش داشتند. با وجود این می گویند که شک ندارند در سال های آتی یک کارگاه بزرگ مانتو و لباس های فرم خواهند داشت. همین ریسک پذیری تفاوت آن ها با زنان روستای «چپقلو» است که منتظرند تا وام قرض الحسنه وعده داده شده توسط فرمانداری به آن ها برسد و با اجاره یک مکان کار خیاطی را شروع کنند.
«ولی الله فرج اللهی» فرماندار بناب تاکید می کند به محض رسیدن پول، پرداخت وام زنان این دو روستا در اولویت است! البته زمان دادن وام ها مشخص نیست. فعالان حوزه محیط زیست هم اعتقاد دارند خیرین با کمک های خود و خرید چرخ خیاطی برای آن ها می توانند تا حدودی گره آن ها را باز کنند.
زنان روستای قره قزلو عزم خود را جزم کرده اند تا زرینه رود را نجات بدهند، خیال قره قشلاق را راحت کنند و مرهمی بر زخم های دریاچه ارومیه بگذارند. «برادری» خود را هم اثبات کرده اند، آنقدر که امسال پا را در یک کفش کردند و با مردان شان برای کاشت هندوانه و گوجه به صحرا نرفتند: «وقتی ما نرفتیم مردهامون هم نرفتند دیگه.»
آنها حالا دیگر از حال و روز دریاچه خبر دارند. بابت سرنوشتی که در کمین زرینه رود نشسته دل نگرانند. از زخم ریزگردهای نمکی که مثل خوره به جان کشاورزی و باغداری منطقه افتاده، دلشوره گرفته اند. البته خوره ای که به جان دریاچه ارومیه افتاده، هنوز آن زخم کاری را به سرسبزی روستای «قره قزلو» نزده، برعکس روستای «چپقلو» که زمین های زراعی را بی بار کرده؛ زمین هایی بی زایش.
زنان قره قزلو «زرینه رود» را بیشتر دوست دارند حتی از پولی که از کشت و برداشت گوجه و هندوانه به دست می آورند برای همین هم اسم گروه شان را گذاشته اند «زرینه». البته پول آنچنانی هم از کشت و برداشت گوجه و هندوانه به آنها نمی رسد.
«لطفی» مدیر اداره محیط زیست بناب، در رابطه با صیفی جات دو سوی جاده ای که به روستای چپقلو می رسد می گوید: «گوجه را از کشاورز کیلویی 200 تا 300 تومان می خرند و به کردستان عراق صادر می کنند.» همه چیز به جیب دلالان می رود و «آب مجازی» هم به عراق صادر می شود. هر کیلو گوجه 300 لیتر آب می برد و هر کیلو هندوانه 500 لیتر.
این همان آب مجازی است که «مهدی مجتهدی» عضو دیگر انجمن زیست محیطی «دامون» هم آن را یادآوری می کند که تاکنون در محاسبات کمتر دیده شده است!
