وارد هتل که می شوم، دست بافته های عشایری با رنگ های گرمی که روی زمین پهن شده اند، سرمای ارتفاع 3545 متری را از من دور و گرمم می کند. این هتل کوهستانی خلاف استاندارهای صنعت هتلداری دیزاین شده است.
طراح دکور "هتل توچال" یک بانوی ایرانی بوده و تمام 30 اتاق این هتل را دیزاین کرده است. در اتاق ها از روتختی ها و پرده های چهارخانه با رنگ های گرم استفاده شده است، فرش ها دست بافت هستند، میزهای مطالعه ای که در اتاق ها وجود دارند سبک میزهایی هستند که در کارتون "بابا لنگ دراز" و در اتاق جودی اَبوت دیده می شدند. لوسترها و حفاظ های راه پله همجوشی فلز است که با شاخ های مصنوعی حیوانات ترکیب شده اند. روی دیوارها هم تابلوهایی از کاشی های لعابدار با رنگ فیروزه ای کار شده است.
مدیر این هتل می گوید: ساختار هتل کوهستانی است. مبلمان چوبی استفاده شده ایتالیایی و فرش ها هم دست بافته عشایر قشقایی هستند. مبلمانی که در این هتل وجود دارد، مربوط به دهه 70 یکی از هتل های بنیاد مستضعفان بوده که بعد از بازسازی برای استفاده دوباره به این هتل آورده شد، زیرا منابع ما واقعا محدود است. از طرفی به دلیل سطح زمین و آب و هوای کوهستانی نمی توانیم از هر مبلمانی در این هتل استفاده کنیم، مبلمان معمولی خیلی زود از بین می رود، کما اینکه 30 درصد مبلمان مان در اینجا از بین رفته است.
شهرام فشمی ادامه می دهد: من شاخ هایی که در دیزاین هتل استفاده شده است را نمی پسندم، اما طراح دکور تصورش از هتل کوهستانی این بوده و احتمالا فکر می کرده است کسانی که در این هتل اقامت می کنند برای شکار هم می آیند. من فکر می کنم باید بیشتر از اِلمان های ورزشی در طراحی آن استفاده می شد. تصمیم داریم در تعمیرات جدید هتل دکور آن را هم عوض کنیم. محیط اتاق های ما باید استاندارد هتلداری باشد. من استانداردها را کمی شکستم، چون معتقدم ملحفه های هتل باید سفید باشند، البته بسیاری از هتل ها هستند که کلا سنتی هستند؛ چون برای این کار ساخته شده اند، اما چون اینجا با شرایط سختی مواجه هستیم و بیشتر روزهای سال برف داریم، مجبوریم یک سری از استاندارها را بشکنیم و از رنگ های گرم استفاده کنیم و قرار است این سبک دیزاین را هم ادامه دهیم.
مدیر این هتل بیان می کند: تصمیم داشتم اتاق ها را به دو بخش مدرن-کلاسیک و بخش دیگر را با توجه به فضای کوهستان دیزاین کنم، اما نمی توانم مبلمان اینجا را کاملا مدرن یا کاملا سنتی کنم، بنابراین تلفیقی از هر دو را به کار برده ایم. در صنعت هتلداری باید هر 5 سال یک بار دکوراسیون آن عوض شود. ممکن است مبلمانی بعد از 5 سال استفاده در هتل های شهرستان ها هم استفاده شوند. گاهی اوقات که دیزاین هتل ها تغییر می کند، مثلا تلویزیون اضافی می آورند اما آنها را دور نمی ریزند، مازاد هم نیست که بتوانند در مزایده بفروشند؛ بنابراین از آن در بخش های دیگری استفاده می کنند.
او اظهار می کند: امیدوارم در طراحی جدید بیشتر بتوانیم از اِلمان های سنتی و ایرانی استفاده کنیم، البته باید شرایط تامین آن در بازار و بودجه ای که در اختیارمان می گذارند را هم داشته باشیم. من خیلی دلم می خواهد فرش های نفیس ایرانی برای هتل بخرم و روی دیوار قرار بدهم تا گردشگران خارجی که وارد هتل می شوند با هنرهای ایرانی بیشتر آشنا شوند. روکوبی یک سری از مبل ها را تغییر داده ایم، اما برخی دیگر حدود 10 الی 14 سال است که همچنان کار می کنند. البته فرهنگ استفاده از این امکانات هم بسیار مهم است. ما مسافران جوانی داشتیم که روی تخت ها بالا و پایین می پریدند یا داخل اتاق هایشان به شکل قاچاقی قلیان می برند و فرش یا روتختی ها را می سوزانند.
این مدیر هتل در پاسخ به اینکه مگر اتاق ها را در حین تخلیه چک نمی کنید تا خسارت مربوط را دریافت کنید؟ می گوید: ما قبل از تحویل، اتاق ها را چک می کنیم، اما مبلغی به عنوان خسارت دریافت نمی کنیم و آن مسافر را به پایین کوه معرفی می کنیم و اینکه مسئولان در پایین کوه تا چه اندازه به این موضوع رسیدگی می کنند را نمی دانم. ما نمی توانیم با مردم جر و بحث کنیم. بسیاری از تابلوها به وسیله چوب اسکی گردشگرانی که در هتل اقامت داشته اند شکسته یا آسیب دیده اند.
فشمی بیان می کند: ما حتی برای دریافت هزینه هایی که از مینی بار استفاده کرده اند به مشکل بر می خوریم، چون مبلغ آن را پرداخت نمی کنند چون فکر می کنند با پولی که برای بلیت تله کابین پرداخت کرده اند و بالا آمده اند، می توانند از همه خدمات استفاده کنند. بارها داخل کابین ها را تعمیر کرده اند اما باز هم مردم خاطرات شان را روی آن می نویسند. در حالی که مردم هیچ کجای دنیا این کار را انجام نمی دهند.
« دنیای سفر » این نوشته را از « ایسنا » آورده است. واکاوی، پی گیری، نگارش و آفرینش، شایسته سپاسگزاری است.
